Vaders zijn minstens zo belangrijk als moeders. Om dit nog eens goed duidelijk te maken, publiceerde Bored Panda een prachtige fotoserie.
Wij zetten de mooiste beelden op een rij.
Lees ook
6x waarom kinderen soms beter niet alleen kunnen zijn met hun vaders >
Heb je al twee bijna pubers, krijg je zomaar na tien jaar toch nog een derde.
Renske Koelewijn (37) is getrouwd met Rinke (39) en moeder van Lisa (12), Maud (10) en Fleur (5 maanden)
“Mijn man en ik zaten zowat tegen het plafond aan toen ik zwanger bleek van de derde. Waren onze dochters net wat ouder en zelfstandiger – en konden we ook weer eens met z’n tweeën de hort op – gingen we ineens tien jaar terug in de tijd.
Abortus was voor ons geen optie: mijn man en ik zijn gelovig en ons kind was hoe dan ook welkom. Neemt niet weg dat ik in het begin best in paniek was. Opnieuw gebroken nachten, basisschoolperikelen en zwembadsessies: ik wist niet of ik het nog wel wilde. Na een paar weken raakte ik steeds meer aan het idee gewend – en keek ik er enorm naar uit om weer een babylijfje te knuffelen.
Dat gevoel werd alleen maar sterker toen we onze dochters over de zwangerschap vertelden. Je had die meiden moeten zien, helemaal door het dolle heen. “Ik wilde altijd nog een broertje of zusje, en nu ik het niet meer verwachtte, krijg ik er een”, huilde mijn oudste dochter. Ze weken geen moment van mijn zijde, plukten continu aan mijn buik en gingen een paar keer mee naar de controles – wat dat betreft heb ik deze zwangerschap bewuster dan ooit meegemaakt.
Met mijn jongste dochter ben ik stukken relaxter dan tien jaar geleden. Vroeger wilde ik bijvoorbeeld thuis zijn als mijn dochters hun middagslaapje deden, maar met twee oudere kinderen is dat niet altijd mogelijk. Nu slaapt Fleur gewoon in de kinderwagen tijdens de sportles van mijn middelste dochter. Dat onbezorgde geldt trouwens niet voor alles: in het begin zat ik soms met de handen in het haar als Fleur langere tijd bleef huilen – en dat terwijl ik dacht rationeler te zijn. Wat dat betreft zijn mijn hormonen in tien jaar tijd niks veranderd.
Lees ook
Waarom drie kinderen opvoeden makkelijker is dan één kind >
Kijkend naar het moederschap spelen er wel andere dingen dan tien jaar geleden. Neem social media: mijn oudste dochter zit weleens op Instagram en plaatst graag babyfoto’s. Ik ben alert op wat ze online gooit: wel selfies met haar zusje, maar geen foto’s van Fleur in bad – je weet immers nooit waar die beelden terecht kunnen komen. Bizar, daar hoefde ik vroeger nooit rekening mee te houden.
Sowieso heeft die hele internetwereld een transformatie doorgemaakt. Tijdens mijn eerste zwangerschap waren er misschien een paar websites met zwangerschapsinformatie, nu moet je jezelf een weg banen door honderden blogs en vlogs. Ergens wel fijn dat je zo veel informatie kunt krijgen, maar iedereen heeft online een mening, of het nou om borstvoeding, middagslaapjes of wipstoeltjes gaat. Ik lees al die dingen niet, zou er alleen maar knettergek van worden. De vorige keren is het me ook gelukt zonder blogs.”
De hele portrettenserie staat in Kek Mama 10-2018.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Isabel (36) spaarde de nieuwe huisinrichting die haar man Huib (38) niet wilde, stiekem bij elkaar van het boodschappenbudget. "Als we elke dag goeie wijn konden drinken, dan kon dat ook wel aan een ongeschonden tafel."
“We woonden al tien jaar op dezelfde meubels. De bank die we kochten toen we gingen samenwonen, was doorgezakt door het gespring van onze zonen van vijf en acht, en van onze eettafel kon ik me het oorspronkelijke uiterlijk niet eens meer herinneren, dankzij vingerverf, tomatensausvlekken, en butsen door peuterdriftbuien. Geen gezicht, vond ik. Armoedig en ongezellig, terwijl ik onze jongens wilde opvoeden in een warm en knus huis.
