Als alleenstaande moeder en eigenaar van een eigen bedrijf deinst Zarayda Groenhart (36) er niet meer voor terug anderen om hulp te vragen.
“O, het is zo’n lekker dier”, zegt Zarayda liefdevol over haar dochter Eleia (1,5). “Maar een pittig wijffie met een eigen willetje, hoor. Laatst lag ze voor het eerst gillend in het gangpad van een restaurant. Ik zei: ‘Hee vriendinnetje, gaat het?’ Ik tilde haar op en maakte een wandeling, gelukkig ging het over. Dit keer. Want elke keer als ik dénk dat ik een code kraak, verandert het: yes, ze is dol op tandenpoetsen voor de spiegel, o vandaag háát ze tandenpoetsen voor de spiegel. Normaal gesproken wil je best iets één keer heel goed uitzoeken, bijvoorbeeld hoe installeer ik mijn Ziggobox, maar dan moet-ie het ook gewoon doen. Bij kinderen met groeisprongen werkt dat anders. Ik hou ervan om grip te hebben, maar héb ik het ergens? Nauwelijks.”
Het meest verbaast Zarayda zich over haar eigen tomeloze geduld. “Ouders die een slapeloze nacht direct vergaten zodra hun kind ’s ochtends weer naar ze lachte: geloofde ik niks van. Nu wel. Ieder ander zou je eruit schoppen, maar het geduld en liefde voor je kind is inderdaad onbegrensd.” Het is zo’n magische kracht van de natuur, ontdekte Zarayda een paar jaar eerder al. Toen haar vader longkanker kreeg, nam ze hem – samen met haar toenmalige relatie – in huis, waar ze hem drie maanden lang, tot aan zijn dood, verzorgde. “Het voelde volstrekt vanzelfsprekend. Ik weet nog dat als mijn vader ’s nachts wakker werd, ik ook wakker werd. Instinctief voelde ik wat hij nodig had, dat is echt de natuur. Ik dacht daar vaak aan terug toen ik zwanger was en twijfelde of ik het wel aankon. Dan wist ik: de natuur regelt het wel. Als ik op mijn intuïtie kan bouwen in een periode van sterven, dan lukt het me ook bij nieuw leven. Daardoor dúrfde ik op mezelf te vertrouwen.”
Lees ook
‘De Huismuts’ over de struggles met een pasgeboren baby: ‘Ik ben echt even uitgeput’ >
Echt bewust van een kinderwens werd Zarayda pas toen ze daadwerkelijk zwanger was. “Toen voelde ik: oeh, dit wilde ik echt! Nu denk ik weleens: ik wou dat ik vier kinderen had. Maar goed, als ik realistisch terugkijk, zie ik geen moment in mijn leven waarop dit aan de orde was. Het loopt zoals het loopt.” En dat is soms totaal anders dan je vooraf kunt bedenken, weet Zarayda; slechts een paar maanden na de geboorte van Eleia gingen zij en haar ex uit elkaar. Over de aard van de breuk wil Zarayda niet te veel zeggen. “Toen we elkaar ontmoetten waren we echt knal knálverliefd. Ik belde mijn moeder en schreeuwde: ‘Mom, hold your horses, dit is het!’ Ik was duizend procent overtuigd. We wilden graag een kind samen, en dat gebeurde ook direct. Toen bleek al snel dat we niet zo compatible waren en dat er echt een groot verschil zit tussen een jonge honden-relatie en samen een gezin runnen. Uit elkaar gaan met een pasgeboren baby was echt my worst nightmare, dat doe je niet omdat iemand het dopje niet op de tandpastatube draait. Het ging gewoon echt niet.”
Horror, noemt ze die tijd. “De eerste maanden huilde ik elke dag. Echt woestig rouwen om dat wat het niet meer gaat zijn. Ik stond op voordat de baby wakker werd, huilde in de woonkamer een uur lang de ogen uit m’n hoofd, droogde mijn tranen en zei tegen mezelf: nu begint mijn dag als moeder. Dan maakte ik mijn kind wakker en genoot ik van haar. Na een paar maanden, en een hoop therapie, waren de tranen op, ook omdat ik zag dat het co-ouderschap goed ging. Eleia is het merendeel bij mij en een paar dagen per week bij haar vader, maar we nemen alle beslissingen samen. Dat lukt omdat we allebei inzien dat hoe beter wij communiceren, hoe beter dat is voor onze dochter. Mijn moeder zei: ‘Hij is een hartstikke lieve vader, aan jou de taak om je vooral op dát stuk te focussen, ondanks je gebroken hart’. Het beste advies ooit. Langzaam maar zeker durfde ik te denken: misschien is dit toch niet het allerergste in de geschiedenis van de mensheid.”
Natuurlijk blijft het soms moeilijk, op Vaderdag bijvoorbeeld. “Dan staat heel Instagram vol met vaders met een kind voorop hun fiets, moeders er joelend achteraan, hashtag ‘OMG the two loves of my life!’ Tja, dat is gewoon niet mijn realiteit. Daarbij mis ik mijn eigen vader, mijn filosofeervader met wie ik zo veel besprak. Het klinkt misschien gekkig, maar soms doe ik alsof ik tegen hem praat. Dan vraag ik hem hoe hij vindt dat het gaat. Dan gaan er geen lampen flikkeren, maar stel ik me voor wat hij had kunnen zeggen. En die woorden schrijf ik op. Het werkt. Ik merk dat ik zelf ook een ‘praatmoeder’ ben. Na de breuk nam ik mijn dochter bijvoorbeeld op schoot en zei: ‘Jij hebt een papa en mama die niet in één huis wonen, dus soms woon je een paar dagen bij mama en soms bij papa.’ Ik denk echt dat ze dat, in al haar babyheid, toch begrijpt.”
Het hele interview staat in Kek Mama 08-2019.
Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement.
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
