Bron: Pexels
Het maken van een baby is meestal toch nét iets gezelliger dan het op de wereld zetten ervan. Iedere week deelt een moeder haar wel en wee van de bevalling. Deze week: Chiara.
Leeftijd: 29
Waar: Ik hoopte op een thuisbevalling, maar het werd het ziekenhuis
Hoeveel weken: 36, op mijn állereerste verlofdag
Kleur muisjes: Blauw
Cijfer: 8
Van weeën tot persen: 7 uur
Wat ik nooit meer vergeet… “Is mijn gortdroge eerste reactie op mijn zoon. ‘Hier is je zoon’ zei de verloskundige, waarop ik zei: ‘Hoi!’ Het kwam er zo nonchalant uit en misschien zelfs een beetje ongeïnteresseerd over, maar ik was nog zo in trans dat ik niet kon geloven dat ik zojuist een leven op de wereld had gezet. Zo lief, zo mooi, zo klein, zo perfect.”
Wat ik meteen wil vergeten… “Is dat het even heel spannend was. De persweeën kwamen maar niet op gang, ook niet na de weeënopwekkers. Daarbij lag mijn zoon ook verkeerd: hij was niet alleen een sterrenkijker, maar ook zijn hoofdje moest zien te zakken om een geboorte mogelijk te maken. Met opgevoerde opwekkers en na meerdere pogingen om mijn zij te draaien, bleef zijn hoofdje vastzitten. Na meer dan twee uur van intense inspanning en weeën, voelde ik eindelijk de drang om te persen. Maar zelfs in die positie op mijn zij leek het niet te werken. Uiteindelijk werd ik weer op mijn rug gelegd, maar het duurde niet lang voordat de situatie kritiek werd.
De hartslag van mijn zoon daalde na elke perswee en de verloskundige en de arts waren bezorgd dat we het beiden niet veel langer vol zouden houden. Er werd besloten om een kiwi, een soort kapje, op zijn hoofdje te plaatsen, zodat de arts kon helpen bij het persen. Inmiddels was ik al een verdoving rijker, lag de schaar klaar en werd er gedreigd met een keizersnede. Het voelde even alsof het mis zou gaan of dat het me niet zou lukken en dat was heel beangstigend.”
Mijn partner… “Was precies degene die ik nodig had. Ik was compleet in trans, in mijn eigen wereld. Als de arts of zuster me iets vroeg, kon ik niet eens antwoorden. Dan, mijn man, deed dit voor mij. Hij steunde me, bleef al die tijd aan mijn zijde en gaf me de motivatie om een laatste keer te persen, zodat ik die gevreesde schaar zou vermijden.
Het aantal scheldwoorden… “Bleef zeer beperkt, namelijk nul. Als Dan me liefkozend aaide, duwde ik zijn handen weg, maar ‘onaardiger’ dan dat werd het niet.”
Het viel me mee… “Dat de bevalling zo rap is gegaan. Is toch bijzonder knap dat wij dit als vrouw ‘gewoon kunnen’. Cliché maar waar, maar daar ben ik wel trots op.”
Het viel me tegen… “Dat het zo ongelooflijk veel pijn deed. De hel op aarde, sorry voor degenen die nog moeten, waar gevoelsmatig dan weer geen einde leek te komen.”
Wat ik direct moest hebben… “Was een portie poffertjes van dé poffertjeskraam in Rotterdam (Seth onder de Rotterdammers). Zodra Dan wegkon is hij een portie voor me gaan halen.”
Mijn spijkerbroek… “Kon ik na twee weken alweer aan. De kilo’s vlogen er vanaf. Don’t hate me!“
De eerste keer seks… “Was zeven weken na de bevalling en ik voelde me net Madonna, like a virgin. Het was awkward en pijnlijk. Schraal, branderig en vooral huge, haha. Er was misschien wel 2898 gram uitgekomen, maar er was al acht maanden (met een paar uitzonderingen) niets meer in geweest. Tel de hechtingen erbij op en je kan er wel iets bij voorstellen. Het duurde hierna weer zeven weken voor we tussen de lakens durfden te duiken.”
Aan een huis vol… “Moet ik niet denken. Wat mij betreft blijft het bij één, precies goed. Maar zeg nooit nooit. In eerste instantie wilde ik helemaal geen kinderen en nu ben ik al een jaar zielsgelukkig met mijn kleine man.”
Lees ook – Moeders delen hun verhaal: dit was het verschil tussen hun eerste en tweede bevalling >
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Soms gebeuren er dingen die je nooit verwacht… zoals bevallen tussen de frietjes en milkshakes. Voor Alyce Rotunda uit Michigan werd dit werkelijkheid toen haar vierde kindje besloot niet te wachten tot het ziekenhuis. Haar dochtertje Matilda (inmiddels liefkozend McTilly genoemd) maakte haar entree op een parkeerplaats van McDonald’s, vertelt ze aan TODAY.
Geheimen fluisteren, eindeloos knuffelen, hun mening geven (soms nogal luid): een kind laat met verrassende signalen zien dat het zich veilig voelt bij je. Wij delen er een paar.
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Soms voelt het moederschap een beetje alsof je een volle inbox probeert leeg te werken terwijl er continu nieuwe mails binnenploppen. Werk, partner, boodschappen, administratie, vriendinnen die je alweer veel te lang niet hebt gezien… en oh ja, die kinderen die ook nog aandacht, hulp met huiswerk en een fatsoenlijke maaltijd willen. Geen wonder dat […]
Hoe vaak zeg jij ‘ja’ tegen je kind terwijl je eigenlijk ‘nee’ bedoelt? Dat moment herkennen bijna alle ouders weleens. Soms zeg je ‘ja’ omdat het makkelijk is, omdat je hoofd vol zit of omdat je even geen zin in hebt in strijd.
De ene dag is je zesjarige een knuffelkont die geen moment van je zijde wijkt, de andere dag smijt ze boos de deur dicht omdat jij haar verkeerd hebt aangekeken. Herkenbaar?