Beeld: Getty Images
Wie dan leeft wie dan zorgt, dacht Saskia toen ze als student maximaal leende. Maar nu ze met haar vriend een huis wil kopen heeft ze spijt van haar grote studieschuld.
Saskia (34), relatie met Sam (36) en moeder van Bob (7) en Janne (5):
“Sam en ik huren een fijne woning in Utrecht, maar wel voor het astronomische bedrag van 1300 euro. Dat geld gaat voor ons gevoel iedere maand zo over de balk. En dan hebben we de afgelopen jaren ook nog eens een paar huurverhogingen gehad. We willen wel kopen, maar de huidige hoge prijzen en de gestegen rente houden ons tegen. En eerlijk; ook mijn studieschuld speelt een grote rol.
Ik ben bang dat we, als we laten uitzoeken wat er wel en niet mogelijk is, ontdekken dat de gevolgen van mijn keuzes groter zijn dan we denken. Dus steken we ons kop een beetje in het zand. ‘Ach, we zitten hier prima’, zeggen we dan maar weer tegen elkaar. Erover praten vind ik, ook nu weer, lastig. Ik krijg er een heel onrustig gevoel van.
Ik wist op de middelbare school totaal niet wat ik wilde worden. Omdat mijn beste vriendin rechten ging studeren, besloot ik dat ook te gaan doen. Daar had natuurlijk iemand een stokje voor moeten steken. Ik was een onzekere puber zonder enige vorm van toekomstplannen; dan ga je niet zomaar een willekeurige studie doen om bij je beste vriendin in de buurt te blijven, dat is vragen om ellende.
“Zomaar een willekeurige studie doen om bij je beste vriendin in de buurt te blijven, dat is vragen om ellende”
Goede begeleiding van een decaan kreeg ik op het vwo niet. Mijn ouders hebben allebei niet gestudeerd; zij vonden het allang geweldig dat hun dochter naar de universiteit ging. Ik vond het er vreselijk. Dat zei ik tegen niemand, ik hield de schone schijn op en heb het op die manier twee jaar volgehouden.
De enige manier waardoor ik het allemaal een beetje trok, was feesten. Ik haalde het minimale aan benodigde studiepunten en was vooral in de kroeg te vinden. Samen met mijn vriendin huurde ik een kleine studio. Om alles te bekostigen, werkte ik twee avonden in de week en leende ik maximaal bij. De term yolo bestond toen nog niet, maar die instelling had ik wel. You only live once; het zou allemaal wel goed komen, de schuld die ik opbouwde was van later zorg.
Na twee jaar was de koek op. Ik trok het niet meer, ik kon het niet opbrengen om die saaie kost te verstouwen en stopte met mijn studie. Ik koos voor een hbo-opleiding communicatie en ook nu bleef ik maximaal bijlenen. Deze studie vond ik dan wel iets leuker, maar ik zag mezelf er niet een carrière in opbouwen.
Ik voelde steeds meer voor een baan met een zorgaspect. Er zijn voor anderen, voor kinderen misschien wel. Maar nog een nieuwe studie beginnen zag ik echt niet zitten. Dus heb ik mijn tanden op elkaar gezet, mijn opleiding afgerond en ben ik aan de slag gegaan in het bedrijfsleven, waar ik een keurig startsalaris van 2400 euro netto verdiende. Alles ging er die eerste periode uit aan leuke dingen; ik kocht zelfs een jas van 600 euro.
Ik werkte nog geen twee maanden of ik kwam Sam tegen, het was liefde op het eerste gezicht. En weer een halfjaar later was ik zwanger van Bob. Sam en ik huurden een heel klein appartementje met toen ook al een torenhoge huur en nadat Janne werd geboren, trokken we in onze huidige huurwoning.
“Ik vond het heel lastig mijn draai als moeder te vinden”
Ik wilde vier dagen blijven werken, maar Janne bleek een huilbaby. Als je dag en nacht niets anders doet dan rondlopen met een huilende baby en daarnaast ook nog eens moet werken, draai je door. Dat deed ik. Ik kreeg een burn-out. Ik vond het heel lastig mijn draai in mijn nieuwe rol als moeder te vinden. Het voelde op geen enkele manier goed dat ik op een kantoor zou zitten terwijl mijn kind mij nodig had. Dat besprak ik met Sam en hij begreep mij. Hij zag ook dat het zakenleven niets voor mij is.
Toen ik uit mijn burn-out krabbelde en me steeds meer ging verdiepen in opvoeden, onder meer door enkele korte cursussen te volgen, stelde Sam voor dat ik kindercoach werd. ‘Daar ligt je talent’, zei hij. Ik werd er helemaal enthousiast van.
