Beeld: Canva
Iedereen herinnert zich wel een kwetsbaar moment uit zijn jeugd. De 35-jarige Lott heeft ook zo’n jeugdherinnering. Wat begon als pure passie, eindigde in een pijnlijke les die ze jarenlang met zich meedroeg. Opvoeden doet ze nu met een belangrijke levensles.
Lott (35) is moeder van Katie (5 jaar): “Ik was een jaar of tien en helemaal in de ban van tekenen. Waar andere kinderen buiten touwtje sprongen of eindeloos rondjes renden met een bal, zat ik het liefst met mijn neus in een schetsboek. Mijn moeder zei weleens dat ik in een andere wereld leefde: een wereld vol regenbogen, sprookjesdieren en zelfbedachte stripfiguren. Overal in huis lagen papiertjes, sommige half ingekleurd, andere alleen nog maar potloodkrabbels.
Toen de juf aankondigde dat er een tekenwedstrijd kwam – wie maakt de mooiste poster voor de schoolbibliotheek – was ik in de zevende hemel. Dít was mijn kans. Ik zou laten zien dat ik niet zomaar tekende, maar écht iets kon. Ik verzamelde mijn mooiste potloden, stiften en gummen en zette me aan het werk. Dagenlang zat ik aan de keukentafel, mijn tong half uit mijn mond van concentratie. Ik gumde gaatjes in het papier, maakte drie versies voordat ik tevreden was en kleurde tot mijn vingers er pijn van deden.
Het resultaat? Een grote, vrolijke poster met een berg boeken, lachende kinderen, een hond en een gigantische regenboog. Ik vond het een meesterwerk. Zo trots was ik nog nooit geweest.
De ochtend van de uitslag liep ik zelfverzekerd naar school. Poster stevig onder mijn arm, alsof ik de Mona Lisa zelf droeg. Maar al bij de kapstok voelde ik dat er iets niet klopte. Een groepje jongens stond te smoezen. Toen ik langs liep, begonnen ze te gniffelen. “Wat heb jij daar?” vroeg er eentje met zo’n grijns die je meteen doet twijfelen aan jezelf.
Nog voor ik iets kon zeggen, trok hij de poster onder mijn arm vandaan, hield hem omhoog en riep: “Kijk, een hond! Oh nee… het is een varken!” Het groepje barstte in lachen uit, scholden mij uit en gooiden mijn poster op de grond. Ik voelde mijn wangen gloeien. Anderen keken toe, sommige kinderen lachten mee, anderen zwegen. Niemand zei iets om me te helpen. En daar stond ik dan, midden in het lokaal, met mijn trots veranderd in schaamte.
En ja hoor, de uitslag bevestigde mijn grootste angst: ik won niks. Geen eervolle vermelding, geen compliment van de juf. Alleen die rotopmerkingen die bleven hangen. Thuis gooide ik mijn stiften in een lade en heb ik wekenlang niet meer getekend. De situatie gaf mij het gevoel dat ik blijkbaar “niet goed genoeg” was.
Nu, zoveel jaar later, zie ik hoe zonde dat moment was. Want dat moment heeft er bijna voor gezorgd dat ik iets wat me blij maakte, helemaal liet vallen. Terwijl het er niet om ging of mijn getekende hond eruitzag als een varken. Het ging erom dat ik plezier had in het maken. Maar dat leerde ik pas veel later, toen ik moeder werd en nadacht over de opvoeding.
En misschien is dat precies de reden dat ik mijn kinderen nu wil opvoeden met het mantra: het gaat er niet om of anderen het mooi, knap of goed genoeg vinden. Het gaat erom dat jíj er plezier aan beleeft. Dus als mijn dochter met een mislukte cupcake uit de oven komt – ingezakt, half rauw vanbinnen – zeg ik niet: “Dat ging niet goed.” Ik zeg: “Je hebt iets gemaakt, en kijk eens hoe leuk het was om te proberen.” Als mijn zoon een tekening maakt die meer lijkt op een abstract schilderij dan op de hond die het moest zijn, dan lach ik niet, maar vraag ik wat hij er zelf in ziet.
Want ik wil dat ze onthouden wat ik toen niet wist: je bent niet wat anderen van je werk vinden. Je bent wat je voelt als je iets maakt of doet. En stiekem, als zij in bed liggen, pak ik soms zelf weer mijn schetsboek. Gewoon om wat te tekenen, omdat het me nog altijd gelukkig maakt.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen. Dit keer Dunya, die een Tikkie van de oppas ontving. Voor een nieuwe bank.
De ene baby moet wat langer wachten op een bos haar, de ander wordt geboren met een goed bedekt bolletje. Maar één baby van vijf maanden weet ze allemaal in te halen met zijn weelderige haardos.
De zoon van de Augurkenkoning is net voor zijn vertrek naar Expeditie Robinson gaan samenwonen met zijn vriendin Donna. En natuurlijk wil iedereen maar één ding weten: is de Augurkenprins ook al klaar voor het vaderschap?
Iedereen herinnert zich wel een kwetsbaar moment uit zijn jeugd. De 35-jarige Lott heeft ook zo’n jeugdherinnering. Wat begon als pure passie, eindigde in een pijnlijke les die ze jarenlang met zich meedroeg. Opvoeden doet ze nu met een belangrijke levensles.Lott (35) is moeder van Katie (5 jaar): “Ik was een jaar of tien en […]
Een eerste date is spannend. Je hoopt op vlinders, maar soms krijg je… buikpijn van het lachen (of van plaatsvervangende schaamte). Deze vrouwen vertellen over hun ergste eerste dates. Spoiler: je bent na het lezen ineens heel blij met je eigen saaie avondje bankhangen.
Buren: je kiest ze niet, maar je leeft er wel elke dag naast. Soms worden ze vrienden voor het leven, soms vooral een bron van ergernis. En soms beiden.
