Beeld: Pexels
De eerste schooldag is niet alleen een grote stap voor je vierjarige kleuter, maar ook voor jou als moeder. Laila (35) deelt haar ervaring over het loslaten van haar dochter bij deze mijlpaal.
Laila: “Daar liep ze. Met haar nieuwe rugtas op haar rug, te groot nog voor haar kleine lijfje. Haar staartjes wiebelden vrolijk mee bij elke stap. Ze huppelde, letterlijk, naast me. Alsof ze niet kon wachten op dit nieuwe avontuur. Ik liep naast haar met een steen in mijn maag en een brok in mijn keel die al sinds gisteravond vastzat. Vandaag begon haar basisschooltijd. Mijn kleine meisje. Mijn eerste. De baby die me moeder maakte. En ineens – ineens! – is ze een schoolkind.
Natuurlijk wist ik dat deze dag zou komen. Ik werk parttime, vier ochtenden in de week, dus ik heb haar altijd veel om me heen gehad. We hadden een ritme en onze routines. Onze dagen samen waren gevuld met knutselen, koekjes bakken, bibliotheekbezoekjes en veel knuffels op de bank. Maar nu is dat ineens voorbij. Niet helemaal, maar toch voelt het zo. Alsof ik haar kwijtraak.
Iedereen zegt: ‘Wat leuk, ze gaat naar school! Wat een mijlpaal!’ En ja, natuurlijk is het dat. Maar waarom voel ik dan vooral pijn? Alsof ik een bladzijde moet omslaan, terwijl ik nog midden in het vorige hoofdstuk zit. Ik probeer het voor haar niet te laten merken. Ze is enthousiast, blij en nieuwsgierig. Ze straalt. En daar ben ik zo ongelooflijk trots op. Dit klinkt dramatisch: maar toen ik haar handje losliet op het schoolplein, voelde het alsof iemand mijn hart er een stukje uit trok. Ze rende zonder om te kijken naar binnen. En ik bleef achter. Tranen op het schoolplein achter mijn zonnebril.
Thuis was het stil. Geen eindeloos geklets, geen ‘mama kijk eens!’ geen rommel in de woonkamer. Ik zette koffie, keek naar de klok en vroeg me af hoe het met haar ging. Zou ze al vriendjes maken? Zou ze weten waar de wc is? Heeft ze haar broodje al gegeten? Ze is klaar voor deze stap. Dat zie ik aan alles. Maar ik nog niet.
Loslaten doet pijn. Echt pijn. Het is een rouwproces in het klein. Je rouwt om een tijd die voorbij is, ook al komt er iets moois voor in de plaats. Ik weet dat er nieuwe avonturen op ons wachten. Dat er straks schoolpicknicks zijn, knutselwerkjes met haar naam in kinderlijke krulletters en verhalen aan tafel over juffen en vriendjes. Maar vandaag rouw ik even. Om wat was.”
Yolanthe deelt haar ervaring met de eerste schooldag van haar zoontje Xess: ‘Ik weet niet voor wie het spannender is… voor Xess of voor mij?!’
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
De opmerking: “Wat ben jij volwassen voor je leeftijd”, klinkt als een onschuldig compliment, bedoeld om een kind te prijzen voor zijn gedrag, verantwoordelijkheidsgevoel of empathie. Maar volgens deze therapeuten kun je die zin beter niet meer zeggen tegen je kind.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Marijke van groep 4 die ineens een bekende moeder voor haar had zitten.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
Aicha (32) is moeder van twee kinderen en getrouwd met Zakaria. Al negen jaar is ze hecht bevriend met Sharona, ondanks hun totaal verschillende achtergronden. Maar tijdens een kinderfeestje gebeurde er iets wat alles veranderde.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
