Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (9) en Róman (7). Op Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
“Ga je nou alweer weg?” Als ik mijn jurkje en panty ’s avonds aanhoud, wordt deze vraag standaard gesteld. Huispak is my middle name, op avonden dat ik mijn gewone kleren blijf dragen, weten ze hoe laat het is. “Ja schat, mama moet werken”, zeg ik.
De laatste weken was ik veel weg. Doorgaans zorg ik ervoor dat ik de jongens nog net kan voorlezen voor vertrek, dus eigenlijk merken ze er niets eens zoveel van. Maar toch. Ze hebben mij het liefst in de buurt, zelfs of misschien wel juist als ze langzaam wegzakken in een slaap vol dromen.
Het is half acht, de kinderen nestelen zich beiden in een van mijn oksels en ik lees ze voor uit De kleine kapitein. “De kleine kapitein stond achter het roer. Wijdbeens. Zijn ogen op de kim.” Ze zijn dol op Paul Biegel en prevelen de zinnetjes voorzichtig mee. Ik sla het boek dicht en stop ze lekker in. “Aaaaah, blijf je thuis?” vraagt Miró. Ik schud mijn hoofd. “Nee, ik moet iets vertellen op televisie”, zeg ik met een beetje spijt in mijn stem.
Dat laatste voel ik steeds vaker, soms tot mijn eigen verbazing. Vroeger was ik zelden ’s avonds thuis. De stad wachtte, lonkte met haar kroegen, restaurantjes, gebabbel en geflirt. Zodra ik op de bank zat, voelde ik de onrust golven in mijn binnenste. Wat miste ik? Waar was ik niet bij? Ik moest eruit, weg, de hort op. Buiten, daar was de wereld!
Lees ook
Mama houdt van hard werken: ‘Als ik thuis ben, ben ik er echt honderd procent voor mijn zoons’ >
En nog altijd hou ik van reuring, hoor. Maar die zee van verlangen in mijn buik, die is al heel lang weg. En steeds vaker denk ik: ik blijf liever hier. Bij de jongens. De jongens die geen genoeg van me kunnen krijgen. En dat gevoel is wederzijds. Ik kus ze op hun voorhoofd en sluip de slaapkamer uit. Net als ik mijn jas aantrek, gaat de telefoon. “Ja, sorry hoor, maar de uitzending is gewijzigd. Jouw item is vervallen. Ik hoop dat je het niet erg vindt?” tettert de redactrice. “O wat heerlijk!” flap ik eruit. “Dan kan ik mijn pyjama aan.” En ik meen het uit de grond van mijn hart.
Drie minuten later schuifel ik in mijn huispak door de gang.
Er klinkt geknor uit een kinderbed. Ik staar ernaar. Wijdbeens. Mijn ogen op de kim.
Want binnen, daar is nu mijn wereld.
Deze column staat in Kek Mama 11-2019.
Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (15) en Phaedra (12). Ze schrijft rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
We doen het allemaal wel eens: een zak vol cadeautjes met Sinterklaas en iets extra’s met Kerst. Want: kinderen blij, wij blij. Maar té veel cadeautjes geven, kan op de lange termijn nadelen hebben.
Ze is de hoogstgenoteerde vrouwelijke self-made miljonair in de Quote Top 100, maar dat was nooit haar doel. Sharon Hilgers van My Jewellery begon gewoon met fröbelen aan de keukentafel en van het een kwam het ander.
Tot 1956 werden vrouwen ontslagen als ze gingen trouwen. De tijden zijn sindsdien wel veranderd, zou je denken, maar zwangerschapsdiscriminatie komt helaas maar al te vaak voor. Marleen Staal merkte dat ze in de overdrive ging om zich te bewijzen toen ze zwanger was.
Terugkijkend leidde ze een luxeleventje toen ze maar zestien uur per week werkte. Maar nadat haar huwelijk strandde is Vivian fulltime gaan werken, met een eeuwig schuldgevoel naar haar kinderen toe als gevolg.
