Mama op expeditie: ‘Ik dacht: waar beginnen we aan? Ik ben een enorme koukleum’

Tessa Heselhaus

6 januari, 2022 - 08:02

Leestijd: 3 minuten

“‘Gaaf!’ riep Felicity toen ze een tekenfilm over huskyhonden zag. ‘Gaan wij ook naar Lapland?’ Vlak erna boekten we de vakantie. Een witte kerst leek ons geweldig en het noorderlicht spotten stond al jaren op mijn bucketlist. Kort voor vertrek bekeken we de weersvoorspelling: -23 graden, overdag. Shit, dacht ik, waar beginnen we aan? Ik ben een enorme koukleum. Vrienden lachten ons dan ook uit: ‘Júllie naar de sneeuw?’

“Waar ik de meiden thuis vaak naar buiten moet slepen, moest ik nu zes keer roepen om ze aan tafel te krijgen.”

Gelukkig werd het ‘slechts’ -13 en viel het best mee. We droegen zes lagen kleding met daaroverheen een speciaal thermopak. Ha, daarin voelden we ons net eskimo’s. Ondanks de hoge laarzen zakten we soms een halve meter weg in de sneeuw. Op de naaldbomen lag zelfs zo’n dik pak dat hun takken niet meer zichtbaar waren. Het leek wel een witte sprookjeswereld als op een ansichtkaart – een walhalla voor de meiden. Ze roetsjten met een slee van de heuvels en braken gigantische ijspegels af van het dak van onze bungalow. Waar ik ze thuis vaak naar buiten moet slepen, moest ik nu zes keer roepen om ze aan tafel te krijgen.

Lees ook
Wildkamperen in Noorwegen: tips voor een adembenemende vakantie met een camper >

Door de bossen suizen

Halverwege de reis gingen we skiën. Ik had nog nooit op de latten gestaan, maar sjeesde ondanks m’n knellende skischoenen enthousiast naar beneden. Dat ik half in spagaat in de skilift belandde, soit. Een dag later maakten we een tocht op de sneeuwscooter. Zo gaaf, die krachtige machine onder mijn benen en dat ronkende geluid van de motor. Even was ik weer dat zestienjarige meisje dat voor het eerst op een scooter zat.

Ook de huskytocht werd niet overgeslagen. Op de slee door de bossen suizend voelden Felicity en Celeste zich net Nils Holgersson. Tijdens de pauze stookten de gidsen een vuurtje. Om onze vingers en tenen te ontdooien, maar ook om de lunch mee te verwarmen: ‘rendierpiemels’ gespiesd op houten stokken. Althans, zo noemden de meiden het bij terugkomst in de klas. Heb ik de juf toch even ingefluisterd dat het gewoon worstjes waren.

Het noorderlicht hebben we trouwens niet gezien. Te bewolkt, helaas. Maar dat gaf ons wel een mooi excuus: de reis voor komende kerst is al geboekt.”

Dit portret staat in Kek Mama 15-2021.

Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!