Onzin, vond Huib, toen ik nieuw meubilair voorstelde voor onze eengezinswoning. Wist ik dan wel wat dat kostte? En met al dat testosteron in huis, was de helft van die zuurverdiende meubels binnen een mum van tijd toch weer gesloopt, dacht hij.
Ik kon me geen ander gezin voor de geest halen dat – ondanks kinderen van dezelfde leeftijd – in een afbraakpand leefde als het onze; met dat slopen zou het dus wel meevallen. Bovendien: oude meubels nodigen niet bepaald uit tot voorzichtig doen met je bessensiroop, of de mayo voorzichtig op je bord spuiten, in plaats van met een slecht gerichte kwak op tafel. Dus hoe breng je je kinderen dan netter gedrag bij?
Huib was niet te vermurwen. We kwamen ruim rond met het inkomen dat we hadden, maar een compleet nieuw interieur was wel wat overdreven qua luxe, stelde hij. Hij vindt die dingen gewoon niet belangrijk. Ik vond eerder onze wekelijkse uitgaven aan boodschappen wat exorbitant, want waarom wil iemand per se het meest exclusieve bronwater uit flessen drinken, en alleen wijn van de plaatselijke, peperdure slijter?
Op de vijfhonderd euro aan boodschappen – exclusief die wijn - per maand, wist ik stiekem en met een beetje creativiteit als snel zo’n honderdvijftig tot tweehonderd te besparen, die ik apart zette op mijn eigen rekening. Onze flessen wijn van gemiddeld meer dan een tientje, verruilde ik voor exemplaren van maximaal vier euro. In plaats van biologische vleeswaren, gaf ik de kinderen vaker pindakaas op brood. En dacht je dat Huib het merkte, toen ik de pasta van zijn favoriete trattoria, verving door het betere merk van de plaatselijke prijzenknaller? De flessen exclusief bronwater die hij daarbij dronk, vulde ik gewoon bij uit de kraan.
Dat tikt aan, kan ik je vertellen. Mijn gedroomde eettafel, had ik op deze manier in zes maanden bij elkaar gespaard. Het bedrag voor de reusachtige loungebank waar ik al jaren op aasde, volgde negen maanden later. Omdat Huib toch nooit inspraak wilde in ons interieur, bestelde ik ze in één keer, en liet ze bezorgen toen hij op zakenreis was.
Huib kreeg bijna een hartverzakking toen hij bij thuiskomst de voordeur opende. ‘Wat is dit?’, riep hij verschrikt. ‘Je hebt ons toch niet opgegeven voor zo’n vreselijk woonprogramma? Of ons in de schulden gestoken?’
‘Relax’, zei ik, ‘ik had je ook kunnen opgeven voor Mijn man is klusser, maar de oude badkamer zit er nog steeds in. Ik heb gewoon ons eetpatroon wat aangepast.’
Lees ook:
‘Mijn man komt te snel klaar’ >
Er was niet zoveel wat hij er tegenin kon brengen. We konden nog steeds op vakantie, we aten nog elke avond onze buiken rond en de kinderen liepen niet in te kleine kleren. Van de wisseling in wijn en water had hij nooit wat geproefd. Dat heb ik hem trouwens tot op de dag van vandaag ook niet verteld, maar het is voer voor hilariteit op avonden met vriendinnen.
Huib was niet zo blij dat ik achter zijn rug om had gehandeld, maar gaf toe dat dat nieuwe interieur er met zijn medeweten nooit gekomen was. En nu het er zo stond, gezellig afgestyled met verse bloemen en wat kaarsen, vond hij het toch wel een vooruitgang.
Toen we weken na mijn eenmansactie en zijn eenmalige boosheid, een avond samen op de bank hingen, zei hij: ‘Nu de rest zo mooi is, moeten we het tv-meubel en de eetkamerstoelen misschien ook maar aanpakken.’ Daar liet ik geen gras over groeien: op mijn favoriete meubelsites liet ik meteen de mooiste spullen zien.
Op de dag dat ze werden bezorgd, hebben Huib en ik er een mooie fles wijn op gedronken. We hoefden nu toch niet meer te sparen.”
Dit artikel is al een keer eerder gepubliceerd.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
