‘Sinds de komst van ons jongste kind geven we veel makkelijker geld uit’

Arletta (39, zelfstandig ondernemer), heeft een relatie met Rob en is moeder van Emilie (7) en Eva (2).

“Van mijn vader leerde ik dat het belangrijk is om altijd wat geld achter de hand te houden en te sparen wat je kunt. Mijn moeder groeide op in een gezin met negen kinderen, waar ze het niet breed hadden. Ze is extreem prijsbewust, zelfs als dat niet nodig was. Bij mij is dat een stuk minder, maar ik ben me ook bewust van geld.

Zo bracht ik toen ik klein was de jongen van mijn hamster naar de dierenwinkel om er geld mee te verdienen. En zolang ik thuis woonde – tot mijn 26e – spaarde ik alles dat ik verdiende met mijn fulltimebaan als directiesecretaresse. Later had ik mijn eigen massagesalon en werd ik personal trainer in een sportschool. Ik legde zo uiteindelijk 27.000 euro opzij, waarvan ik een kavel kocht. Ik liet daar een bungalow op bouwen, net zo’n huis als waarin ik was opgegroeid. Die werd casco opgeleverd, maar doordat mijn vader in de bouw werkte, kon hij het helemaal naar mijn zin maken. Zo kon ik een hypotheekvrije start maken.

Eva

Toch is mijn kijk op geld, eigenlijk sowieso mijn kijk op het leven, behoorlijk veranderd de afgelopen jaren. Dat komt voornamelijk door de komst van onze jongste, Eva. Na haar geboorte zagen we dat ze een beetje een scheef hoofdje had, maar we kregen te horen dat dit wel zou bijtrekken. Dit opgeluchte gevoel verdween in één klap toen we van de kinderarts de diagnose craniosynosthose kregen – een vroegtijdige sluiting van één of meerdere schedelnaden.

We gingen een medische molen van onderzoeken en onzekerheid in. De artsen konden ons niet vertellen hoe Eva zich zou ontwikkelen. Het enige wat vaststond was dat ze een zware schedeloperatie kreeg als ze tien maanden oud was. Ze zouden haar schedel reconstrueren zodat haar gezicht weer symmetrisch werd en haar hersenen de ruimte kregen om te groeien.

Ik voelde me leeg, eenzaam en niet begrepen, uitgeput door alle tranen en verdriet. Al die vragen in mijn hoofd: ‘Waarom is ons dit overkomen?’, ‘Wat gaat ze hieraan overhouden?’, ‘Heb ik iets verkeerd gedaan?’, ‘Zal ze er ooit normaal uitzien?’ En zo draaide het maar door. Slapeloze nachten vanwege de flesjes en het piekeren en een lijf vol stress. Ik stond tien maanden op de automatische piloot, na de operatie kwam pas de echte klap en begon ik met verwerken.

‘Nu is het tijd voor mij’

Eva ontwikkelt zich inmiddels fantastisch, maar het besef dat het niet vanzelfsprekend is een gezond kind te krijgen heeft er bij mijn vriend en mij enorm ingehakt. Toen alles thuis weer rustig was, zei ik: ‘Nu is het tijd voor mij.’ Met andere woorden: ik wilde aan mezelf werken. Dat ben ik met een coach gaan doen. Ik heb nu weer de regie over mijn leven terug en spring bijna elke dag vol energie uit bed.

Ik stopte met mijn massagesalon en ben iets gaan doen waar ik echt gelukkig van word: ik help andere moeders die, net als ik, niet op een roze wolk zijn beland na de bevalling. Ik help ze weer te genieten in plaats van te overleven.

Lees ook: ‘Echt leuke dingen kosten geen geld’ >

Zelfvoorzienend huis

Rob werkt in het vastgoed, op projectbasis en verdient daar per maand gemiddeld 20.000 euro mee. Maar de gebeurtenissen met Eva zorgden ervoor dat hij zich is gaan inzetten voor weeskinderen in Kenia. Waar wij onze dochters hand konden vasthouden tijdens moeilijke ziekenhuisbezoekjes, zijn er in Kenia zo veel wezen die helemaal niemand hebben. Rob is een landbouwproject aan het opzetten om het eerste weeshuis te bouwen dat zelfvoorzienend is. Er zijn geen donaties nodig, hij financiert dit project namelijk zelf – een investering van een paar ton. Tegelijkertijd krijgt daarmee de plaatselijke economie een enorme boost en worden er tientallen banen gecreëerd.

Nieuwe kijk op geld

We zijn door dit alles makkelijker geld uit gaan geven, een echte verandering in mijn mindset. Vroeger vond ik dingen snel duur en dacht ik in schaarste. Nu denk ik in overvloed. Zo denken we nu eerst: worden we er blij van om dit te doen? Dat zit in kleine dingen zoals lekker uit eten gaan of sushi halen. In de weekenden vinden we het heerlijk om met het gezin een stuk te wandelen in het bos. Daarna sluiten we af met koffie of een lunch in een café. Dat kost ongeveer 75 euro.

Ook op de vakanties besparen we zeker niet; we willen onze kinderen zo mooi mogelijke herinneringen geven. We gingen afgelopen zomer naar een prachtresort in Turkije dat voor een week zo’n 3000 euro kostte. En we zijn in de zomer ook vaak weggeweest met onze sloep die in een mooi haventje in de buurt ligt. Rob en ik gingen samen nog een weekje naar Bali, waar we 2500 euro aan uitgaven. En een paar dagen naar Ibiza voor zo’n 2500 euro. We vinden: het leven duurt te kort, je moet er alles uithalen wat erin zit. We werken er allebei hard voor en kunnen per maand ongeveer het riante salaris van 22.000 euro bijschrijven.

Daarnaast gaat veel van ons geld zitten in vliegtickets naar Kenia voor Rob. En hebben we allebei in de afgelopen jaren misschien wel 40.000 euro uitgegeven aan seminars en cursussen op het gebied van persoonlijke ontwikkeling, die ik in mijn praktijk goed kan gebruiken.

Mijn zaak loopt inmiddels lekker. Ik werk tijdens de uren dat Eva bij mijn moeder, schoonmoeder of op de peuterspeelzaal is. Verre van fulltime dus, maar ik wil er vooral van genieten nu Eva nog thuis is. Als zij straks naar school gaat, wordt dat meer.

‘Word ik er blij van?’

Op mijn bankafschrift kijken doe ik niet vaak, ik zou niet weten wat mijn huidige saldo is. Ik weet alleen dat ik eigenlijk alles kan doen wat ik wil. Dat wil niet zeggen dat ik het maar roekeloos uitgeef. Ik vind bijvoorbeeld dure merkkleding voor de kinderen echt zonde, die groeien daar in no time weer uit. En als ik een feestje geef, bel ik altijd eerst mijn moeder. Zij weet precies wat waar in de aanbieding is, want die pluist wekelijks nog steeds alle reclamefolders uit.

Aan de andere kant heb ik dus vooral die stelregel of ik er blij van word. Dat was ook mijn gedachte bij het rokje van Nikkie Plessen dat ik laatst kocht voor 130 euro. Vroeger dacht ik dan: ja dag! Nu denk ik: wat kan mij het schelen. Ik moet elke keer glimlachen als ik hem aantrek.”

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Meer Kek Mama? Schrijf je in voor de nieuwsbrief en krijg elke week de beste artikelen in je mailbox >