‘Mijn man had zonder mijn medeweten de hele erfenis van mijn moeder erdoorheen gejaagd’

Jolien (40), single moeder van een zoon (11) en dochter (4).

“Ik was precies halverwege mijn tweede zwangerschap toen ik de geest kreeg: hoe goed hadden mijn man en ik het financieel eigenlijk voor elkaar? Met nog een kind op komst vond ik het opeens heel belangrijk dat ze een solide toekomst hadden. Niet dat we daar een fortuin voor nodig hadden, maar waren levensverzekeringen geen goed idee? Spaarpotten? Studiefondsen? Daarvoor had ik me nooit echt druk gemaakt om geld. Mijn baan als human resource-medewerker had ik opgezegd toen ik zwanger raakte van mijn zoon; ik zat al jaren thuis en dat redden we prima.

Een nest bouwen

Mijn man schrok een beetje van mijn plotselinge interesse in onze financiën. Die nam hij al voor zijn rekening sinds we samen waren. Stom natuurlijk, maar ik zag er al die tijd geen kwaad in. Ongetwijfeld geleid door mijn hormonen bleef ik aandringen. Ik wilde meekijken in onze geldzaken en financiële plannen maken voor de kinderen. Ook dat hoorde bij een nest bouwen, vond ik.

‘Joh,’ wimpelde hij mijn vragen af, ‘we redden het precies, we hebben helemaal geen ruimte voor extra spaarpotten.’ Een tikkeltje opmerkelijk, vond ik, want hij verdiende driedubbel modaal, onze woonlasten waren laag en op onze spaarrekening stond toch de erfenis van mijn moeder, en zijn afkoopsom nadat hij zijn laatste baan verloor? Samen was dat een goeie 25 duizend euro. Die we niet hadden belegd; het lag er gewoon te verstoffen.

Alles geregeld

Dat hij zo terughoudend bleef in zijn informatie zat me niet lekker. Ik kon mezelf ook wel voor mijn kop slaan; ik had niet eens toegang tot al onze bankrekeningen. Onze gezamenlijke spaarrekening met 25 duizend euro was gekoppeld aan een inactieve en/of betaalrekening. Raar, eigenlijk. Ik had geen inkomen, dus alle lasten – inclusief mijn verzekeringen – werden afgeschreven van de persoonlijke rekening van mijn man. Maandelijks maakte hij 700 euro naar me over voor boodschappen, en zaken als de kapper of een borrel met vriendinnen. Als dat op was, was het op.

‘Ik dacht dat ik gek werd’

Ik kon er niet van slapen. Vanwaar die geheimzinnigheid? Ik voelde me opeens gevangen. We hadden er beiden nooit echt bij stilgestaan, maar dat ik geen toegang had tot onze geldzaken werd voor mij opeens een breekpunt in ons huwelijk. ‘Als het zó belangrijk voor je is,’ gilde hij een paar avonden later, nadat ik er voor de zoveelste keer naar vroeg, ‘híer.’ Op de iPad die hij voor me neersmeet, stonden alle inlogcodes en wachtwoorden. En nadat hij woest de deur uit was gestormd logde ik in op alles wat ik kon vinden.

We bleken bijna 54 duizend euro schuld te hebben. Ik wist niet wat ik zag. Aan zijn rekening bleek een creditcard en lening te hangen – beide volledig uitgeput. Waar ik ook klikte: overal stonden aanmaningen. Er waren rekeningen waarvan ik het bestaan niet wist – allemaal in de min. We waren getrouwd in gemeenschap van goederen. Dit was een ramp.

De vraag die me het meest bezighield: waaraan was dit in hemelsnaam allemaal opgegaan? We leefden niet op grote voet. Natuurlijk, kinderen zijn duur, we hadden wat onderhoud gehad aan het huis. Maar 54 duizend euro? Ik dacht dat ik gek werd. Tegelijkertijd trad de ratio in. We hadden spaargeld; feitelijk lagen onze schulden dus ‘maar’ rond de 30 duizend euro. En om het nog maar even verder te downsizen: dat betekende 15 duizend voor hem en 15 duizend voor mij.

