Ze gingen het totaal anders doen: een handeltje beginnen in wijn, of een eigen B&B. Het werd een ramp. “Ons inkomen halveerde, en we zagen elkaar nooit meer.”
Annemarie (38) en Kjeld (37), twee dochters (7 en 5), verbouwden de benedenverdieping van hun herenhuis tot Airbnb.
Annemarie: “Begin twintig waren we, toen we op basis van ons eerste salaris een groot, maar vervallen herenhuis kochten in een achterstandswijk in de Randstad. We hadden tijd, energie, een berg handige vrienden en geen kinderen, dus het leek een goede investering.
Wás het ook. Stapje voor stapje knapten we het op tot een statig pand. Een meerjarenplan, maar het resultaat mocht er zijn: tegen de tijd dat onze kinderen geboren werden, was het verdriedubbeld in waarde, de wijk waarin het stond steeds populairder geworden en we hadden zo veel ruimte, dat we er een elftal in konden grootbrengen.
Bed and breakfast
Eén dingetje: dat elftal was onze ambitie niet. Dus stond twee jaar na de geboorte van onze jongste dochter de benedenverdieping – eigenlijk het meest geschikt als bedrijfsruimte – nog altijd leeg. Airbnb kwam op, we woonden niet ver van het strand, en op een dag wist ik het: waarom maakten we er geen bed and breakfast van? Kjeld trok nog net de champagne niet open. Dit was een briljant idee, vond ook hij. De ruimte had een eigen opgang, we deden er toch niks mee, dus we zouden er slapend rijk mee worden. Elk weekend een schoon laken op de bedden, de werkster wat extra betalen, en niks meer aan doen. O ja, ontbijt verzorgen. Maar waar vier eten is ook plaats voor acht: hoeveel werk kon dat nou zijn?
Lees ook
'Mijn man en ik verloren veel spaargeld toen onze wijnhandel mislukte' >
'De lol verging ons al snel'
Nogal veel, ontdekten we al snel. Was het verbouwen van de benedenverdieping nog een spannende aanloop naar een Groter Doel, toen de eerste gasten kwamen verging de lol ons al snel. Want die gasten wilden niet alleen schone lakens, maar ook elke dag nieuwe handdoeken. Naar ons adres genavigeerd worden. Toeristische tips krijgen. De douche lekte. De gootsteen liep niet door. Iemand verloor de huissleutel, een ander had plotseling medische zorg nodig. De verhuur van de verdieping bracht ook administratie met zich mee. Verzekeringswerk. En een heleboel onvrijheid in mijn eigen huis, want het ontgaat niemand in een huis uit 1900 als een stel beschonken na middernacht het zoveeljarig samenzijn consumeert.
Een grote uitputtingsslag
Voor ik het wist was ik naast mijn normale baan, receptioniste, reisleider, kamermeisje, portier en kok in één geworden. Als Kjeld niet aan het werk was, stond hij te klussen in de B&B, en als ik niet aan het rennen en vliegen was, lag ik om negen uur ’s avonds voor pampus op bed. Onze dochters leefden er maar een beetje tussendoor, blij als er tenminste íemand beschikbaar was om ze naar een speelafspraakje of balletles te rijden.
Natuurlijk, het bracht ook geld op, maar dat woog nauwelijks op tegen de kosten en moeite die we investeerden in ons project. Het was één grote uitputtingsslag. Ik kwam nergens meer écht aan toe, Kjeld en ik spraken elkaar zelden en ik voelde me als moeder aan alle kanten tekortschieten. We hadden ons een tweede baan op de hals gehaald, maar per saldo bleek het meer vrijwilligerswerk waarvan niemand gelukkiger werd.
Na een jaar haalden we onze B&B van internet. Mijn relatie en gezin waren me heel wat meer waard dan dit mislukte plan, en daar was Kjeld het mee eens. Sindsdien genieten we van weekends in rust en op zondag vier croissantjes in de oven, in plaats van acht.”
Dit artikel is deel van een interviewserie in Kek Mama 11-2018.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
