Beeld: Nick Dors @ Dors studios
Dit artikel bevat verwijzingen naar huiselijk geweld, wat als schokkend of confronterend kan worden ervaren.
Op haar zeventiende raakte Lilly verstrikt in een gewelddadige relatie, maar tegen de buitenwereld hield ze de schone schijn op. Pas toen haar ex uit haar leven verdween, leerde ze weer van zichzelf te houden.
Lilly (34): “Als je me nu vraagt waarom ik ooit op Vince ben gevallen, heb ik daar geen zinnig antwoord op. Het is een miezerig, naar mannetje. Maar hij was de oudere broer van mijn beste vriendin. Als veertienjarige vond ik hem stoer en ik was gevleid door zijn aandacht. Mijn ouders zagen Vince niet zitten omdat hij uit een probleemgezin kwam, ook vonden ze mij nog te jong voor verkering.
Vanaf mijn zeventiende werd het toch serieus tussen ons. Vince begon te stoken tussen mij en mijn ouders, met wie ik een goede, liefdevolle band heb. Hij zei dat ik thuis weg moest en bij hem moest gaan wonen. Vince zat op de binnenvaart, samen zouden we gaan varen. Daar was ik vatbaar voor. Vlak na mijn achttiende verjaardag liep ik van huis weg. Ik had lieve ouders, leuke broers en zussen en werkte in een kapsalon die ik later kon overnemen. Dat gooide ik allemaal weg, voor Vince.
Het leven aan boord was al gauw een drama. Vince was snel boos en had steeds commentaar op mijn eten. Deze kant kende ik niet van hem, dit was totaal niet het romantische plaatje dat ik voor ogen had. Al snel konden we een huurhuisje krijgen samen. Ik stond een muur te verven en blijkbaar beviel de kleur Vince niet. Scheldend en vol woede greep hij me bij mijn keel. Ik rukte me los en werd pislink. Ik voelde me sterk en dacht: dit pik ik niet. Dat had ik mezelf ook altijd voorgenomen: ik zou me nooit laten slaan, door geen enkele vent. Daadkrachtig liep ik het huis uit, naar de bushalte. Vince kwam me achterna met excuses; hij had het niet mogen doen, hij had spijt en het zou nooit meer gebeuren. Ik zwichtte. Zo stom. Ik had altijd mijn woordje klaar, niemand maakte me wat en toch belandde ik in deze rotsituatie die alleen maar erger werd.
Kort na die eerste klap bleek ik ongepland zwanger, dwars door de pil heen. En natuurlijk bleef het niet bij dat incident, Vince sloeg me steeds vaker. Ook tijdens mijn zwangerschap, en dan vooral op mijn benen en armen. Niet in mijn gezicht, waar iedereen het kon zien. Ondanks deze spanningen was ik dolblij met de geboorte van Jay. Helaas veranderde het ouderschap Vince niet. Om niets kon hij ontploffen, vaak was er niet eens een aanleiding. Zo zaten we een keer samen op de bank, Vince had zijn arm om me heen. Ineens stond hij op en spoot hij pepperspray in mijn gezicht. Ik ging kapot van de pijn. Ook was ik een keer de was op bed aan het opvouwen toen hij me aan mijn haren over het bed trok, me hard stompte met zijn vuisten en daarna met zijn volle gewicht een kussen in mijn gezicht duwde. Ik stikte bijna en hapte vergeefs naar adem, terwijl ik Vince hoorde lachen. Heel sadistisch.
Na iedere geweldsexplosie had hij spijt. Dan zei hij dat hij van me hield en beloofde hij beterschap. Daar wilde ik in geloven. Veel praatte ik goed omdat Vince zelf een slechte jeugd had gehad met misbruik en geweld. Hij probeerde het echt goed te doen, maar heeft gewoon nooit beter geleerd, hield ik mezelf voor. Maar na een spijtbetuiging ging het hooguit een paar dagen goed voor hij weer in zijn oude patroon verviel.
Opnieuw raakte ik ongepland zwanger. Ik weet nog dat ik huilend de positieve test vasthield: hoe kon ik nou nog een kind in deze ellende grootbrengen? Van de stress begonnen mijn weeën veel te vroeg, met dertig weken en vijf dagen beviel ik van onze dochter Ivy. Vince was een waardeloze vader. Hij keek amper naar de kinderen om, vond ze maar lastig en te veel aandacht vragen. Ik probeerde weer te gaan werken, maar Vince maakt mij dat onmogelijk. Hij liet de kinderen aan hun lot over. Als ik thuiskwam, liepen ze nog in de vieze, volle luier van die ochtend en waren hun billen vuurrood. Ik vertrouwde Vince niet met de zorg voor hen, dus ik durfde niet meer te gaan werken. Hij had zijn doel bereikt, want hierdoor werd ik nog afhankelijker van hem.
