Beeld: Getty Images
Het maken van een baby is meestal toch nét iets gezelliger dan het op de wereld zetten ervan. Iedere week deelt een moeder haar wel en wee van de bevalling. Deze week: Kim.
Leeftijd: 29
Waar: Het ziekenhuis
Hoeveel weken: 36 en 1 dag
Kleur muisjes: Roze
Cijfer: 8,5
Van weeën tot persen: 5 uur
Wat ik nooit meer vergeet… “Is dat mijn vliezen braken, terwijl ik de cadeautjes van mijn babyshower nog aan uitpakken was. Ik was echt nét thuis van een middag quizvragen beantwoorden, balletjes in luiers gooien en buikomvang raden, toen ik dacht dat ik in mijn broek geplast had. Misschien waren het de bubbels uit de momosa’s (alcoholvrij dus), alle mierzoete roze hapjes of mijn craving voor ananas die middag… maar het begon gewoon al. Ik was er nog helemaal niet klaar voor! De vluchtkoffer was nog niet gepakt en ik zou de week daarna pas op pufcursus gaan. En al die babyloze dates met vriendinnen dan? Mijn verlof was pas één dag begonnen. Ik was echt een beetje in shock.”
Wat ik meteen wil vergeten… “Is de weeënstorm die direct in het ziekenhuis begon. Kan je nog zo op je skippybal bouncen of ‘ademen als een kaars’ zoals ik bij yoga had geleerd… maar dat helpt dus geen fuck. Blijkbaar ging ik van drie naar tien centimeter ontsluiting in driekwartier en dat doet dus pijn. Met een hoofdletter P. Wist ik overigens niet, want ik was nog nooit bevallen. Laat staan dat ik van een ‘stortbevalling’ had gehoord, had ik misschien toch dat zwangerschapsboek moeten uitlezen. Ik snauwde de anesthesist af toen ‘ie ein-de-lijk (lees: na een half uur) met die ruggenprik op de proppen kwam. Te laat, zo bleek… ik moest al gaan persen voordat ‘ie was ingewerkt.”
Het viel me mee… “Dat het zo ontzettend snel is gegaan. Na een kwartier persen was ze er al en dat zonder schaar of scheuren. In die zin had ik een droom van een bevalling.”
Het viel me tegen… “Dat de bevalling zoveel pijn deed, haha. En de borstvoeding kwam, zo met 36 weken, nogal moeizaam op gang. Ik dacht altijd: hup, kind aan je tiet en gaan. Maar zo werkt het dus niet.”
Ik schreeuwde… “Dat ik ermee wilde stoppen… maarja dat ging natuurlijk niet.”
Mijn partner… “Is Kamp van Koningsbrugge-fan en kwam als mijn eigen Dai Carter met allerlei ademhalingstechnieken uit het leger op te proppen. Net zo lief als irritant. Werkte wel beter dan het yogapuffen. Hij was onwijs lief en wist precies de juiste dingen te zeggen. Hij kwam er dus een stuk beter vanaf dan de anesthesist.”
Wat ik méteen moest hebben… “Was Sushi! Ik denk dat ik er bijna iedere dag wel aan heb gedacht toen ik zwanger was terwijl het kwijl nog net niet uit mijn mond liep… en dat terwijl ik niet-zwanger gerust een half jaar geen sushi eet.”
Mijn spijkerbroek… “Kan ik nog altijd niet aan. Sterker nog: ik heb sindsdien geen spijkerbroek meer gedragen en loop nog steeds in die flared broeken die ik tijdens mijn zwangerschap droeg. Super stretchy! Ik dacht altijd dat een zwangerschap slecht voor de lijn was, maar slapeloze nachten zijn in mijn geval nog veel erger, haha.”
Net na de bevalling… “Dacht ik al na over een tweede kindje. Zo verliefd was ik en nog verdoofd van die ruggenprik, haha. Die werkte namelijk pas toen mijn dochter er al was. Nu mijn dochter anderhalf jaar is, weet ik zo net nog niet of er gezinsuitbreiding komt. Ik vind het moederschap best pittig en tegelijkertijd kriebelt het meteen weer… als ik zo’n ieniemienie zie.”
Lees ook het verhaal van bevallingsverhaal Chiara.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”