
Moederhart Janneke Jelies gebroken: ‘Als ik dit had geweten, waren we misschien niet gegaan’
Met pijn in haar hart moet Janneke Jelies afscheid nemen van oudste dochter Jennie, die haar plek onder de Spaanse zon niet kan vinden.
Ah, Pasen. Paaseitjes zoeken, een paasbrunch met familie, helemaal gezellig. Nou ja, in theorie dan. De realiteit voor deze moeders heeft meer weg van een serie eersteklas paasblunders.
Carolien: “Ik dacht wel ‘even’ een Pinterest-waardig paasontbijt in elkaar te flansen, op eerste paasdag. American pancakes, fruitspiesen, eiersalade, gevulde eitjes, ik zag het allemaal helemaal voor me. Newsflash: dat doe je dus niet ‘even’. Het duurde en het duurde, de kinderen werden bloedchagrijnig van de honger, de jongste begon te huilen, en mijn man was er op een gegeven moment klaar mee en begon te ontbijten met krentenbollen van een week oud. Zo’n paasblunder maak je maar een keer.”
Melissa: “Mijn man komt uit een gezin met nog een broer, ze waren dus met twee jongens. Bij hen was het bij Pasen traditie om tig eieren te koken en dan voor de grap een rauw ei ertussen te verstoppen. Zodat alles onder de eidrab zit als je precies dat ei kapot tikt, als je zin hebt in een gekookt eitje. Lachen, gieren, brullen. Ik zie er de lol niet zo erg van in, maar deze traditie moest en zou ook in ons eigen gezin voortgezet worden. Inmiddels weten de kinderen dit ook en zij vinden het even leuk als hun vader. Zal je net zien. Ik wacht tijdens de brunch altijd tot het rauwe ei gepakt is, voor ik zelf een ei pak, want ik heb geen zin in die zooi. Blijkbaar doorzag mijn man die truc, en dit jaar besloot hij niet een, maar twee rauwe eieren te verstoppen. Dus ik tik nietsvermoedend dat ei kapot en slaak een gil van schrik als al die smurrie over mijn bord loopt. Nou, je had ze moeten horen lachen met z’n drieën. Hi-la-risch.”
Yvette: “Onze peuter is nog niet bekend met het fenomeen dat je niet alles in je mond hoeft te stoppen. Dat was ik blijkbaar even vergeten bij het dekken van de tafel voor het paasontbijt. Van die schattige chenille kuikentjes stonden op een rijtje op het tafelkleed. Ik draaide me een tel om, om te kijken of de broodjes al gaar waren, en voor ik het wist stond de peuter op zo’n kuiken te kauwen. Hij slikte het razendsnel door, toen hij doorkreeg dat ik hem wilde tegenhouden. ‘Geen snoep?’ vroeg hij. ‘Snoep bah.’ Dat geloof ik graag, jongen. Een ritje naar de huisartsenpost was niet wat ik van die ochtend verwacht had.”
Nog niet klaar met lachen (en leedvermaak)? Hier lees je nog meer paasblunders.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!