En zo komt het dat ik drie jaar geleden toch weer een nieuwe opleiding ben gestart. Een opleiding die we bekostigen vanuit het salaris van Sam; hij verdient 3500 euro netto. Ik werk daarnaast nu nog twee dagen als communicatiemedewerker, daarmee verdien ik 900 euro netto per maand.
Op de overige dagen start ik voorzichtig mijn eigen praktijk op. Ik werk ambulant, ik kom bij gezinnen thuis – dat scheelt me voor nu de huur van een ruimte. Veel klanten heb ik nog niet. Ik ben ook nog niet helemaal klaar met mijn opleiding, natuurlijk.
Lees ook – Tot je nek in de schulden: ‘We komen al jaren geen stap verder’ >
De afgelopen jaren hangt mijn studieschuld als een donkere wolk boven mijn hoofd. Ik heb drie jaar geleden voor het eerst echt durven kijken hoe hoog het precies was: 30.800 euro. Ik betaal nu een kleine 80 euro per maand terug, dat is natuurlijk peanuts bij het bedrag dat er openstaat.
Het voelt weleens krom, als we een vakantie boeken voor een paar duizend euro. En dat we een jaar geleden een nieuwe bank van 2500 euro kochten gaf me ook al een naar gevoel. Het is een prachtige bank en ik geniet er dagelijks van, maar de bank die we hadden was nog best oké – we hadden dat bedrag kunnen aflossen.
“We genieten liever dan dat we alle eindjes aan elkaar knopen om die schuld weg te werken”
Sam en ik zijn allebei niet zo goed in verstandige keuzes maken. We genieten liever van nu met de kinderen uit eten gaan of een dagje uit plannen dan dat we alle eindjes aan elkaar knopen om die schuld maar weg te werken. Onlangs las ik ergens een interview met een vrouw die haar studieschuld, toevallig ook van 30.000 euro, in twee jaar tijd wist weg te werken. Daar ben ik wel jaloers op, ja.
Het ergste vind ik nog wel dat ik een schuld heb voor twee studies die ik eigenlijk helemaal niet had moeten volgen. Het voelt als weggegooid geld.
Ik ben blij dat Sam niet ook nog eens een schuld heeft overgehouden aan zijn studieperiode. Hij woonde al in de stad van zijn universiteit, hoefde daardoor niet op kamers en zijn ouders betaalden zijn collegegeld en alle overige kosten. Dat zat er bij mij niet in; mijn ouders hebben het niet breed. Maar los daarvan heb ik ook gewoon echt geen verstandige beslissingen genomen. Ik had met een lagere lening ook afgekund. Dan had ik alleen niet ieder weekend in de kroeg kunnen hangen…
Ik heb me heilig voorgenomen het voor mijn eigen kinderen anders aan te pakken. Ik zal er alles aan doen om te voorkomen dat zij een lening afsluiten. We hebben al een aparte spaarrekening geopend voor ze, daar staat nu ruim 4000 euro op, nog lang niet genoeg dus.
“Het lijkt me heerlijk dat bedrag richting de nul euro te zien gaan”
Dat ik niet de enige ben die gebukt gaat onder een studieschuld geeft me ergens steun. Zeker de laatste generatie studenten heeft het zwaar gehad, ik ken verhalen van net afgestudeerden die wel 70.000 euro schuld hebben. Hoe kom je daar ooit vanaf? Nee, zover gaan we het voor Bob en Janne never nooit laten komen. En zodra mijn praktijk goed loopt, ga ik versneld aflossen. Het lijkt me heerlijk dat bedrag richting de nul euro te zien gaan.”
Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.
Jij hebt geen reden nodig om je kind te verwennen met het nieuwste van het nieuwste. Herkenbaar? Moeders met deze sterrenbeelden shoppen wel heel veel voor hun kinderen.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week vraagt Sophia (30) zich af: hoe maak ik mijn schoonmoeder bewust dat mijn dochters twee verschillende kinderen zijn en niet van dezelfde cadeautjes houden?
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Lisa van den Akker (34) is moeder van vier kinderen én hoofdredacteur van Kek Mama. Regelmatig schrijft ze een column over haar avonturen en gedachtes als moeder van een gezellig, maar ook chaotisch gezin.
Pak je tassen, roep de kinderen en spring in de auto: Europa-Park is de volgende bestemming! Dit onbekende pretpark is nog niet zo bekend bij Nederlanders, maar een absolute must-visit als je Disneyland en De Efteling al gezien hebt.
Carolien Spoor en haar man Jon Karthaus zijn na een relatie van achttien jaar uit elkaar, schrijft ze op Instagram. “Er is een nieuw hoofdstuk aangebroken.”