Zo’n moeder zou ze nooit worden, dacht Laureen (33) voordat ze zwanger raakte. Maar elke dag zit ze met zoon Jonas (3) in haar armen tot hij slaapt. Soms wel tot half elf ’s avonds.
Laureen: “Het hele moederschap, ik had er wel een beeld van. Duidelijkheid en structuur, daarmee zouden we het een heel eind redden. Borstvoeding tot Jonas een halfjaar was, daarna elke avond in zijn eigen bed. Geen rare uitspattingen als mee uit eten tot tien uur ’s avonds, wat ik vriendinnen weleens zag doen met hun – overigens braaf in de kinderwagen slapende – baby’s. Rust, reinheid, regelmaat zou het worden.
“Rust, reinheid, regelmaat zou het worden. Wat een grap”
Wat een grap. Als íets onvoorspelbaar is en niet binnen structuren valt, dan is het wel een kind, natuurlijk. Daar kwam ik pas écht achter toen Jonas bijna twee was, en door een val van zijn loopfiets zijn been gecompliceerd brak. Uren sollen op de spoedeisende hulp en een operatie later, werd hij compleet hysterisch wakker uit narcose, en ging tot op de dag van vandaag nooit meer rustig slapen.
‘Het slijt wel’, zei de arts. ‘De angst om te slapen wordt op een gegeven moment ook een soort gewoonte’, zei het consultatiebureau. ‘Hij bespeelt je’, zei mijn man. Allemaal onzin, zei ik: mijn kind had een traumatische ervaring achter de rug, en zijn moeder nodig. Bevat het maar eens, als je twee bent, opeens vreselijke pijn hebt, wordt weggerukt door dokters in witte jassen en in slaap wordt gebracht met een gasmasker. Ik mocht erbij zijn, maar kon niks anders doen dan zijn hand vasthouden. Durf dan nog maar eens te gaan slapen.
Lees ook – ‘Mijn kind krijgt geen bijles, hij is goed zoals hij is’ >
Na zijn operatie moest Jonas een nacht in het ziekenhuis blijven. Ik kreeg een stretcher naast hem, waar ik die nacht samen met hem in heb geslapen. Hij hallucineerde door de pijnmedicatie en was niet rustig te krijgen. Tot ik hem helemaal tegen me aan vouwde, en hij uitgeput in slaap viel. Zo gaat het sindsdien elke avond.
Het is al meer dan een jaar geleden, dus volgens mijn man is ons slaapritueel ontzettend overdreven. En natuurlijk heb ik het best geprobeerd, om hem na een boekje wakker in bed achter te laten. Maar dat gaf keer op keer drama’s. Niet alleen tot hij eindelijk een keer in slaap viel; die hele nacht bleef hij spoken.
“Wanneer hij in mijn armen in slaap valt, wordt hij ’s nachts nooit wakker”
Wanneer Jonas in mijn armen in slaap valt, wordt hij ’s nachts nooit wakker. Het geeft hem veiligheid en vertrouwen en zo hebben we eindeloos de tijd om te knuffelen. Dat schiet er anders ook nogal eens bij in, met drie dagen kinderopvang, en een druk huishouden met twee honden en een tweede kind op komst.
Soms leg ik hem iets te snel neer wanneer ik denk dat hij slaapt, en schrikt hij wakker. Dan zit ik gerust tot half elf ’s avonds met hem in mijn armen, en slaapt mijn man al tegen de tijd dat ik Jonas’ kamer uit kom. Dat maakt onze relatie er niet altijd gezelliger op; mijn man vindt dat Jonas ook moet leren dat papa en mama tijd samen nodig hebben.
Ik hoop dat Jonas vanzelf leert om in zijn eentje te gaan slapen. Bij voorkeur voordat de baby geboren is, maar anders moet hij maar bij ons in bed. Ik vind het belangrijk dat hij zelf aangeeft dat hij er klaar voor is. Dat hij zich veilig voelt en er niet, zoals mijn man wil door hem ‘gewoon een paar nachten te laten brullen’, toe gedwongen wordt.
Vriendinnen die er een strenger slaapregime op nahouden, worstelen ook nog vaak met niet-slapende peuters. Zoals we altijd constateren, wanneer we er boven een glas wijn voor de zoveelste keer over zeuren: tegen de tijd dat ze dertien zijn, zijn ze hun bedden niet uít te krijgen. Ik geniet er dus maar gewoon nog even van, dat snurkende moederskind in mijn armen.”
In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
