Deze Reddit-gebruiker was nieuwsgierig waar zijn vrouw allemaal aan dacht op een normale dag en vroeg of ze dit wilde tekenen. En dan heeft hij geweten.
Van borsten die niet in een BH blijven zitten, kinderen die geweldig en tegelijkertijd vreselijkheid zijn tot aan viezigheid onder de koelkast. En kijk vooral ook even naar hoe liefdevol ze over haar man denkt. Prachtig.
'Mijn dochter is geen lieverdje', geeft blogger Danielle Sherman-Lazar toe. Dus dat haar peuter door een ander op haar plek wordt gezet, vindt ze helemaal niet erg. Juist goed zelfs.
Op Scary Mommy legt ze uit waarom.
Het begon allemaal toen haar dochter met een auto aan het spelen was: op het moment dat er een meisje naar haar toe kwam om naar de auto te kijken, gaf ze een duw. En vervolgens duwde het meisje terug. Danielle: 'Niet slaan! Riep ik', terwijl ik ze van elkaar losrukte. Mijn dochter reed nietsvermoedend verder en het meisje begon te huilen. Ik troostte haar, liet een andere auto zien en hielp haar erin.'
Lees ook
'Kinderen gedragen zich als kinderen en daar is niets mis mee' >
Alles leek goed te gaan. Tot de dochter van Danielle even later met blokken speelde en ditzelfde meisje opnieuw naar haar toe kwam: het meisje duwde, haar dochter duwde terug en vervolgens werd ze in haar arm gebeten. 'Mijn dochters gezichtje vertrok. En terwijl de tranen over haar wangen stroomde, gaf ik haar een knuffel.' Maar toen de vader van het meisje verhaal kwam halen, besloot Danielle eerlijk te zijn. 'Ik heb gezegd dat z'n dochter mijn kind beet, maar ze misdroegen zich allebei. Ik bedoel: mijn dochter was niet onschuldig. Natuurlijk is bijten erger dan duwen, maar ze zaten allebei fout.'
Vervolgens legde de blogger haar dochter uit dat wanneer je iemand pijn doet, je ook iets terug kunt verwachten. 'En weet je? Misschien heeft ze haar lesje nu eindelijk geleerd, want sindsdien is ze niet meer zo agressief geweest. Daarom ben ik niet boos dat ze is gebeten.'
Sophie (38), rechercheur bij de Nationale Politie (27 uur per week), single en moeder van zoon Morris (2).
“In mijn tienerjaren zaten mijn ouders in de bijstand. Als ik met een dubbeltje te weinig wisselgeld terugkwam van de boodschappen, had ik een probleem. Er was nooit ergens geld voor. Ik nam me voor dat ik mijn zaken later goed zou regelen.
Op mijn negentiende opende ik een beleggingsspaarrekening voor het kind dat ik ongetwijfeld snel zou krijgen. Van dat geld zou mijn zoon of dochter dan zo rond anno nu kunnen gaan studeren. Dat duurde allemaal ietsje langer. Tijdens mijn laatste relatie kreeg ik twee miskramen. Omdat de tijd begon te dringen en ik daarna geen leuke man tegenkwam, was ik me serieus aan het verdiepen in het krijgen van een kind met twee homoseksuele mannen.
En toen ontmoette ik Brian, een knappe Australiër die een paar weken in Nederland op vakantie was. We kregen een affaire, maar ik kwam er snel achter dat hij en ik bij elkaar pasten als suiker en peper. Laid back was nogal zwak uitgedrukt. Zijn ouders hebben later tegen me gezegd: dank je wel dat je ons een kleinzoon hebt gegeven, anders was het er nooit van gekomen. Want ja, ik raakte zwanger. ‘Ruïneer ik je leven als ik besluit het te houden?’ vroeg ik hem. Zijn antwoord was gelukkig ‘nee’. Ik zou de volledige voogdij krijgen over Morris, en afzien van alimentatie.
Lees ook
'Voor ik het wist, zat ik hartstochtelijk met een vrouw te zoenen' >
Brian keerde terug naar Byron Bay en ik beviel een paar maanden later van onze zoon. Mijn beste vriend was erbij, hij is de peetvader van Morris. Een deel van het spaargeld dat ik voor Morris opzij had gelegd, is inmiddels opgegaan aan een reis naar het land van zijn vader, afgelopen winter. Brians moeder is blind: ik gunde het haar dat zij zo snel mogelijk haar kleinzoon in haar armen kon houden. Morris lijkt veel op zijn opa, weet ik nu ook, en die kennis is waardevol. Ik vind het belangrijk dat mijn zoon ook de familie van zijn vader leert kennen, ook omdat de mijne piepklein is. Mijn vader is begin dit jaar overleden. Naast mijn moeder, mijn broertje en een oom, heb ik niemand.
Volgend jaar wil ik weer naar Australië. Dat kost me alleen al € 2800 aan tickets. Dat probeer ik bij elkaar te sprokkelen door maandelijks een deel van de alleenstaanden toeslag opzij te leggen. Brian heeft vrede met de marginale rol die hij speelt in het leven van zijn zoon. En ik met mijn leven als alleenstaande moeder. Ik heb het niet slecht, ook financieel niet. Ik bereid me nu al voor op de dag dat mijn zoon zegt: ‘Mam, ik vertrek naar Australië.’ Ik zou hem niet tegenhouden. Je moet iets over hebben voor het leukste kind van de wereld.”
Dit artikel staat in Kek Mama Magazine en is al een keer eerder gepubliceerd.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
