‘Ik woon expres in een klein flatje, zodat ik extra designerspullen kan kopen’

Sanne (32), gescheiden en moeder van twee zoons van 4 en 2:

“Ik hou van mooie spullen. Al zolang ik me kan herinneren scheur ik foto’s van schoenen, tassen, kleren en meubels uit glossy tijdschriften. Als kind maakte ik collages van die scheursels. De muren van mijn kamertje hingen er vol mee. Ik droomde ervan hoe het zou zijn om al die gave spullen te kunnen kopen.

Flinke bonus

Ik heb bestuurskunde gestudeerd en meteen daarna ging ik aan de slag bij een groot bedrijf. Naast de normale periodieke loonsverhogingen kreeg ik een paar keer een dikke promotie. Ik werk nog steeds in het bedrijf waar ik als broekie begon. Mijn startsalaris was 2000 euro en ik wist in tien jaar tijd op te klimmen tot business consultant. Nu verdien ik 4875 euro netto per maand met een flinke bonus aan het einde van elk jaar.

“Elke nieuwe klant betekent een bonus, dus reken maar dat ik m’n best doe”

Ik durf te zeggen dat ik het waard ben; ik ben goed in mijn vak. Ik vind het lekker als ik perfect advies kan neerleggen bij een bedrijf over bijvoorbeeld een organisatorische verandering. Mijn collega’s noemen me een bijtertje, omdat ook mijn acquisitie vlotjes loopt en ik vaak bedrijven als nieuwe klanten binnenhengel. Elke nieuwe klant betekent een bonus, dus reken maar dat ik m’n best doe.

Op de klippen

Relationeel gaat het helaas minder succesvol. Ik heb twee bloedjes van zonen, mijn mannetjes zijn vier en twee jaar. Mijn huwelijk is net na de geboorte van de jongste op de klippen gelopen. Problemen die mijn ex en ik al eerder voelden in ons huwelijk werden groter en uiteindelijk onoverkomelijk toen de tweede was geboren.

Mijn ex en ik gaan gelukkig oké met elkaar om. Hij ziet onze zoontjes elke week twee dagen en draagt financieel bij door middel van 650 euro aan alimentatie per maand. We hebben contractueel laten vastleggen dat we zijn alimentatie elk jaar opnieuw laten indexeren en ik heb afgezien van partneralimentatie. Dat voelde niet goed. Al denk ik weleens aan de extra designerspullen die ik had kunnen kopen van dat bedrag.

Dure, grote meubels

Die liefde voor mooie spullen is er namelijk nog steeds. Ik woon expres in een klein flatje waarvoor ik 725 euro per maand aan huur betaal. Het ligt buiten het stadscentrum, de bus doet er twintig minuten over om bij de winkels te komen.

De jongens delen een slaapkamertje en ik heb een piepklein hok waarin ik een kingsize bed heb gepropt. Slaapt heerlijk, zo’n luxe brede boxspring, en gezellig is het ook als mijn zoontjes en ik in de weekenden in dat grote bed luieren. Maar eigenlijk is het geen gezicht. Er past niet eens een kast of nachtkastje naast waardoor ik mijn kleren bewaar op de kinderslaapkamer en in een extra kastje naast de douche.

“In de woonkamer staat een cognackleurige Ligne Roset Togo bank en de salontafel komt uit Italië”

Het flatje heb ik volgestouwd met dure, grote meubels. In de woonkamer slash keuken staat een cognackleurige Ligne Roset Togo bank die me bijna 5000 euro kostte. Ik vind ’m geweldig, het is een bekend designerstuk. De salontafel komt uit Italië en kocht ik voor 1800 euro. Nou ja, verder staan er lampen van Vitra en Moooi, ook al kostbaar, en eten we aan een handgemaakte ronde tafel met roze teddystof stoelen. De keuken is ieniemienie,  ik mag er niets aan veranderen omdat het een huurappartement is. Wel heb ik de kastjes laten wrappen met een matgrijze coating en op het aanrecht staan drie mintgroene Smeg-apparaten.

