Beeld: Shutterstock
Maartje werkt zestig uur per week. Wordt ze gewoon gelukkig van. “Nooit heb ik overwogen om minder te gaan werken, ook niet toen ik moeder werd. “
Maartje Schaap (37) is strafrechtadvocate en partner binnen een groot advocatenkantoor. Ze werkt 50 tot 60 uur per week. Haar zoons zijn 5 en 4 jaar oud.
“Ik heb het allerleukste werk dat er is. En het is belangrijk werk. Er moeten kritische strafrechtadvocaten in onze maatschappij zijn, en iedereen heeft recht op een goede verdediging, of de misdaad nou moord of een diefstal betreft. Het strafrecht is heel dynamisch en echt mensenwerk. In een zitting draait het om mijn overtuiging en presentatie, haast als een soort theater.
Ik krijg er een kick van om samen met een cliënt een plan de campagne te bedenken. En niet onbelangrijk: ik verdien er een goede boterham mee. Nooit heb ik overwogen om minder te gaan werken, ook niet toen ik moeder werd. Sterker nog: twee jaar geleden ben ik partner geworden in onze firma. Zoiets doe je niet als je vervolgens parttime wilt gaan werken – iets wat overigens geen enkele advocaat op ons kantoor doet.
Toen ik voor het eerst zwanger was, dacht ik nog dat ik misschien meer moeite zou krijgen met zedenzaken waarbij kinderen zijn betrokken, maar die kan ik ook nog prima aan.
Maar het is pittig, zeker omdat ik mijn zoons vlak na elkaar kreeg. Die roze wolk bestaat niet. Dat spraken mijn man en ik ook naar elkaar uit: het is nu even klote, maar dat weten we allebei, deal with it. Want allebei veel werken – mijn man werkt fulltime als directeur van een cateringsbedrijf – in combinatie met een gezin doet niet per se veel goeds voor je relatie.
De afgelopen vier jaar zijn we misschien twee keer met z’n tweetjes uit eten geweest. Gelukkig zijn we allebei vrij nuchter. Dan constateren we dat we te weinig samen doen, plannen we een date en zorgen we dat we ook écht gaan, in plaats van thuis op de bank te Netflixen. Maar de kinderen worden nu iets ouder, dus we nemen ze wat makkelijker mee als we iets leuks willen doen.
Langzaam maar zeker krijg ik mijn sociale leven weer een beetje terug. Ik ben vorig jaar zelfs twee keer met vriendinnen op vakantie geweest. Waarna het op mijn kantoor gonsde van de geruchten dat mijn man en ik op een scheiding afstevenden. Onzin natuurlijk. Mijn man kent me. Hij wist dat ik niet minder zou gaan werken na de geboorte van de kinderen en hij weet dat ik geen type ben dat elke middag cupcakes bakt met de kinderen – die van mij mislukken ook vaak.
Een strakke organisatie thuis is onontbeerlijk. Elke zondagavond trekken mijn man en ik de agenda’s en nemen we de planning door. De kinderen blijven elke dag over en gaan twee dagen per week naar de bso. De overige dagen vangen opa’s en oma’s ze op en ik probeer elke woensdagmiddag met de jongens naar voetbal te gaan. Maar wat wel blijft is schuldgevoel. Ik heb geen kinderen gekregen om ze alleen maar uit te besteden.
Soms zie ik moeders op het schoolplein die wel veel tijd met ze doorbrengen. Daar ben ik weleens jaloers op. Mijn werk houdt nooit op. Er komt altijd een mailtje of een appje, en ik heb steevast een onrustig gevoel. Ik denk nooit niet aan een zaak, daarom ligt er ook een schriftje naast mijn bed waarin ik dingen kan opschrijven voordat ik ze vergeet.
Soms zeggen mijn kinderen: ‘Mama, moet je nou alweer weg?’ Maar ze zeggen ook: ‘Mama gaat boeven helpen.’ Elke avond eten we samen en doe ik ze in bad en naar bed. En ik ben klassenmoeder. In een Excel-sheet hou ik bij wie wat meebrengt naar het kerstdiner op school. Heerlijk, voor een regelneef als ik.”
Dit artikel staat in Kek Mama 03-2019.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
