Ritu Malani zou niets liever doen dan fulltime werken in de zorg, want daar ligt haar passie. Maar toen ze moeder werd, gaf ze haar carrière op. ‘Ik mis mijn werk, maar het was de beste keuze.’
Lees verder onder de advertentie
‘Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik voor het eerst een hernia-operatie uitvoerde. Dat ik nachtdiensten draaide en lange discussies voerde met collega’s over de juiste behandeling voor patiënten’, somt Ritu op. ‘Ik hield van mijn werk in de zorg. Maar toen ik moeder werd, was ik er klaar voor om dat allemaal op te geven.’
Lees verder onder de advertentie
Nachtmerrie
Na de geboorte van haar dochter koos Ritu ervoor om huismoeder te worden. Een paar jaar later had ze spijt. ‘Ik verlangde terug naar mijn werk en vond het jammer dat ik de kans op een carrière had laten schieten. Anderzijds was de gedachte om mijn dochter achter te laten bij een oppas of non stop naar de opvang te brengen, één van mijn ergste nachtmerries.’
Zodoende bleef Ritu voor haar dochter zorgen en toen haar zoon werd geboren, veranderde dat niet. Inmiddels is ze een aantal jaar verder en heeft ze haar werk weer opgestart – weliswaar maar een paar uur per week. ‘Ik zorg er nog steeds voor dat ik mijn kinderen op tijd van school kan halen.’
‘Deze tijd komt nooit terug’
Omdat de eerste jaren zo snel gaan en haar kinderen zich in rap tempo ontwikkelen, wil ze er niets van missen. ‘Deze tijd komt nooit meer terug. Ik geniet intens van hun blije glimlach als ze mij op het schoolplein zien staan, als ze mij vertellen hoe hun dag is geweest en als ze bij mij aan tafel zitten te eten. Natuurlijk mis ik mijn werk. Ik zou er alles voor doen om weer fulltime te kunnen werken. Maar als ik deze eerste jaren van mijn kinderen had moeten missen, was dat de grootste fout van mijn leven geweest.’
Iedereen weet: stilte bij kleine kinderen is altijd een slecht teken. Ze doen geheid iets wat niet mag. En dan zijn er nog gradaties in ‘wat niet mag’. Shannon viel stijl achterover door deze actie van haar peuter Ted.
Er zijn van die momenten waarop je denkt: ‘Ik kan dit niet alleen’. De was wacht, het eten moet nog op tafel en je peuter huilt alsof de wereld vergaat. Gelukkig hebben we Kim Feenstra.
Je zwangerschap mogen aankondigen is voor velen een leuk en memorabel moment. Voor Inge is het ook zeker memorabel, maar niet op de positieve manier die ze gehoopt had. Het moment dat ze de echo liet zien, staat in haar geheugen gegrift.