Bron: Unsplash
Toen Eva na haar scheiding vrijwel alleen voor haar dochter Ella (9) ging zorgen, betekende dit dat ze meer en harder moest gaan werken.
Eva (43): “Zeven jaar geleden besloot ik om na een huwelijk van vijf jaar weg te gaan bij mijn man, Ella’s vader. Mijn ex is een leuke vent en een liefhebbende vader, maar hij kampte met een gokverslaving, iets waar ik gaandeweg achter kwam. Naast schuldgevoel en verdriet voelde ik vooral een enorme opluchting dat we verder konden met ons leven. Ik wist dat ik vanaf dat moment de kar in mijn eentje moest trekken, ook financieel.
Tijdens ons huwelijk had ik altijd voor een bescheiden inkomen gezorgd. Ik verdiende tussen de 1000 en 1500 euro per maand en had ook nog wat spaargeld. Mijn ex verdiende veel geld, maar er verdween ook veel, vanwege zijn verslaving. Na de scheiding wist ik dat ik weinig van hem kon verwachten op financieel gebied – ik moest het helemaal zelf gaan regelen. En dat ging met mijn oude inkomen niet lukken, want alleen de huur van mijn nieuwe appartement bedroeg al 1000 euro. In totaal was ik aan vaste lasten ongeveer 1900 euro kwijt, inclusief mijn pensioenopbouw van 250 euro per maand.
Het was de hoogste tijd om mijn geldzaken in kaart te brengen. Ik bracht Ella een paar dagen naar mijn ouders en heb met hulp van een financieel expert al mijn inkomsten en uitgaven op een rijtje gezet. De conclusie was dat ik drie keer zoveel moest gaan verdienen wilde ik, naast alle vaste lasten, ook nog wat geld overhouden om te sparen en een beetje een aangenaam leven kunnen leiden. Om dat voor elkaar te boksen, moest er op werkgebied flink wat veranderen.
Ik besloot om mijn vak als illustrator en vormgever op een andere manier te gaan doen. Voorheen werkte ik vooral voor tijdschriften, nu vond ik werk als docent op een hogeschool. Daarnaast ging ik trainingen geven in het bedrijfsleven, als zakelijk tekenaar. Leuk werk is mooi, maar het moest vooral goed betalen. Het lesgeven bleek me goed af te gaan en het bood me meer zekerheid, en met de trainingen verdiende ik heel goed, soms wel 1000 euro op een dag.
Het was een win-winsituatie, maar ik moest echt buffelen om het voor elkaar te krijgen. Mijn gemiddelde dag bestond uit werken, boodschappen doen, racen naar de crèche en naar huis, koken, eten, even spelen, mijn dochter naar bed brengen, opruimen, nog wat werken en dan jammerend van vermoeidheid de was ophangen en vervolgens veel te laat naar bed gaan en veel te vroeg weer opstaan. Op woensdag was ik vrij en zorgde ik voor Ella, en in het ene weekend per maand dat Ella bij haar vader was, werkte ik nog even ongestoord door. Er was geen bal aan, maar het moest.
De eerste tijd was ik heel bang: wat als het niet goed kwam, wat als ik ergens in een gribusflatje zou eindigen, of erger nog, op straat? Voor het eerst voelde ik me enorm kwetsbaar – als zzp’er, onverzekerd, zonder vangnet en met een kind. Maar toen de boel eenmaal op de rails was en ik in mijn eentje meer dan genoeg bleek te kunnen verdienen, voelde ik mezelf beresterk. Inmiddels weet ik dat when the shit hits the fan, het uiteindelijk toch wel goed komt.
Lees ook: ‘Bij de scheiding kreeg ik twee stoelen en een lamp’ >
Hoewel ik me inmiddels in een relatief luxe positie bevind – ik verdien gemiddeld 7500 euro bruto per maand – durf ik wat betreft mijn werk de teugels maar moeilijk te laten vieren. Omdat ik weet dat alles in het leven zomaar ineens kan veranderen. Ik werk nog steeds veel en hard, terwijl ik het ondertussen best wat rustiger aan zou kunnen doen. Mijn geldzaken zijn wel goed op orde, dat geeft veel rust.