Klopt van geen kanten

Mijn man schoot in een kramp toen ik hem confronteerde met wat ik had aangetroffen. Het was in de afgelopen tien jaar gewoon geleidelijk zo gelopen, zei hij. Die schilderboel van de kozijnen die wat duurder uitviel dan we dachten. Het rioollek waarvoor de halve straat open moest. De baby uitzet die we volledig nieuw aanschaften. Oké, ik begreep het. Maar hij verdiende drie keer modaal, dit klopte gewoon van geen kanten.

‘Goed, dan ga ik dus weer werken’, zei ik. Binnen twee weken had ik een nieuwe baan: ik kon een maand later beginnen. Met mijn salaris erbij zouden we alles in een mum van tijd hebben afgelost. Probleem opgelost, zou je denken. Maar de problemen begonnen pas. Mijn man bleek meer te hebben verzwegen.

In mijn zoektocht naar feiten opende ik ook zijn mail, waarvan de toegangscode openlijk tussen de rest stond. Onvergeeflijk, ik weet het; ik denk ook niet dat hij dacht dat ik het daadwerkelijk zou gebruiken. Ik las conversaties met andere vrouwen. Nóg meer aanmaningen. Mijn eigen man leidde een leven waarvan ik helemaal geen deel uitmaakte. Ik snapte niet waarom: wat bracht hem op de gedachte dat hij niets met mij kon delen over de financiële zorgen? Het antwoord daarop blijft hij me tot op de dag van vandaag schuldig.

Lees ook: ‘Ik trouw nooit meer, en al helemaal niet in gemeenschap van goederen’ >

Weg

De vrouwen neem ik voor lief; ik snap wel dat hij vluchtte. Het doet er ook niet toe. Met zijn financiële ontrouw was mijn vertrouwen al zo beschadigd dat dit er ook nog wel bij kon. Ik pakte mijn zoon en mijn biezen en trok in het tuinhuis van mijn tante; een zelfstandige ruimte met een aparte slaapkamer, keuken en badkamer. Mijn zoon en ik deelden het tweepersoonsbed, mijn zwangere buik veilig en beschermd tussen ons in.

Mijn man deed geen enkele poging ons tegen te houden. Ergens denk ik dat het hem opluchtte dat zijn geheim was uitgekomen. Mij maakte dat alleen maar bozer, want in plaats van dat hij alles in het werk stelde de problemen op te lossen, legde hij ze nu gewoon bij mij.

Een loer laten draaien

De schulden waren zo versnipperd dat mijn man en ik die niet zomaar fiftyfifty konden verdelen. We maakten afspraken over de afwikkeling van ons huis, alimentatie, zijn omgang met onze zoon en toekomstige dochter. Puntje bij paaltje: ik eindigde met een schuld van tienduizend euro. Achteraf bezien heb ik me aan alle kanten financieel een loer laten draaien. Zonder mijn medeweten had-ie er nota bene zelfs de hele erfenis van mijn moeder doorheen gejaagd, iets wat nog steeds steekt, op z’n zachtst gezegd. Maar ik was blij dat ik overal vanaf was.

Flinke buffer

Met mijn tante op steenworp afstand had ik altijd oppas bij de hand. En kraamhulp; ze toonde zich een ware Florence Nightingale na mijn bevalling. Waar mijn ex overigens niet bij aanwezig was; ik wilde hem niet naast me, op zo’n emotioneel en zwaar moment.

Toen onze dochter een half jaar was en van de borst ging, begonnen we een fiftyfifty co-ouderschap, wat nog steeds heel werkbaar is. Ik werk fulltime, maar heb om de week mijn handen vrij. Nadat mijn aandeel in de schulden was verrekend en de alimentatie begon te lopen, klom ik er financieel langzaam bovenop. Ik vond een huurwoning die weliswaar duur was, maar mijn salaris en de alimentatie bedragen samen 3000 euro netto per maand – dat is veel geld.

Sterker nog: nu, vijf jaar later, heb ik een flinke buffer opgebouwd. Ik overweeg te gaan beleggen. Die studiefondsen voor de kinderen mogen er nu eindelijk weleens komen – en geen man die daar nog aankomt.”

Dit artikel staat in Kek Mama 09-2020.

Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.