Peuters. Ze trekken hun eigen plan. Waar vaak geen pijl op te trekken is. Zoals de zoon van Julia, die een ontzettend onhandige timing koos om watervrees te krijgen.
Julia, samen met Michael, moeder van Lize (5) en Djurre (2): “Ons zoontje Djurre valt in de categorie “dat is me er eentje”. Hoe vaak ik de leidsters van de opvang dat al heb horen zeggen over hem. En ze hebben helemaal gelijk, hij is me er echt eentje. Een rasechte boef. Een heel schattig uitziende boef, ook nog, hij windt iedereen om zijn vinger.
Waar zijn zus een heel gemoedelijk karakter heeft, heel meegaand is en die hele peuterpuberteit een beetje heeft overgeslagen, was Djurre al vanaf het eerste moment heel anders. Toen hij net een jaar was, kreeg hij zijn eerste driftbui. Nu is hij ruim twee en moet ik nog steeds wennen aan zijn karakter. Dat opvliegende kan ik soms maar moeilijk mee omgaan.
Ik was vrij, zijn zus had een studiedag en het werd heet. Het perfecte moment om naar een meer te gaan met zijn drietjes. Doordeweeks, onder schooltijd, zou het niet zo druk zijn. Ik had er helemaal zin in, keek er echt naar uit. Lize en Djurre zijn allebei waterratjes, dus dit zou een geweldige dag worden.
Nou, niet dus. Van de ene op de andere dag besloot Djurre watervrees te hebben. Of te veinzen, eerder. Ik was dat hele pesteind naar het meer gefietst met de volgeladen bakfiets, in de bloedhitte. We waren eindelijk aangekomen, kinderen en mezelf van top tot teen ingesmeerd, ik zwetend en rood aangelopen inmiddels, de hoogste tijd om even af te koelen…
Maar nee hoor, geen stap zette meneer in de richting van het water. Toen ik hem optilde en mee wilde nemen, begon hij moord en brand te schreeuwen en te slaan. Dit ging de hele middag zo door. Iedereen staarde ons geïrriteerd aan. We waren laatst nog naar het zwembad geweest, hij had de dag ervoor nog in het opblaasbadje in de tuin zitten spetteren. Hij hééft helemaal geen watervrees. Sterker nog, hij was hier al vaker geweest en hij vond het toen fantastisch. Maar nu? Hij piekerde er niet over om het water in te gaan.
Uiteindelijk was de hele middag een enorme mislukking. Djurre weigerde pertinent en was aan het gillen en krijsen, Lize wilde het water in maar heeft nog geen zwemdiploma en ik kon mezelf natuurlijk niet in tweeën splitsen. Ik kon Djurre daar moeilijk laten staan, mensen staarden al zo naar ons. Dus uiteindelijk was iedereen het beu en zat ik nog erger zwetend dan daarvoor, met twee huilende kinderen in de bakfiets terug naar huis. ’s Avonds ging hij zonder blikken of blozen gewoon in bad. Leuk joh, die peuters.”
Josephine was om een andere reden minder blij met haar peuter. Ze maakte een enorm gênant moment mee, toen ze haar zoon afzette bij de peuterspeelzaal. Wat er gebeurde, lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Waarom jouw ‘moeilijke’ kind weleens hoogbegaafd kan zijn? Tekenen van hoogbegaafdheid zijn namelijk niet zo herkenbaar als je in eerste instantie zou denken.
Volgens opvoeddeskundige Jenny Anderson is het belangrijk om je kind te leren dat je plezier kunt blijven houden in het leren op school.
We kennen haar allemaal. Die ene moeder die haar halve inboedel inpakt alsof ze op wereldreis gaat in plaats van een weekje vakantie naar de camping in Frankrijk.
Opvang of een gastouder voor je kind, het kan nogal een struggle zijn en daarmee dus ook ontzettend stressvol. Zo ook voor Jill. Want wat als je gewoon moet werken, maar je kunt je kinderen nergens onderbrengen?
Iedereen hoopt dat z’n kind een beetje mee kan komen in de klas, maar als het mijlenver voorloopt is dat ook weer lastig. “Ik merk dat er nog steeds een taboe rust op hoogbegaafdheid.”
Suzan en Freek kunnen niet wachten op het ouderschap en fantaseren nu al over de curling ouders die zij denken te worden voor hun zoontje.
