Bron: Pexels
Familieperikelen, iedereen kent het wel. Je hebt je familieleden nu eenmaal niet voor het uitkiezen. Ook Lisanne had een een onherstelbare ruzie met haar zus Relinde. Ze spraken elkaar jaren niet, tot hun moeder onverwachts overleed.
Lisanne (42), getrouwd en moeder van twee zoons: “Mijn zus Relinde en ik hadden vroeger een prima band, maar we waren niet heel close. We schelen vijf jaar, zij was altijd al in een andere fase dan ik. Toen ik leerde lopen, kon zij al fietsen. Toen zij druk was met make-up en jongens, speelde ik nog met Barbies.
Naarmate we ouder werden, verdween dat verschil steeds meer. We kregen meer overeenkomsten en groeiden naar elkaar toe, maar we gingen in twee uitersten van het land studeren: zij geneeskunde in Maastricht, ik naar de Hotelschool in Leeuwarden. Verder uit elkaar kon niet. Dat was schijnbaar een voorbode voor wat er met onze band zou gebeuren.
Uitgestudeerd, gesetteld, getrouwd en inmiddels allebei ook met kinderen, zagen we elkaar eigenlijk alleen op verjaardagen en bij mijn ouders. Er ontstonden spanningen toen Relinde steeds vaker commentaar had op mijn kinderen. Ze vond ze druk en luidruchtig, liet ze te pas en te onpas vallen. Dat zijn ze ook, daar kan ik niks tegenin brengen. Maar het zijn twee jonge jongens, ze hebben veel energie. Dat moet eruit. Zo gek vind ik dat niet.
Zij ziet ze ook alleen als ze met hun nichtjes kunnen spelen, waardoor ze nog een tandje drukker zijn. Ze zijn enthousiast en opgewonden, dat uit zich inderdaad in veel rennen, stoeien en schreeuwen. Ze zijn heus niet non-stop zo, maar dat ziet zij natuurlijk niet. Op een gegeven moment noemde ze mijn jongens zelfs ‘onopgevoed’. Toen was voor mij de maat vol en ben ik kwaad geworden. We kregen een enorme woordenwisseling en Relinde spuwde al haar gal over onze schijnbaar totale wanopvoeding en rotkinderen over ons uit. Ik heb haar op mijn beurt uitgescholden en uitgemaakt voor van alles en nog wat.
De ruzie met mijn zus escaleerde. Zij legde de schuld naderhand bij mij en noemde mij een ‘heethoofd’. Ik vond dat zij haar excuses moest aanbieden omdat zij in mijn ogen begon. Zij vond dat ik mijn excuses moest aanbieden, omdat ik haar had uitgescholden. Eindstand: we boden allebei geen excuses aan en hebben elkaar jaren niet gesproken. Onze ouders hebben geprobeerd ons weer tot elkaar te brengen, maar die pogingen liepen altijd spaak.
Tot onze moeder plotseling, geheel onverwacht overleed. Onze ouders waren net met pensioen en hadden veel mooie plannen voor de toekomst. Tot mijn moeder ineens in elkaar zakte door een hartaanval. Mijn vader was niet thuis en toen hij thuiskwam, was ze dood. Totaal ontredderd belde hij Relinde en mij op en wij kwamen natuurlijk meteen, al wisten we niet dat we elkaar daar zouden treffen.
Onze ruzie ging per direct op pauze door het overlijden van onze moeder. We regelden alles voor haar uitvaart samen, zorgden samen voor mijn vader, bleven om beurten bij hem in huis wonen, zonder ook maar een naar woord met elkaar te wisselen. We werkten samen, zoals van ons verwacht werd op dat moment, als dochters.
Mijn vader zei dat hij het zo erg vond dat wij het nooit hadden willen bijleggen, dat mijn moeder het afschuwelijk had gevonden dat wij geen contact meer hadden. En hoe naar het was dat ze dat mee haar graf in nam. Dat raakte Relinde en mij zo, dat we het toch hebben uitgepraat en hebben bijgelegd. We hebben beiden onze excuses aangeboden aan elkaar en hebben nu prima contact. Zo werd de ruzie met mijn zus verleden tijd.
Beste vriendinnen zullen we niet worden, maar dat hoeft ook niet, dat zijn we nooit geweest. We zijn weer on speaking terms en gaan dus ook weer met onze gezinnen bij onze vader op bezoek en regelen samen dingen voor hem. Dat gaat volledig zonder haat en nijd. Ik ben blij dat we het hebben bijgelegd, maar het zal altijd blijven steken dat de dood van onze moeder daaraan ten grondslag moest liggen en zij dat niet meer heeft meegemaakt. Dat voelt Relinde net zo, dus we zorgen er koste wat kost voor dat onze vader niet nogmaals een ruzie hoeft mee te maken.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
Ava Tamar (34) heeft een driehoeksrelatie met Floris (37) en Becca (26) en een relatie met Amanda (30). Alina (6), de dochter van Floris, en Tamar (1), de zoon van Becca, zijn een belangrijk onderdeel van haar leven. Ava Tamar is intimiteitscoach.