Thuis liep ik op eieren, ik deed alles om te voorkomen dat Vince boos werd. ’s Morgens bracht ik hem altijd koffie en ontbijt op bed, om hem gunstig te stemmen. Dat hielp niets, hij vond altijd wel een reden om los te gaan. Een dieptepunt kwam toen we op een dag op het punt stonden om weg te gaan. Onze dochter had ik al in de kinderwagen gezet. Vince werd weer eens boos en begon met servies te smijten. De scherven vlogen rakelings langs Ivy. Ik werd boos en riep tegen Vince dat hij moest kappen. Dit pikte hij niet. Hij smeet me op de grond en bleef met zijn vuisten op me inrammen, steeds opnieuw, terwijl de kinderen alles zagen en huilden. Tijdens die mishandeling heeft hij mijn rug gebroken. Daar kwam ik pas jaren later achter, toen ik steeds moeilijker ging lopen van de pijn. Ik werd geopereerd aan een hernia en de arts was verbaasd dat er zoveel schade was aan mijn rug. Hij vroeg of ik ooit een zwaar auto-ongeluk had gehad en was geshockeerd toen ik hem de waarheid vertelde.
Meer dan eens kwam de politie aan de deur. “Meisje, ga hier weg want op een dag vinden we jou dood in huis”, zei een agent. Maar ik durfde niet, ik kón niet. Voor een buitenstaander is dat heel moeilijk te begrijpen. Als iemand je slaat, ben je toch weg? Maar het is ongelooflijk moeilijk om uit zo’n spiraal te stappen. Financieel en emotioneel was ik afhankelijk van Vince, hij had me geïsoleerd. En waar moest ik heen met twee kleine kinderen? Bovendien; hoe meer je pikt en hoe dieper je erin zit, hoe moeilijker je eruit stapte. Door alle vernederingen, pesterijen en mishandelingen was mijn eigenwaarde nul. Ik vond mezelf niets waard en voelde me een waardeloze moeder omdat ik mijn kinderen blootstelde aan zoveel stress en geweld. Vaak lag ik in bed te huilen om de situatie, ik voelde me zo eenzaam.
Achteraf zie ik dat vooral schaamte mijn grootste obstakel was. Ik schaamde me rot dat ik dit allemaal liet gebeuren. Ik wilde heel graag naar de buitenwereld het plaatje van het leuke gezin hooghouden. Ik wist dat mensen over mij oordeelden omdat ik zo jong moeder was geworden, ik wilde laten zien dat het mij wél allemaal lukte en niet het stereotype ‘tienermoeder met gebroken gezin’ worden.
Diezelfde schaamte zorgde ervoor dat ik met niemand over het geweld praatte. Mijn ouders vermoedden wel iets, want ze zagen mijn blauwe plekken – ik telde er een keer veertig, verspreid over mijn hele lichaam. Maar dan zei ik dat ik me gestoten had of dat ik gevallen was, de standaard smoesjes dus. Ik wilde hen niet belasten met mijn problemen, ik had ze al zoveel pijn gedaan door destijds van huis weg te lopen. En dus speelde ik mooi weer naar mijn omgeving toe.
Graag zou ik willen beweren dat ik op een dag de kracht vond om er een punt achter te zetten, maar dat is niet zo. Zes jaar geleden vertrok Vince ineens, hij had een andere vriendin en trok bij haar in. Dit verbaasde me niet, Vince ging vaak vreemd – zelfs in ons eigen huis, als ik boven lag. Ik was opgelucht door zijn vertrek, maar voelde gek genoeg ook verdriet. En angst, ik was bang om alleen te zijn. “Nu ga je weer leven”, zei een vriendin tegen mij. En dat deed ik. Ik verzorgde mezelf weer beter, zo kocht ik mooie jurkjes, ik droeg weer make-up en liet mijn haar leuk knippen. Ik nam me voor om alleen nog maar lol te maken. De focus lag op mijn kinderen, ik wilde zoveel mogelijk leuke dingen met ze doen en ging met ze zwemmen of picknicken in het park. In het weekend ging ik uit met vriendinnen, de hele avond dansen en het gezellig hebben. Ik kreeg aandacht van mannen en merkte dat ik wél leuk, knap en grappig ben. Dat ik niet meer ‘Lilly van Vince’ was, maar mezelf mocht zijn. En dat ik het waard ben om het fijn te hebben. Ik merkte dat onze gezamenlijke vrienden, van wie ik dacht dat ze partij voor Vince zouden trekken, juist graag met mij omgingen. Door al die positieve bevestiging krabbelde ik langzaam op.