Lees ook – ‘Van een mooie jas kan ik echt gelukkig worden, dus daar heb ik wel duizend euro voor over’ >

Achterstallig onderhoud

Nu ik het opsom, denk ik: bizar misschien, al die megadure spullen in zo’n huurflatje. Want het pand heeft achterstallig onderhoud en een huurbaas die geen haast heeft dit op te pakken. Het stucwerk is op veel plekken beschadigd. De kozijnen zijn verrot en hadden drie jaar terug al geschilderd moeten worden. Op mijn slaapkamer sluit het raam niet goed, waardoor het er altijd koud is. Het ergste vind ik dat de muren dun zijn waardoor ik de buren bijna woordelijk kan verstaan als ze ruzie hebben. Ik schaam me voor de plek waar we wonen. Het interieur heeft een fortuin gekost, maar de jongens en ik zijn de enigen die ervan genieten. Want echt niet dat ik hier mensen uitnodig voor een etentje.

“Het interieur kostte een fortuin, maar ik durf hier niemand uit te nodigen”

Het idee alleen al; de succesvolle businessconsultant die in zo’n baggerflat woont. Dat mijn gasten omhoog moeten met een lift die stinkt naar plas en natte hond. Dan de galerij op, waar bijna alle buren rommel die ze binnen niet kwijt kunnen naast de voordeur hebben gekwakt. Het lijkt in dit gebouw continu te stinken naar afhaalcurry en de wijk an sich is ook niet heel lekker. Op vrije dagen ga ik niet relaxed met de jongens in een parkje zitten. Alle parken hier in de buurt worden ‘bezet’ door zwervers. Met een beetje pech treffen mijn zonen lege bierflessen en drugsspuiten aan in de bosjes.

Het voelt een beetje nep om zo op onszelf te leven, zonder contact met anderen. Maar toch geef ik er nu de voorkeur aan mijn geld uit te geven aan spullen en kleren. Wel knaagt het tijdens zo’n middag in het park. Ik weet dat ik, al is het maar voor de veiligheid van mijn mannetjes, moet nadenken over mijn uitgavenpatroon.

Mooie spullen kopen

Misschien moet ik minder kopen en meer investeren in een woning. Ik schuif het voor me uit tot ik ooit weer een relatie heb, merk ik. Nu is het kopen van mooie spullen en het boeken van luxe vakanties een beloning voor mijn drukke bestaan als single moeder.

Gisteravond sloeg ik na een lange werkdag aan het online shoppen. Gucci sneakers van 380 euro voor mezelf, een Iro trui erbij van 490 euro en nog twee jasjes voor mijn jongens. Maakte samen: 1100 euro. Ik kan het makkelijk betalen omdat ik goed geld verdien en ik bewust heb gekozen om klein te wonen zodat er meer overblijft om te spenderen. Ik heb geen auto – te duur – en haal onze boodschappen bij Aldi.

“Liever koop ik elke maand iets bijzonders dan dat ik extra uitgeef aan een groter huis”

Liever koop ik elke maand iets bijzonders, zoals een bedsprei van kasjmier, dan dat ik 600 euro per maand extra uitgeef aan een groter huis. De jongens zijn te jong om te klagen over het feit dat ze een kamertje moeten delen. Ik moet er nog niet aan denken dat dat verandert als ze ouder zijn. Ik geniet nu zó dat ik kan kopen wat ik wil.

Chique uitje

In de meivakantie gaan we naar een chic hotel op Mallorca. Ik heb een rode BMW gehuurd om over het eiland te cruisen en hou een lijstje bij met hotspots om te eten. Maar eerst gaan we naar Grand Hotel Huis ter Duin. Ons lievelingshotel, het kost 335 euro per nacht voor een suite met zeezicht. Het voelt gewoon geweldig om in badjas naar de spa te wandelen, daarna samen te zwemmen en ’s avonds te dineren.

Mijn zoons en ik hebben het al zo vaak gedaan dat ze zich best goed gedragen op zo’n chique plek. Dit hoteluitje kost me, met alle hotelextra’s, zeker 1000 euro. We doen dit vier keer per jaar. Op die momenten voel ik me echt rijk. Al is de thuiskomst in de stinkende afhaalcurryflat altijd weer slikken.”

Dit artikel staat in Kek Mama 06-2022.

Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.