‘Op mijn 23e riep ik al dat ik een handtattoo wilde’
Fotografie: Nine IJf
Charlotte de Visser (28) is getrouwd met Johan en moeder van Lynn. Op haar onderarm prijkt een boeddha en aansluitend op haar hand heeft ze een tatoeage van een roos.
“Een handtattoo is next level: niet iedereen durft het, omdat hij lastig te bedekken is. Maar ik kleur graag buiten de lijntjes. Op mijn 23e riep ik al dat ik er een wilde, alleen lag mijn werkgever dwars. Als beveiliger bij een distributiecentrum was ik zelfs verplicht lange mouwen te dragen om mijn sleeves te bedekken.
Na mijn vrijwillige ontslag drie jaar geleden maakte ik meteen een afspraak bij de tattooshop. Daarna ging ik vol vertrouwen solliciteren – what you see is what you get. Al snel werd ik aangenomen bij een kledingzaak. Tegenwoordig werk ik bij de NS en surveilleer ik als buitengewoon opsporingsambtenaar, een boa, op treinstations. Ook daar zijn zichtbare tatoeages geen enkel probleem.
Lees ook
Handtattoo
De keuze voor de boeddha op mijn onderarm was snel gemaakt. Door relaties met verkeerde mannen heb ik heftige dingen meegemaakt: misbruik, verkrachting, mishandeling. Mijn zelfbeeld was daardoor laag en ik ontwikkelde een posttraumatische stressstoornis. Met hulp van therapie en meditatie heb ik geleerd rust te vinden. Ik ben vaker voor mezelf gaan kiezen en stap voor stap sterker geworden. Drie jaar geleden bereikte ik het punt dat ik vrede had met mijn verleden. De mediterende boeddha die ik daarna liet zetten staat voor acceptatie en rust: treffender kan niet.
De aansluitende roos op mijn hand symboliseert het leven, mijn wederopstanding. Én de liefde – want ondanks alles wilde ik me daar niet voor afsluiten. Vlak erna leerde ik Johan kennen. Hij is, samen met onze dochter, mijn stabiele factor. In het begin vond ie mijn handtattoo een afknapper – ‘Niks voor vrouwen’ – maar nu is hij er oké mee. Mijn moeder is nog steeds geen fan. Inkt op papier vindt ze prima, maar liever niet op mijn lijf. Mijn vader zit zelf ook onder. Hij heeft na mij ook meteen z’n handen laten tatoeëren.
Mijn linkerhand is volgend jaar aan de beurt. Een mandala lijkt me gaaf: een geometrisch patroon zonder betekenis. Mensen vragen me vaak of zo’n handtattoo niet lastig te bedekken is. Of de klassieker: ‘Dat wordt toch lelijk als je oud bent?’ Maar op mijn tachtigste is niet mijn grootste zorg hoe die roos eruitziet. Eerder hoelang mijn knie nog meegaat.”
Dit portret staat in Kek Mama 14-2021.
Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!
