Beeld: Canva
Saskia en Taco hadden het prima voor elkaar. Tot Taco zijn baan verloor, de schulden zich opstapelden en alleen de spaarrekeningen van de kinderen nog een uitweg boden.
Saskia (40), getrouwd met Taco en moeder van Jens (8) en Nick (5): “‘Wat zijn we blij dat de toekomst van de kinderen nu weer goed is geregeld’, zei mijn moeder opgelucht, de zondag dat we bij mijn ouders op de borrel waren. Hun gift van die ochtend had de spaarrekeningen van onze kinderen in één klap moeten aanzuiveren. In werkelijkheid hadden we de laatste cent zojuist opgemaakt aan onszelf. En dat allemaal door een aaneenschakeling van verkeerde beslissingen.
Toen Taco en ik aan kinderen begonnen, zaten we er warmpjes bij. We waren niet rijk, maar we woonden in een ruime tussenwoning, hoefden niet na te denken over de boodschappen en konden elk jaar op vakantie. Dat was grotendeels te danken aan de baan van Taco; als verzekeringsagent verdiende hij twee keer zoveel als ik. Na de geboorte van Jens besloten we dat ik mijn werk in de pleegzorg op een lager pitje zou zetten. Zo kostte de zorg voor ons kind het minst en ik wilde niets liever dan zoveel mogelijk bij Jens blijven. Wel nam Taco eens in de twee weken een papadag. Nick werd geboren, we leidden een kabbelend leven zonder al te spannende uitspattingen. Simpel, maar gelukkig.
Het rommelde al een tijdje op zijn werk, toen op een dag de bom barstte tussen Taco en zijn nieuwe afdelingshoofd. Taco kwam thuis te zitten door het conflict. Bemiddeling leidde nergens toe en uiteindelijk wist hij er met behulp van een advocaat een redelijke vertrekregeling uit te slepen die gelijkstond aan negen maanden salaris. Maar na negen maanden had Taco nog geen nieuwe baan. Mijn parttime werk leverde bij lange na niet genoeg aanvulling op de uitkering waarin hij verviel. Nick was inmiddels twee, Jens ging naar school. Doordat Taco thuis was hadden we tijdelijk geen kinderopvang nodig, maar dat leverde nauwelijks extra financiële ruimte op.
‘We overbruggen het wel, Sas’, bleef Taco maar zeggen. Maar terwijl de maanden vorderden, kwam het water ons steeds nader aan de lippen te staan. Onze eigen buffer ging er het eerst aan: 600 euro voor een noodzakelijke nieuwe wasmachine, die niet zomaar konden worden aangezuiverd. Een onvoorziene belastingaanslag. We beknibbelden op onnodige kostenposten, maar het was niet genoeg: binnen twee jaar hadden we praktisch niets meer, en Taco had nog steeds geen baan. Daarmee verstreek ook zijn recht op een uitkering. Gelukkig kon ik meer uren draaien, maar dat leverde alleen genoeg opleverde om onze vaste lasten te betalen.
Schoorvoetend accepteerde Taco uiteindelijk een baan die weliswaar in zijn vakgebied lag, maar vele malen minder opleverde dan hij gewend was. We kwamen rond, maar het was kielekiele.
Vrienden van Taco speelden poker. Gewoon aan de keukentafel, biertje erbij. Onschuldig, maar wel voor geld; 20 euro per keer, misschien 30, zei Taco. Niet meer dan hij zou uitgeven tijdens een avond in de kroeg. Hij bloeide op. Na jaren van ploeteren was ik blij dat ik hem eindelijk weer eens zag lachen. Ik polste soms of-ie ook weleens iets won, maar dan antwoordde hij met een vage grom en liet ik het er verder bij. Tot de vrouw van een van zijn pokervrienden zich tijdens een verjaardag liet ontvallen dat de mannen zich eraan begonnen te ergeren dat Taco zijn verlies niet betaalde. Ik schrok me rot: hoeveel bedroeg dat verlies dan precies?
Taco wond er geen doekjes om toen ik het hem die avond voor de voeten wierp: 2000 euro. Dat was meer dan mijn netto maandsalaris. Maar hallo, het was toch maar een spelletje, konden ze het er niet gewoon bij laten zitten? Dat bleek niet zo eenvoudig; iedereen betaalde altijd netjes, dus Taco zijn verlies kwijtschelden zou wel heel oneerlijk zijn. ‘Heb je ze verteld over onze situatie?’ vroeg ik paniekerig. Ja, daarom had hij al die tijd uitstel gekregen, zei hij. Maar nu het wel erg lang duurde voor hij over de brug kwam, werd de sfeer toch een beetje grimmig.
