Schrijver en nieuwslezer Stacey Skrysak is er trots op dat ze een werkende moeder is. Maar wanneer ze een appje van de opvang krijgt, voelt ze zich toch schuldig.
Op Huffington Post legt ze uit hoe dat komt.
‘Ik hoorde het geluidje van mijn telefoon terwijl ik aan het werk was, maar ik schonk er niet veel aandacht aan’, schrijft Stacey. ‘Maar toen ik even op m’n scherm keek, voelde ik een knoop in mijn maag: het was de kinderopvang.’ Wat bleek? Haar dochter was voor het eerst in vier jaar in tranen omdat ze haar moeder miste. Stacey: ‘Ik voelde me zo schuldig, maar terwijl ik het berichtje las, wist ik ook dat ik trots moet zijn dat ik een werkende moeder ben. Mijn schuldgevoel mocht niet de overhand krijgen.’
Lees ook
Moeder krijgt commentaar omdat ze fulltime werkt en schrijft van zich af >
Toch voelde Stacey zich de hele dag rot. Haar dochter was haar vergeten een afscheidskus te geven, was bang dat ze niet opgehaald zou worden en dat zorgde voor een dominoeffect aan emoties. ‘Maar ondanks dat mijn werk en het moederschap af en toe lastig te combineren zijn, weet ik dat ik het goed doe’, vervolgt ze. ‘Ik werk omdat het moet: er moeten rekeningen betaald worden. Maar ik werk ook omdat ik dat wil: ik heb altijd al een carrière willen hebben. Ik werk hard om aan mijn dochter te laten zien dat je én succesvol kunt zijn, én een gezin kunt runnen.’
Net op het moment dat Stacey twijfelde of ze naar haar dochter moest gaan om een kus te geven, kreeg ze een video van de opvang. ‘Hoi mama!’, zei haar dochter vrolijk. ‘Ik zie je straks, love you!’. ‘Ik was opgelucht, keek om me heen en dacht: zie je, ik ben niet de enige werkende moeder. Veel mensen zitten in hetzelfde schuitje. En weet je? We overleven het allemaal.’
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