Ik heb een buffer van 20.000 euro bij elkaar gespaard, al opgebouwd voor de crisis, toen de zaken als illustrator en vormgever nog goed gingen. Het fungeert als mijn arbeidsongeschiktheidsverzekering: ik ben nooit aan dat geld gekomen, ook niet toen ik net alleen ging wonen. De helft zit inmiddels in een speciale zzp-pensioenspaarrekening. Omdat ik serieus bang ben voor blauwe enveloppen, heb ik ook een aparte rekening voor de belastingen geopend, waar een bedrag van 9108 euro op staat.
Ik weet hoe het voelt om heel weinig geld te hebben en dat maakt het extra fijn om nu niet meer op te hoeven letten als ik ergens een hapje wil eten, als ik een paar schoenen wil kopen of als ik iets voor Ella nodig heb. Voor haar zet ik iedere maand 50 euro apart. Qua boodschappen ben ik ook makkelijker geworden. Ik laat geregeld maaltijden bezorgen en koop gerust zakjes met voorgesneden groenten en fruit. Een bakje gesneden mango à drie euro is natuurlijk bespottelijk, maar ik gun het mezelf omdat ik zo hard werk, en omdat ik echt een leuker mens en een leukere moeder ben als ik niet alléén maar hoef te zorgen.
In de eerste jaren alleen met Ella had ik nauwelijks tijd om iemand te ontmoeten, maar na twee jaar alleen zijn ben ik gaan daten via internet. Vreselijk, maar allemachtig, wát een leuke man liep ik daar tegen het lijf. Jonathan kijkt en luistert echt naar mij en vindt het fijn om voor me te zorgen. In mijn vorige relatie was dat volledig andersom. Jonathan is een heer, heel galant en charmant, hij heeft humor en hij staat sterk in het leven. Als partner in een advocatenkantoor heeft hij zijn zaakjes goed op orde.
Toen ik onverwacht zwanger werd van Miles, besloten we om samen een huis te kopen. Al verdien ik minder dan Jonathan, ik zou nooit op zijn zak willen teren. Daarbij vind ik het veel te leuk om te werken. Ik wil dat ook als voorbeeld geven aan mijn kinderen, dat werken fijn is. En omdat Jonathan en ik zo hard werken, kunnen we het ons permitteren om af en toe behoorlijk uit de bocht te vliegen tijdens een weekendje weg met zijn tweetjes. Dan jassen we er zomaar 2000 euro of meer doorheen aan een mooi hotel, shoppen en lekker eten. Het is een heerlijk gevoel om soms even ‘verantwoord onverantwoordelijk’ te kunnen doen.
Door mijn vorige relatie en de periode na de scheiding heb ik geleerd dat het ontzettend belangrijk is om altijd financieel zelfstandig te blijven. Ik heb gelukkig nooit gebruik hoeven maken van een uitkering, maar ik hoefde in die periode als alleenstaande moeder nauwelijks belasting te betalen en ik kreeg een groot deel van de kinderopvang vergoed, dat maakte alles uit. Ik vind Nederland wat dat betreft te gek. Nu mijn situatie is veranderd, zie ik het betalen van belasting meer als een contributie aan de samenleving en dat doe ik oprecht met een goed gevoel.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Toen de dochter van Leah vijf werd, wist ze precies wat ze wilde: haar kinderfeestje vieren in een ballenbak. En dat werd een onvergetelijke verjaardag.
Laten we eerlijk zijn: niet iedereen loopt warm voor kerst. Waar de ene groep helemaal losgaat met kerstbomen, kerstmuziek en uitgebreide diners, zijn er ook sterrenbeelden die Kerstmis het liefst overslaan.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Elke woensdag vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Mirella (27) geeft les aan groep 4.