‘Ik miste de uitvoering van mijn zoon omdat ik in slaap was gevallen’
Het liefst zouden deze vrouwen de meest redelijke moeder op aarde zijn, maar uiteindelijk zijn ze ook maar een mens. En dan zit er maar één ding op: sorry zeggen.
Linda (40), moeder van Mila (3):
“Mijn dochter eet vrij weinig, soms tot mijn grote frustratie. Elke avond moet ik kunst- en vliegwerk uithalen om haar een paar happen te laten nemen. Op een avond was Mila weer moeilijk aan het doen. Ze klaagde dat het eten te heet was. Ik snauwde naar haar dat het eten hooguit warm was, maar zeker niet heet. Bleek er dus per ongeluk achterlijk veel hete peper in te zitten. Ik voelde me echt een Cruella. Toen heb ik mijn excuses aangeboden en sindsdien probeer ik haar ‘gepiep’ wat serieuzer te nemen.”
Onhandig
Laura (38), moeder van Noa (6) en Jesper (4):
“O wat kon ik me ergeren aan Noa’s onhandigheid als peuter. Niets kon veilig op tafel staan, alles maaide ze om met haar handjes. Ruim tweeënhalf jaar lang werd ik hierom met regelmaat boos op haar. En toen bleek ze hartstikke verziend te zijn: +8. Oeps. Ik bood mijn excuses aan voor al die keren dat ik op haar mopperde na een ongelukje. Als ik nu oude foto’s terugkijk, kan ik me niet voorstellen hoe ik haar luie oog ooit over het hoofd heb kunnen zien.”
In slaap gevallen
Eline (39), moeder van David (10):
“Mijn zoon had een keer een optreden op school waar hij zou zingen met de klas. Ik zou op tijd komen en witte kleding voor hem meenemen, want iedereen moest in het wit. Hij was heel trots en had er echt zin in. De nacht ervoor had ik bijna niet geslapen en die ochtend kwam mijn moeder langs die eindeloos bleef plakken.
Toen ze eindelijk weg was, ging ik nog even op de bank liggen met een tijdschrift, en viel toen prompt in slaap. Ik werd pas wakker toen de weekuitvoering afgelopen was. In paniek reed ik naar school en keek door het raam van zijn klas naar binnen – waarschijnlijk met de blik van een labiele gek.
David stormde naar buiten en huilend vielen we elkaar in de armen. Ik bleef maar sorry zeggen, hij herhaalde: ‘Ik zocht je de hele tijd, maar ik zag je nergens.’ Na een paar minuten vond de juf het wel genoeg en zei: ‘Kom op, er is niemand dood.’ Dat klopte, maar toch, ik vond het vreselijk voor hem. David herinnert me er nog geregeld aan. Vier jaar later. En dan voel ik me weer net zo schuldig.”
Nog meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief
