Eigen beeld
Manon (33) is samen met Koen, moeder van Esmee, Bram, Max en Gijs. Met haar gezin ging ze door een regelrechte hel: het hoofdje van haar zoontje Gijs leek vergroot, zeker vergeleken met het hoofd van zijn tweelingbroer Max. Ze moeten naar het ziekenhuis en belanden daar in een mallemolen, inclusief verdenking van kindermishandeling. Je leest haar verhaal hier.
De kerstdagen zijn voorbij. De artsen werkten ook weer volgens normale roosters, dit was fijn. Gijs was inmiddels juist weer aan het verslechteren. Zijn fontanel stond weer flink bol, hij huilde veel, zich continu aan het overstrekken. De artsen kwamen langs en hadden helaas weinig nieuws. Pas over een week konden ze meer zeggen over het eventueel overgaan tot een drain. Dat hij niet lekker werd na de vorige punctie, kwam doordat het het vocht te snel was afgenomen. Dit zouden ze de volgende keer langzamer gaan doen. De dag erna stond er weer een echo op de planning.
Toch was er nog drie keer overleg die dag of er niet eerder actie ondernomen moest worden en de punctie te vervroegen. Dit is uiteindelijk niet gedaan. Ik was weer erg verdrietig die avond en had een goed gesprek met een lieve verpleegster die avonddienst had. Zij had mij ten zeerste geadviseerd om een nachtje naar huis te gaan. Zij zou die nacht erna nachtdienst hebben en drukte mij op het hart dat ze goed voor Gijs zou zorgen. Even een nachtje samen thuis, samen zijn, huilen, misschien wel lachen, steun hebben aan elkaar. Ik vond het erg moeilijk om Gijs achter te laten, want was heel bang voor wat Veilig Thuis hiervan zou vinden, maar voor mijn mentale toestand leek dit even de beste oplossing. Zij hadden hier ook niets mee te maken, zei de verpleegster tegen mij.
Er stond weer een echo op de planning. Gijs was erg huilerig de hele dag. Daarnaast had Veilig Thuis gebeld hoe de afgelopen dagen gegaan waren en vroegen ze wanneer Max aanwezig was. Hij moest ook onderzocht worden op kindermishandeling. Rond het middaguur werd er besloten dat Gijs eind van de dag weer een punctie zou krijgen, dus hij moest weer meerdere uren nuchter zijn. Ik vond deze punctie heel spannend, omdat het de vorige keer zo mis was gegaan. Gelukkig ging alles goed. Die avond ging ik mee naar huis. Wat ontzettend fijn was dat. Voor het eerst sinds de hele nachtmerrie waren we even gezamenlijk thuis. Met alle kinderen, behalve Gijs. Wat voelde dit incompleet en toch ook fijn. Heel dubbel.
Ik bleef thuis met Esmee en Bram, het was tenslotte ook nog eens kerstvakantie natuurlijk. Koen was naar het ziekenhuis gegaan met Max, want hij kreeg een lichamelijk onderzoek en een onderzoek naar zijn skeletstatus. Daarna ging hij naar Gijs waarmee het weer steeds slechter leek te gaan, althans dat vonden wij. Aan het eind van de ochtend kwamen de neurochirurgen weer langs. Ze waren tevreden met hoe zijn fontanel aanvoelde en hij zou ’s middags nog een echo krijgen. Aan de hand daarvan zou er bepaald worden wanneer de volgende punctie zou zijn. Inmiddels hadden we het ook al een aantal keer over een drain gehad, maar dat zagen de artsen echt als laatste redmiddel. Nadat ik wat dingetjes in huis had gedaan en voor Koen had gekookt, ging ik met de kinderen naar het ziekenhuis even op bezoek bij Gijs.
Gijs zijn hoofdomtrek was nog steeds hetzelfde, zijn fontanel goed voelbaar en hij was vrolijk en beweeglijk. Naar omstandigheden positief dus.
Oudjaarsdag. We hadden besloten om deze avond weer met z’n allen thuis te slapen en toch een soort van Oud & Nieuw te vieren. Esmee en Bram waren ook bij ons. Daarnaast voelde het voor Koen en mij heel slecht om ten tijde van deze rotperiode niet samen het jaar af te sluiten en het nieuwe jaar los van elkaar in te gaan. We wilden echt even samen zijn. Gijs had die ochtend nog wel een punctie, maar die was gelukkig weer goed gegaan.
Koen ging op tijd weer naar het ziekenhuis. Ik ging even wat leuks doen met de oudste twee. Max mocht bij mijn schoonzus blijven en wij namen ons nichtje mee. We zijn naar de bioscoop gegaan. Even tijd met mama. Dit hadden ze echt even nodig. Ondertussen had Gijs weer een echo gehad, want zijn hoofdomtrek was weer iets toegenomen. We werden er moedeloos van. Waarom kreeg hij die drain niet als keer op keer bleek dat die puncties niet (of maar heel kort) hielpen?
Het is zo lastig om als leek tegen de artsen in te gaan of echt op je strepen te staan. Je hebt er zelf nul verstand van, maar je moedergevoel is soms zo sterk als het om je kinderen gaat. Heel lastig vonden we dat. Eind van de middag gingen de oudste twee weer naar hun vader en ging ik direct door naar het ziekenhuis. Daar keken we dan een serie, deden een spelletje of zaten te kletsen. Bizar dat onze dagen er al meer dan twee weken zo uit zagen. Het afscheid nemen ’s avonds werd elke keer zwaarder.
Benieuwd naar de rest van Manons verhaal? Lees hier de andere delen:
Zaterdag volgt het deel 6 van Manons verhaal.
Meer lezen over Manon en Gijs? Volg haar en haar gezin op haar Instagrampagina @koffiemeteentweeling.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Soms gebeuren er dingen die je nooit verwacht… zoals bevallen tussen de frietjes en milkshakes. Voor Alyce Rotunda uit Michigan werd dit werkelijkheid toen haar vierde kindje besloot niet te wachten tot het ziekenhuis. Haar dochtertje Matilda (inmiddels liefkozend McTilly genoemd) maakte haar entree op een parkeerplaats van McDonald’s, vertelt ze aan TODAY.
Soms voelt het moederschap een beetje alsof je een volle inbox probeert leeg te werken terwijl er continu nieuwe mails binnenploppen. Werk, partner, boodschappen, administratie, vriendinnen die je alweer veel te lang niet hebt gezien… en oh ja, die kinderen die ook nog aandacht, hulp met huiswerk en een fatsoenlijke maaltijd willen. Geen wonder dat […]
Geheimen fluisteren, eindeloos knuffelen, hun mening geven (soms nogal luid): een kind laat met verrassende signalen zien dat het zich veilig voelt bij je. Wij delen er een paar.
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Hoe vaak zeg jij ‘ja’ tegen je kind terwijl je eigenlijk ‘nee’ bedoelt? Dat moment herkennen bijna alle ouders weleens. Soms zeg je ‘ja’ omdat het makkelijk is, omdat je hoofd vol zit of omdat je even geen zin in hebt in strijd.
Samen met zijn ex-man Rob, die inmiddels is overleden, heeft Leco van Zadelhoff een dochter genaamd Robbie. Zadelhoff was recent te gast bij het programma De Kist, waar zowel zijn voormalige relatie als zijn rol als vader centraal stonden.
