Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (8) en Róman (6). In Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
Lees verder onder de advertentie
Ik denk dat ze me best streng vond. Mijn moeder. Vanaf het moment dat Miró en Róman geboren zijn, ben ik van de regels. We zeggen alsjeblieft en dankjewel, we schreeuwen niet in winkels, om zeven uur slapen is om zeven uur slapen, één snoepje is één snoepje en zeiken om cola heeft geen zin, want dat geeft mama alleen bij hoge uitzondering. Of een extreem zwak moment.
Lees verder onder de advertentie
“Wat doe je dat toch knap”
Mijn moeder zei vaak: “Wat doe je dat toch knap.” Zelf was ze niet zo’n opvoeder. Op zich had ze geluk. Ik was een kind dat een zorgelijke natuur koppelde aan een streberig karakter. Ik begon pas buiten de lijntjes te kleuren toen ik tegen de dertig liep. “Wij hoefden jou niet op te voeden”, zegt mijn vader altijd trots. Toch wenste ik stiekem soms wat meer duidelijkheid. Want wie geen regels krijgt, moet ze zelf bedenken en dat kan eng zijn.
Lees verder onder de advertentie
Bord-op-schoot-meisje
Zoals zoveel kinderen uit de vrije jaren zeventig, probeerde ik daarom een striktere ouder te zijn dan de mijne. Op één punt na: het avondeten. Ik ben een bord-op-schoot-meisje, niet gewend met elkaar de maaltijd te genieten. En François heeft een lichtelijk trauma, aangezien zijn Frans-Canadese moeder vond dat hij áltijd álles moest opeten en anders niet van tafel mocht. Het resulteerde ooit in een urenlange sessie waarin Fran kokhalzend boven een enorm bord kikkerbilletjes de avond doorbracht.
Lees verder onder de advertentie
Zodoende zijn we altijd makkelijk geweest met avondeten. Een bordje bij een filmpje, het was meer regel dan uitzondering. Wel namen we de kinderen regelmatig mee naar restaurants, om ze enige culinaire kennis bij te brengen. Maar doordeweeks met elkaar boven een bal gehakt de dag doornemen? Het kwam er zelden van.
“Eten we vanavond met zn allen?”
En toen ging mijn moeder dood. Sindsdien worstel ik me de dagen door, vaak eenzaam opgesloten in mijn verdrietige hoofd. Ik werk, ik rijd naar en van de zwemles, ik doe wat ik doen moet. Maar het halfwees zijn voelt vaak zo heel alleen. Totdat Miró zei: “Hé mam. Eten we vanavond met z’n allen?” Ik knikte. Wat een goed idee. En ik begon gehaktballen te draaien. Ik stak kaarsjes aan en legde servetten neer. Een uur later hadden we met z’n vieren de slappe lach om een grapje van de kinderen (“Ken je de mop van die mummie? Ingewikkeld, hè.”). Sindsdien eten we samen. Altijd. Heeft mijn moeder me toch nog opgevoed.
Schaatskoningin Irene Schouten (32) zat eind vorig jaar nog op een roze wolk: ze werd voor het eerst moeder van haar zoontje Dirk. Samen met haar man Dirk-Jan genoot ze volop van het nieuwe gezinslevens. Maar die roze wolk sloeg al snel om in zorgen toen bleek dat Dirk kampte met gezondheidsproblemen.
Elise (36) is moeder van twee zoontjes (6 en 4) en schrijft met veel liefde korte verhalen over het moederschap en alles wat daar onverwacht bij komt kijken. Haar verhalen zijn fictief, maar vaak geïnspireerd op de wereld van ouderschap met een flinke scheut herkenning, humor en een tikkeltje overdrijving. Tegelijkertijd werkt ze aan haar […]
Als je kind een hobby heeft die niet de hele dag gamen inhoudt, ben je waarschijnlijk allang blij. Als je zoon van twaalf dol is op fossielen en edelstenen, weet je in ieder geval ook waar je hem blij mee kunt maken.
De ene dag is je zesjarige een knuffelkont die geen moment van je zijde wijkt, de andere dag smijt ze boos de deur dicht omdat jij haar verkeerd hebt aangekeken. Herkenbaar?
Geheimen fluisteren, eindeloos knuffelen, hun mening geven (soms nogal luid): een kind laat met verrassende signalen zien dat het zich veilig voelt bij je. Wij delen er een paar.
In Beste Zangers draaide het afgelopen zaterdag allemaal om zangeres Bente Fokkens (24). De artiesten brachten een ode aan haar muziek én favoriete nummers. Een indrukwekkend optreden van die avond kwam van Laetitia, die als kersverse mama een gevoelige snaar raakte bij zowel Bente als de kijkers thuis.