Een rustige dag op het strand van Aruba, dat is wat Saar voor ogen had met haar vriend en zoontje. Tot een klein moment van onoplettendheid haar de schrik van haar leven bezorgde.
Saar (29) is samen met Ryan (31) en moeder van Ties (3): “Het was zo’n heerlijke dag tijdens onze vakantie op Aruba. De lucht strakblauw, de zee net zo blauw en helder, kinderen die elkaar achterna rennen in het zand. Palmbomen, ligbedden: kortom, fantastisch. Wij waren daar met z’n drieën: mijn vriend, onze peuter Ties en ik. Onbezorgd aan het genieten van al het moois dat het eiland te bieden heeft.
We hadden alles bij ons, van een emmer tot schepjes, zonnebrandcrème, watermeloen, een verfrissend drankje. En een kind dat al vanaf het moment dat we aankwamen het strand op en neer stuiterde van enthousiasme. Ties was net drie en dol op alles wat met zand, water of rennen te maken had. Hij vloog tussen onze plek en de kalme, aflopende zee heen en weer. Dit zou een rustige dag op het strand worden voor ons, dachten we toen nog.
Ik was net even gaan zitten, lekker met mijn voeten in het zand. Mijn vriend zat wat verderop met een schep in zijn hand en een half ingegraven emmer en ik keek glimlachend naar het tafereel. Heel even checkte ik mijn telefoon om een berichtje te sturen, nog geen halve minuut. Toen ik weer opkeek, was Ties nergens meer te zien.
In eerste instantie bleef ik rustig. Misschien was hij naar zijn vader gelopen of achter een strandbal of ander kind aan gerend. Of gewoon net buiten mijn zicht. Ik keek om me heen, checkte het gebied rond onze plek, stond op en draaide een rondje. Geen Ties. Mijn vriend en ik hadden heel even oogcontact en ik wist dat hij hem ook niet zag.
Vanaf dat moment gebeurde er iets met me. Ik voelde een soort plotselinge alertheid, alsof mijn hart ineens twee keer zo hard begon te kloppen en al mijn zintuigen op scherp stonden. Ik riep zijn naam. Eerst zachtjes, toen harder. Geen reactie. Mijn vriend en ik liepen allebei een andere kant op. Hij richting de zee, ik de andere kant op.
Het strand was druk, met veel gezinnen en kinderen. Al die kinderen leken ineens op elkaar. Mijn blik schoot alle kanten op. Ik probeerde zijn zwembroekje met haaienprint te spotten, zijn blonde koppie. Er waren overal kinderen, maar niet mijn Ties. Ik kreeg nare gedachtes in mijn hoofd. Wat als hij richting het water is gelopen? Wat als iemand hem meeneemt? Wat als ik te laat ben? Maar dat ene moment dat we, kennelijk allebei, even niet hadden opgelet, had toch niet zo lang geduurd?
Ik bleef zijn naam roepen, mijn hart bonkte in mijn oren en ik voelde paniek omhoog kruipen. Ook andere ouders gingen staan en keken rond of ze een kindje alleen zagen. Het waren misschien maar een paar minuten in totaal, maar het voelde als een eeuwigheid. En toen zag ik hem. Aan de rand van het strand stond een speelplek, zo’n waterpomp waar kinderen zelf water omhoog kunnen halen. En daar was hij.
Drijfnat, helemaal onder het zand was hij in opperste concentratie bezig om met een andere peuter een modderbeekje te maken. Hij lachte van plezier en hij had geen enkel idee van de paniek die hij had veroorzaakt. Voor hem was het gewoon een leuk avontuur. Ik liep naar hem toe met trillende knieën en een brok in mijn keel. Compleet opgelucht en de intense behoefte om hem vast te houden. Gewoon om te voelen dat hij er echt was, dat alles goed was.
Ties keek me aan alsof er niks gebeurd was en eigenlijk was dat ook zo. Er was niets gebeurd. Maar het besef dat het zomaar anders had kunnen zijn, zat diep in mijn lijf. Soms is moederschap precies dat: een gewone dag, een kort moment van onoplettendheid en een hart dat nog uren blijft bonken van schrik.”
Ook Wendie kreeg de schrik van haar leven toen ze met haar gezin aankwam op de camping in Frankrijk, maar dit kwam door honderden krioelende beestjes. Lees haar verhaal hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Waarom jouw ‘moeilijke’ kind weleens hoogbegaafd kan zijn? Tekenen van hoogbegaafdheid zijn namelijk niet zo herkenbaar als je in eerste instantie zou denken.
We kennen haar allemaal. Die ene moeder die haar halve inboedel inpakt alsof ze op wereldreis gaat in plaats van een weekje vakantie naar de camping in Frankrijk.
Iedere week vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Cara (34) geeft les aan groep 1/2.
Opvang of een gastouder voor je kind, het kan nogal een struggle zijn en daarmee dus ook ontzettend stressvol. Zo ook voor Jill. Want wat als je gewoon moet werken, maar je kunt je kinderen nergens onderbrengen?
Ah, kinderen. Wanneer ze een gigantische flapuit de wereld in gooien en jij met het schaamrood op je kaken de schade probeert te verminderen.
Als werk onverwacht roet in het ouderschap gooit, moet je soms creatief zijn. Zo ook Carolien, die last-minute een oppas moest regelen voor haar dochter Saartje. Haar vriendin Melia bood hulp aan — met als resultaat een middag die niemand snel zou vergeten.