Geef nooit uit wat je niet hebt, ramde mijn moeder erin sinds mijn broer en ik eigen bankrekeningen hadden. Iets wat ik altijd ter harte had genomen. Maar Taco pokerde gestaag door. Hij bleef hopen zijn verlies met behulp van het spel weer terug te winnen. Dat de rest van de mannen dit accepteerde, zat me helemaal niet lekker. Ik riep dat ik hem zou verlaten als-ie nu niet kapte met dat gegok en dat we een oplossing moesten verzinnen voordat straks iemand met een honkbalknuppel voor onze deur stond.
Er wás een oplossing. Gewoon binnen handbereik. Sinds de geboorte van de kinderen hadden we voor allebei elke maand 50 euro op een eigen rekening gezet. Bedoeld om van te studeren, een auto van te kopen of als aanbetaling te gebruiken op een huis of iets anders belangrijks, later. We waren gestopt met inleggen toen Taco zijn baan verloor, maar het saldo van Jens was toereikend om de schuld van Taco tijdelijk te dekken. En zo geschiedde.
Ik was woest. Dat Taco ons had benadeeld met zijn stomme keuze was één ding, maar dit was geld van onze kinderen. Natuurlijk voelde Taco zich schuldig. Maar hij was er ook van overtuigd dat hij de boel zo weer had aangevuld. In betere tijden. Maar die betere tijden kwamen niet. Sterker nog: corona brak uit en opnieuw verloor hij zijn baan. Binnen een paar maanden was ook de rest van het spaargeld van de jongens op, en negeerden we de creditcardbedragen die nog openstonden.
Ten einde raad nam ik mijn ouders in vertrouwen. Die trokken wel even een wenkbrauw op toen ik vertelde waarvoor we het spaargeld van de kinderen hadden gebruikt, maar omdat ze begrip hadden voor onze penibele situatie – het pokerverhaal had ik maar even achterwege gelaten – besloten ze ons te steunen met een eenmalige gift voor de kinderen. We konden twee dingen doen: het geld vastzetten op hun rekeningen die geen rendement opleverden of onze schulden ermee aflossen die elke maand ook nog eens bergen rente kostte. Er leek maar één logische beslissing. Op de dag dat mijn moeder het geld overmaakte, loste ik alles in één keer af. En zo zat ik die namiddag met droge ogen tegenover haar aan een glas wijn.
Ik durf het nu, maanden later, nog steeds niet te vertellen. Met hun gift hebben mijn ouders ons gigantisch uit de brand geholpen, maar niet op de manier zoals ze wilden. Net als Taco vertrouw ik op betere tijden. Hij zit op dit moment in een veelbelovend sollicitatietraject en ik heb zicht op een beter betaalde functie. Tussen ons gaat het ook weer beter. Nadat hij zijn pokervrienden betaald had, heeft hij het spelen opgegeven. Wat er ook gebeurt, we zorgen ervoor dat het de jongens aan niets zal ontbreken. Ontzettend veel mensen kennen op dit moment financieel zware tijden. We krabbelen er wel bovenop. Eén ding is zeker: mijn vakantiegeld gaat dit jaar naar de rekening van de kinderen.”
Rapper Bizzey, oftewel Leo Roelandschap en zijn vrouw Renee schitteren op de cover van de nieuwe Kek Mama. Na een moeilijke tijd zijn ze happyer dan ooit. Met elkaar, maar ook als ouders van zoon November (10) en dochter Juno (3). Bizzey koos voor zijn gezin: ‘Ik gooide een miljoenenbedrijf weg’. Je leest er hier meer over.
Dit artikel las je eerder in Kek Mama.
Ze is de hoogstgenoteerde vrouwelijke self-made miljonair in de Quote Top 100, maar dat was nooit haar doel. Sharon Hilgers van My Jewellery begon gewoon met fröbelen aan de keukentafel en van het een kwam het ander.
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (15) en Phaedra (12). Ze schrijft rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Tot 1956 werden vrouwen ontslagen als ze gingen trouwen. De tijden zijn sindsdien wel veranderd, zou je denken, maar zwangerschapsdiscriminatie komt helaas maar al te vaak voor. Marleen Staal merkte dat ze in de overdrive ging om zich te bewijzen toen ze zwanger was.
Die bekende ballen in de lucht houden, da’s voor iedere moeder een uitdaging, maar hoe doe je dat als je een succesvolle business runt? Kimberly Bosman deelt met Kek Mama hoe zij haar werk-privébalans in evenwicht houdt.
Terugkijkend leidde ze een luxeleventje toen ze maar zestien uur per week werkte. Maar nadat haar huwelijk strandde is Vivian fulltime gaan werken, met een eeuwig schuldgevoel naar haar kinderen toe als gevolg.
