‘Mijn dochter vindt het maar wat stoer dat mama bij de marine werkt’

“‘Trek je je pak aan?’ vraagt Lisa als ik haar van school ga halen. Ze vindt het maar wat stoer dat mama bij de marine werkt. Of beter: ‘vaart op een boot’. Sinds een jaar ben ik op de Zr.Ms. Tromp verantwoordelijk voor alle logistiek. Ik doe de personeels- en financiële administratie, maar check ook of alle voorraden aan boord op orde zijn, van de schroeven tot de maaltijden.

Tot nu toe ben ik vijf weken op zee geweest, maar komend jaar zal dat veel vaker zijn: tweehonderd dagen, waarvan vier maanden aaneengesloten. Joost en ik hebben de rollen omgedraaid. Hij werkt ook bij de marine en was de afgelopen jaren veel weg, maar heeft tegenwoordig een kantoorfunctie zoals ik die had. En is hij dus degene die nu, samen met mijn schoonmoeder, voor de kinderen zorgt.
 

Lees ook
Van carrièretijger naar huisvader: ‘Sommigen vragen of ik hem nog wel aantrekkelijk vind nu' >
 

Op avontuur

Bij zijn vertrek moest ik altijd huilen. Toen ik zelf wegging gek genoeg niet. Het is toch anders als je zelf op avontuur gaat. De kinderen achterlaten was wel even slikken. Aan de andere kant: hen loslaten begon al heel vroeg. Carel was één toen Joost en ik een week op vakantie gingen. Ik ben geen moeder die dag en nacht hun hand vasthoudt.

‘Het is toch maar vier dagen?’ zei Carel bij mijn vertrek vorig jaar. ‘Dat overleef ik wel.’ Hij heeft nog geen tijdsbesef, Lisa wel. Met haar zette ik bootstempels op een kalender zodat ze zelf de dagen kon afstrepen. Later vertelde Joost dat ik de deur nog niet uit was of ze riepen al ‘Papa!’ Dat ze zo snel schakelden was een geruststelling. Benieuwd hoe dat straks gaat als ik langer van huis ben.

“Soms denk ik pas ’s avonds in m’n hut: hoe zou het thuis gaan?”

Carel heeft zoiets van: als ik mama moet missen, kan ik des te meer genieten van papa. Lisa is wat gevoeliger, al blijft ze nooit lang in haar verdriet hangen. Zelf ben ik met werkdagen van wel vijftien uur zo druk, dat ik soms pas ’s avonds in mijn hut denk: hoe zou het thuis gaan?

Appen en dromen

We Facetimen om de paar dagen. Ongepland, zodat het nooit een teleurstelling oplevert als ik geen tijd of verbinding heb. Ik moet dan hun tekeningen boven mijn bed laten zien en – belangrijker – waar op het dek het kanon staat. Lisa stuurt ook appjes. We hebben afgesproken elkaar in onze dromen te ontmoeten, dus typte ze laatst: ‘Vannacht reden we samen paard!’ Mooi, dacht ik, alles is in orde daar.”
 

Dit portret staat in Kek Mama 01-2022.

Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!