Mijn zelfliefde is gegroeid, maar dat betekent niet dat ik geen littekens heb. Toen ik mijn huidige vriend Jeroen vier jaar geleden ontmoette, was ik wantrouwig. Ik dacht: hij doet nu wel lief, maar dat kan nooit lang goed gaan. Niet dat ik bang was dat hij mij ook zou gaan slaan – Jeroen is nog nooit agressief geweest – maar ik vreesde dat hij ook vroeg of laat zijn heil ergens anders ging zoeken omdat ik niet leuk genoeg was. In het begin van onze relatie was ik erg jaloers. Dat is nu een stuk minder, maar ik zal hem nooit honderd procent vertrouwen. Dat heeft Vince in mij kapotgemaakt en wordt helaas nooit meer volledig hersteld. Dat geldt ook voor mijn rug. Ik ben volledig afgekeurd en slik iedere dag zware pijnstillers. Het is wrang dat Vince op deze manier toch nog aanwezig is in mijn leven.
Jay en Ivy willen hun vader niet meer zien. Ze voelen zich niet prettig bij Vince omdat hij ook naar hen toe opvliegend is. Ook zegt hij nare dingen, zoals dat hij niet hun vader is omdat ik altijd vreemdging. Pure onzin, en waarschijnlijk doet hij dit om mij te sarren. Nog steeds rijdt hij weleens expres langzaam door mijn straat om mij te intimideren. Hij kan het niet uitstaan dat ik ben opgebloeid en ben doorgegaan met mijn leven. Ik negeer hem altijd, hij is mijn aandacht niet waard.
Gelukkig is Jeroen een heel lieve bonuspapa voor Jay en Ivy, en een fantastische vader voor onze vierjarige dochter Lynn. Het voelt alsof ik een tweede kans heb gekregen; nu heb ik het gezin waar ik altijd van droomde. Ik geniet oprecht van mijn leven. De kinderen zijn allemaal zo gek op elkaar, ik vind het heerlijk om ze samen te zien. Het had even tijd nodig, maar ik voel me nu zo sterk. Dat wil ik ook graag tegen anderen zeggen die in zo’n toxische relatie vastzitten: het lijkt soms uitzichtloos, maar je bent echt sterker dan je zelf denkt. Je hebt hem niet nodig, je kunt het allemaal zelf en je bent het waard. Wees ook niet bang om anderen om hulp te vragen. Ik heb veel te lang de schijn opgehouden en alles willen verbergen. Mensen willen er heel graag voor je zijn, maar dan moet je ze wel de kans geven.”
Vermoedens van seksueel of huiselijk geweld? Dit kun je doen volgens zedenrechercheurs.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je geeft je baby met liefde de borst en kolft trouw op vaste tijden. Want: moedermelk is vloeibaar goud. Dus als iemand daar zonder overleg iets anders mee doet, raakt dat je recht in je moederhart.
Je peuter leert praten, awww, zo schattig. En al die woorden die ze nog net niet helemaal goed uitspreken, ook al zo schattig. Nou ja, in de meeste gevallen. Soms is ook behoorlijk gênant. En hilarisch. Voor anderen, dan.
We hebben allemaal onze charme. Maar sommige moeders lijken geboren om dingen uit hun handen te laten vallen, koffie over schoolpapieren te morsen of met hun jas tussen de autodeur te blijven hangen. Astrologisch gezien? Helemaal logisch. Sommige sterrenbeelden zijn gewoon onhandig. En dat is precies wat ze zo leuk maakt!
Je tiener komt thuis met een rapport dat op zijn zachtst gezegd ‘ruimte voor groei’ laat zien. De instinctieve reflex van veel ouders? Iets afpakken waar het kind wél om geeft. Dan zullen ze wel moeten, is de gedachte.
Iedere week vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Maartje van groep 1/2 die ineens bloed op de grond aantrof.
Volgens de jeugd van nu is jouw naam misschien wel passé. Tenminste, als we TikTok-verpleegkundige Kelley Cole mogen geloven. Tijdens haar werk op een afdeling met pubers kreeg ze te horen dat haar naam – Kelly – een ‘oude vrouwennaam’ is. En nog meer namen horen daarbij. Ai.
