De echoscopist wist het 99,9 procent zeker: het zou een meisje worden. Dan sta je als ouder toch vreemd te kijken als dat tijdens de bevalling een vergissing bleek.
Lottie (36): “In 2017 werd ik zwanger van mijn eerste kind. Meerdere keren droomde ik dat ik een zoon zou krijgen. De twintigwekenecho moest opnieuw, omdat ze het hartje niet goed konden beoordelen. Beide keren zei de echoscopist dat we een dochter zouden krijgen, met 99,9 procent zekerheid. Dat ik daarover verrast was, is eigenlijk een understatement.
Voor mij hoefde alles niet zo popperig, maar mijn man zag het helemaal voor zich. Hij leefde toe naar zijn prinses, zag zichzelf dansen met zijn dochtertje. Eén muur van de babykamer verfde hij roze. Op de babyshower kreeg ik veel roze cadeaus. Kwam je de babykamer binnen en deed je de kast open, dan kwam er een soort zuurstok op je af. Ik schreef verhalen in een negenmaandenboek voor Laurie, zo zou onze dochter gaan heten. Ik maakte een naambord om in de kraamtijd bij het raam te zetten. Ik ontwierp het geboortekaartje, knutselde kraamcadeautjes én bestelde kilo’s roze M&M’s. Allemaal met haar naam erop.
Er volgden nog meerdere echo’s door verschillende echoscopisten en steeds vertelden ze ons dat er een meisje in mijn buik zat. Bij de laatste echo werd zelfs benoemd dat de schaamlipjes zo goed zichtbaar waren. Er is geen moment geweest dat ik eraan twijfelde of ze het bij het goede eind hadden.
Eind februari 2018 werd ik met 39 weken zwangerschap ingeleid. Het duurde allemaal erg lang en uiteindelijk werd het een keizersnede. Mijn voorspelling was dat mijn baby veel haar zou hebben, dus toen de gynaecoloog de baby liet zien ging mijn aandacht vooral naar haar hoofdje. Ik dacht: ach zie je wel, het klopt, ze heeft veel haar. Mijn man lette ondertussen op iets heel anders. Ik hoorde hem ineens zeggen: ‘Hé, daar zit een piemel aan!’
Ik begon te lachen. Eigenlijk was dit voor mij een minder grote verrassing dan die constatering dat het een meisje zou zijn bij de twintigwekenecho. Ik was rustig en het voelde meteen oké. Voor mijn man was dat anders. Hij was uit het veld geslagen, werd even heel stil. Hij moest echt even schakelen nu hij besefte dat zijn prinses Laurie niet bestond. Al snel had hij zijn adem terug en was ook hij gewend aan het idee dat we een zoon hadden, Jop.
De babykamer is niet lang roze gebleven. Nog op de dag van de geboorte reed mijn man naar de bouwmarkt om verf te kopen en schilderde hij die muur blauw. De roze spulletjes heb ik bewaard, voor als we het geluk mochten hebben nog een keer zwanger te worden. En dat geluk hadden we. Ik ben in april 2020 bevallen van ons tweede kindje. Een dochter.
De echoscopiste reageerde heel defensief: ‘Tja, 99,9 procent zeker is nu eenmaal niet honderd procent zeker’, zei ze. Ik ervaar dat als een onprofessionele reactie. Ik ben echt niet boos, maar het ontbreekt aan erkenning. Het is toch heel eenvoudig om te zeggen: ‘Goh wie had dat nou gedacht, wij zijn ook heel verbaasd.’ Meer had niet gehoeven.
Bij mijn tweede zwangerschap ben ik naar een andere praktijk gegaan. Toen zij zeiden dat ik een meisje kreeg, had ik er moeite mee dat te geloven. Ik heb die tweede zwangerschap sowieso anders beleefd. Opnieuw heb ik een negenmaandenboek bijgehouden, maar ik bleef veel neutraler. De vorige keer schreef ik alles aan Laurie en moest ik daarna schrijven: ‘Sorry Jop, je bent maandenlang een meisje genoemd, maar we weten nu pas dat je een jongen bent.’
Nee, mijn dochtertje heet niet Laurie. Die naam hoort echt bij de eerste zwangerschap. Ze heet Fem.”
Dit artikel staat in Kek Mama 10-2020.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
Lekker afkoelen in de zee of het zwembad staat garant voor dikke pret, maar soms ook voor dikke tranen – van het lachen of van het huilen.Ze iets laten zien, dat lukteMelissa (37): “Ik zou mijn kinderen weleens even wat laten zien. Parmantig stapte ik op de hoogste duikplank van het zwembad en met een […]
