Opgebiecht: ‘Ik hou meer van mijn dochter dan van mijn zoon’

“Bo en ik zijn twee handen op één buik, eigenlijk al vanaf dag één. Wij hebben aan één blik genoeg en onze band gaat als vanzelf. We worden allebei blij van muziek en dansen, gezellig samen winkelen of het uitproberen van allerlei glitterige kleurige baksels. Dat komt door hoe ze is. Ze is eigenlijk altijd blij, trakteert iedereen op haar mooie glimlach. Overal waar ze komt laat ze haar vrolijke indruk achter. 

Heel anders

Haar broer Abel* (11) fladdert niet zo door het leven. Hij is introvert, in zijn hoofd is het altijd druk. Het lijkt soms wel alsof het gewicht van de hele wereld op die kleine schoudertjes rust. Hij is graag op zichzelf, hoeft niet zo nodig te socializen met z’n moeder. Of überhaupt met iemand. Hele dagen kan hij op zijn kamer zitten. Om te lezen. Om te gamen. Echte gesprekken, zoals ik die met Bo heb, voeren we eigenlijk niet. Met ‘ja’, ‘nee’ en ‘kweenie’ ben je ook wel snel uitgesproken. Ik schaam me om het te zeggen, maar ik vind het soms zelfs een beetje ongemakkelijk om met mijn eigen zoon aan tafel te zitten. Het kost zoveel moeite om er iets uit te trekken, dat ik steeds vaker denk: laat ook maar. Daar wordt onze band natuurlijk niet veel beter van.

Ik probeer er zo min mogelijk van te laten merken, natuurlijk, al moet ik daar vaak flink mijn best voor doen. Van Bo kan ik meer hebben, zij kan veel meer bij mij maken. Abel zit sneller in mijn irritatie. Daar probeer ik heus op te letten, want hij kan daar natuurlijk ook niets aan doen.

Lees ook – ‘Ik vind mijn jongste kind leuker’ >

Moeder-dochter-tijd

Ondertussen merk ik dat ik steeds meer naar Bo toetrek. Dat wij samen veel vaker leuke dingen doen. Een musical hier, een nachtje weg daar. Moeder-dochter-tijd noem ik dat, maar moeder-zoon-tijd maak ik eigenlijk nooit. Ik zou ook niet zo goed weten wat we dan zouden moeten doen. Of hoe we het gesprek dan wel laten lopen. Plus: ik denk ook niet dat Abel op een date met z’n moeder zit te wachten. Dus dan haal ik maar weer een Playstationspelletje voor ‘m om mijn schuldgevoel af te kopen.

Ontaarde moeder

Natuurlijk voel ik me schuldig. Ik heb wel gelezen dat het veel vaker voorkomt, een voorkeur hebben voor een van je kinderen, maar ik heb mijn vriendinnen er nog nooit over gehoord. Ik gooi het ook niet op; straks komt dat op de één of andere manier bij Abel terecht. Mijn vriend weet dat ik closer met onze dochter ben, maar hoe sterk mijn voorkeur echt is… zeg ik ook tegen hem niet. Hij gooit het op ‘meiden onder elkaar’ en ‘Abels leeftijd’. Toegegeven: als net-puber was ik ook niet op m’n gezelligst… maar die diepe band zoals ik die met mijn dochter heb, is er tussen ons nooit geweest. Ook niet toen Abel nog klein was. Nu hoop ik maar dat het nog komt. Volwassen zoons zijn vaker close met hun moeder, toch?

“Die diepe band, zoals ik die met m’n dochter heb, is er tussen ons nooit geweest”

Mijn grootste angst is dat hij het diep vanbinnen wel voelt. Gevoelig als hij is. En daar voel ik me dan nog schuldiger over. Een ontaarde moeder. Ik wil natuurlijk niet dat hij denkt dat zijn moeder niet gek op hem is. Dat zijn zelfvertrouwen een deuk oploopt of dat hij er in zijn volwassen leven last van krijgt. Natuurlijk hou ik van mijn zoon, het is toch mijn kind, maar ik heb veel meer met mijn dochter.”

*De namen zijn uit privacyredenen gefingeerd en bekend bij de redactie.

In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.