‘Niemand weet dat ik een burn-out heb’

“Ik ben altijd een zelfstandig persoon geweest, gewend om vanaf de puberteit voornamelijk mijn eigen boontjes te doppen. Ik werkte veel en had iedere avond wel een afspraak met een vriend of vriendin. Vijf jaar geleden veranderde dat. Mijn vriend en ik kregen namelijk ons eerste kind en ik ging minder werken.

Sterk en financieel onafhankelijk

Toch beviel het thuiszitten me niet zo, dus na een jaar wilde ik graag weer meer uren maken en ging ik van twee dagen per week terug naar vier dagen per week. Dat ging goed en ik voelde me sterk en financieel onafhankelijk. Iets wat voor mij heel belangrijk is.

Weer een jaar later werd ik opnieuw zwanger en negen maanden later beviel ik van onze tweede zoon. Het was een pittige zwangerschap met veel kwaaltjes en stress. Daardoor begon ik niet heel goed aan de kraamtijd. Ik was eigenlijk fysiek en mentaal helemaal leeg, maar met een pasgeboren baby erbij was er geen tijd om op te laden.

Onze baby sliep amper

Daar kwam nog eens bij dat onze zoon veel huilde en ’s nachts amper sliep. Urenlang liep ik met hem rond door de woonkamer of reed ik rondjes door de wijk met de kinderwagen. Natuurlijk hielp mijn vriend ook, maar omdat ik nog in mijn zwangerschapsverlof zat, kwam de meeste zorg toch op mij neer.

Vier maanden na de geboorte zou ik weer aan de slag gaan. Hoewel ik voelde dat ik er nog niet klaar voor was, wilde ik me niet laten kennen. Dus nam ik veel sterke koffie en sleepte ik mezelf door de dagen heen. Tot ik op een dag écht niet meer kon. 32 uur werken, de zorg voor een peuter én een baby die nauwelijks sliep hadden me gebroken.

Alleen maar huilen

Ik weet het nog precies, het was zondagochtend en ik kon mijn bed niet uit. We moesten naar de verjaardag van mijn schoonmoeder, maar ik kon me niet bewegen. Ik kon alleen maar huilen, zelfs praten ging moeizaam.

Dat was het moment dat ook mijn vriend zag dat het echt niet meer ging. Hij bracht me thee en fruit en beval me om de hele week in bed te blijven. Op mijn werk vertelde ik wat er aan de hand was en direct werd ik doorverwezen naar de bedrijfsarts.

Burn-out

Die concludeerde al snel dat ik een burn-out had en voorlopig niet kon werken. Ik kreeg therapie en rust voorgeschreven. Gelukkig viel mijn depressie mee en hoefde ik geen medicatie. Met de therapie en veel slapen en rusten knapte ik de maanden erna op.

Voor de buitenwereld hield ik mijn burn-out echter volledig geheim. Zelfs mijn ouders en schoonouders wisten er niet van. Ik schaamde me ervoor en voelde me zwak. Ik had weleens gezegd dat een burn-out gewoon een modeverschijnsel was en dat iedereen tegenwoordig een burn-out had. Nu zat ik zelf thuis, dat vond ik moeilijk te verkroppen.

Niemand wist van mijn burn-out

Ik was ook boos, op mezelf en mijn lichaam. Het voelde alsof mijn lichaam me in de steek had gelaten. Dat is iets waar ik tijdens de therapiesessies gelukkig anders naar heb leren kijken.

De enigen die dus wisten van mijn burn-out waren mijn collega’s en mijn vriend. De kinderen waren nog te klein om het te begrijpen en het lukte me om voor vrienden en familie de schijn op te houden. Mijn vriend was het daar niet mee eens, maar ik wilde het per se zo. Hun medelijden zou ik niet kunnen verdragen.

Inmiddels ben ik aan het re-integreren op werk, ik werk nu halve dagen en dat gaat goed. De jongste slaapt inmiddels ook beter, dus dat scheelt veel. Ik hoop dat ik snel weer helemaal aan het werk kan en dat ik deze periode kan afsluiten. Ik zal het in ieder geval nooit meer zo ver laten komen en weet nu wanneer ik mijn rust moet pakken.”

In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.