
Elise: ‘We zwaaiden blij naar papa in de zee, niet wetende wat zich echt afspeelde’
Wat begon als een onschuldige stranddag, veranderde onverwachts in een moment van pure paniek voor Elise en haar gezin toen haar vriend de zee in ging.
Toen Rianne (29) voor het eerst van haar vriendengroep moeder werd, had ze niet verwacht dat dit zo’n grote impact zou hebben op de band met haar hechte groep vriendinnen. Toch is de vriendschap drastisch veranderd.
Rianne: “Ik was de eerste van ons clubje die moeder werd. Vijf meiden, al sinds onze studietijd een hechte vriendinnengroep. Tien jaar vriendschap, opgebouwd uit nachten vol uitgaan en eindeloze gesprekken, vakanties waarin we de gekste dingen deden, en ontelbare borrels waarin we dansten, dronken en helemaal opgingen in elkaar. We waren onafscheidelijk. Heel lang waren mannen alleen maar tijdelijke flings, totdat ik Thomas ontmoette. En toen werd ik zwanger.
De zwangerschap was mooi, maar het moederschap overviel me. Mijn dochter bleek een moeilijke slaper. Nacht na nacht liep ik wiegend door de kamer, half slapend, met haar kleine lijfje tegen me aan. Overdag voelde ik me leeg. Alles kostte moeite. Aankleden. Koken. Zelfs een simpel appje beantwoorden voelde soms als te veel. Uitgaan, etentjes, borrels tot laat? Ik wist niet waar ik de energie vandaan moest halen.
In het begin kreeg ik nog berichtjes. ‘Wanneer kom je weer eens mee?’ en ‘Zullen we deze vrijdag een vrijmibo doen, zoals vroeger?’ Maar ik zei vaak af. Te moe, te weinig energie, te veel gehuil of geen oppas. En langzaam werd het stil.
Ik begreep het wel. Ze zaten middenin een ander leven. Spontane weekenden weg, werkborrels, nieuwe liefdes. Ik gunde het ze oprecht. Maar het deed pijn. Want terwijl zij doorgingen, voelde het alsof mijn leven stilstond. Ik voelde me een toeschouwer. Onzichtbaar.
De groepsapp werd stiller voor mij. Er werden plannen gemaakt zonder mij erbij in aparte WhatsApp-groep. ‘Zo heb jij geen last van onze dronken foto’s’, werd er in het begin gezegd. Maar in de oude WhatsApp-groep werd steeds minder gezegd. Ik voelde me schuldig. Alsof ik degene was die was afgehaakt. Maar ik kon gewoon niet anders.
Alleen Lieke bleef vragen hoe het ging. Af en toe een berichtje: ‘Hoe was je nacht?’ of ‘Wil je even spuien?’ Dat ene kleine beetje aandacht voelde als een warme deken. Zij begreep dat ik niet verdwenen was, maar dat mijn prioriteiten tijdelijks ergens anders lagen.
Ik mis ze. De lange gesprekken, de onnozele grappen, de vanzelfsprekendheid van onze vriendschap. Soms vraag ik me af of het ooit weer wordt zoals toen. Misschien niet. Misschien verandert vriendschap net als mensen: groeit, verschuift of vervaagt. Maar het blijft wringen – dat gevoel dat ik ineens niet meer meetel, alleen maar omdat ik moeder ben geworden.
Ik hoop dat we ooit weer dichter tot elkaar komen. Dat we elkaar opnieuw leren kennen, in deze nieuwe versies van onszelf. Maar tot die tijd probeer ik het los te laten. Zonder wrok, maar wel met verdriet.”
Ook Marja’s vriendschappen veranderden drastisch toen ze voor het eerste moeder werd. Lees hier haar verhaal.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!