Toeval in de liefde: ‘Mijn man bleek het dood gewaande jongetje uit mijn jeugd te zijn’

“Het tragische verhaal van het verdronken jongetje liet ik als kind keer op keer door mijn moeder vertellen. Het had zo veel indruk op mij gemaakt. Vooral als mijn moeder en ik boodschappen gingen doen en langs de bewuste fontein liepen, waar het drama zich had afgespeeld. Zelf was ik nog geen jaar oud toen het gebeurde op 4 oktober 1979. Mijn moeder zat met mij in een lunchroom aan het plein bij winkelcentrum Presikhaaf in Arnhem toen ze een ambulance zag aankomen. De serveerster vertelde dat er zojuist een peuter was verdronken en overleden in het water van de fontein.

Mijn moeder was er helemaal naar van. En dat bleef ze, heel lang, omdat ze altijd met de – inmiddels dichtgegooide – fontein werd geconfronteerd als ze boodschappen deed. Ook dierendag werd zo een beladen dag. Toen ik wat ouder werd, vertelde ik het voorval aan mijn vriendinnen als we in het winkelcentrum waren. Het bleef mij bij. Ik kon het gek genoeg niet loslaten.
 

Drie stelletjes

Toen ik een puber was van veertien – het was inmiddels december 1993 – was ik op een dag bij een vriendin uit de straat thuis waar nog een meisje en drie jongens uit haar klas op visite waren. Die vriendin probeerde ons allemaal te koppelen. Leuk, dan waren we drie stelletjes. Degene die zij voor mij uitkoos vond ik niet zo. Stiekem liet ik mijn oog vallen op Peter, die ze dus eigenlijk voor iemand anders had bedacht. Een week later kregen wij toch verkering, toen hij me in de regen uitnodigde onder zijn paraplu te komen lopen.

Niet lang daarna kwam Peter een keer bij ons thuis. Ik weet niet precies de aanleiding meer, maar Peter vertelde mij en mijn moeder dat hij als kind bijna verdronken was in het fonteintje in Presikhaaf. We schrokken enorm, want het verhaal leek sterk op onze herinnering aan het verdronken jongetje, maar dan met een andere afloop.
 

Reanimatie

Toch bleek het dezelfde gebeurtenis. Peter zei dat hij die dag met zijn moeder bij de Blokker was en wegglipte toen ze hem even op de grond zette om af te rekenen. Het was mooi weer en alle deuren stonden open. Het water had een enorme aantrekkingskracht op hem. Daar vond zijn moeder hem ook: zijn lippen waren op dat moment al blauw en er was geen hartslag meer.

Omstanders probeerden Peter uit zijn moeders armen te trekken, omdat ze dachten dat hij gestorven was en ze hem knuffelde. Zij had iedereen van zich afgeslagen en bleef hem reanimeren. Bizar genoeg had ze de week ervoor een filmpje gezien over het reanimeren van drenkelingen. Ze was doorgegaan tot er chocolademelk, wat hij eerder die middag had gedronken, uit zijn neus kwam. Daarmee had ze zijn leven gered.
 

Lees ook
‘Al bij onze eerste ontmoeting wist ik: dit is de man van mijn leven’ >
 

Dankbaar

Een fantastisch einde dus van een afschuwelijke geschiedenis. Alleen was ik wel even in shock door zijn versie. Ik groeide op met een herinnering aan een kind dat zo triest was overleden en ik daardoor nooit kon vergeten. Niet wetende dat ik jaren later verliefd zou worden op precies diezelfde jongen.

Sindsdien zijn Peter en ik onafscheidelijk. We hebben inmiddels al op heel veel plekken op de wereld gewoond. Begin 2011 verhuisden we naar Sint Maarten en zijn daar in 2013, ongeveer twintig jaar na onze eerste echte ontmoeting, in bijzijn van onze dierbaren op het strand voor ons huis getrouwd. In 2015 verhuisden we naar Curaçao, waar we nu ons advocatenkantoor runnen, en in december 2016 onze zoon Dex is geboren.

Mijn schoonmoeder ben ik enorm dankbaar voor haar moeder-oerkracht. Ze heeft iedereen van zich af weten te slaan om haar kind te redden terwijl hij zogenaamd al dood was. Zij heeft er die dag ook voor gezorgd dat mijn leven klopt.”
 

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.