Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (13) en Phaedra (10). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
Ik heb het gevoel dat ik per definitie 1-0 achtersta bij alle leerkrachten die mijn kinderen ooit hebben gehad. En dat ligt niet aan de juf of de meester in kwestie, maar ontzettend aan mezelf. Want ik ben vaak gehaast en lees niet alle honderdduizend nieuwsbrieven, Parro’s en klassenappjes. Ik kán het gewoon niet en misschien nog veel erger; het interesseert me niet.
Wacht, oordeel zacht lieve lezer, natuurlijk interesseren mijn kinderen en hun umfelt mij wel, maar het vertrek van een leerkracht uit een andere groep, een nieuw klimrek op het schoolplein en de nieuwe regels omtrent hoofddeksels in de klas krijgen bij mij echt geen headspace. Zonde! Ik heb al een paar hersencellen bij de geboorte laten liggen, dus ik heb deze ruimte echt nodig voor mijn werkende-ik.
“Ik heb al een paar hersenscellen bij de geboorte laten liggen, dus ik heb deze ruimte echt nodig voor mijn werkende-ik”
Goed, het ligt dus aan mij en mis ik altijd net de nodige informatie als een leerkracht tref. Zo had ik van de week een tienminutengesprek waarbij ik als een kip zonder kop het schoolplein op rende en niet wist in welk lokaal ik moest zijn. Meteen zegt mijn inner-kritische monster dat ik een ontaarde moeder ben die in november nóg nooit in het lokaal van mijn kind ben geweest. Dus met het schaamrood op mijn kaken vraag ik waar de juf van Phaedra gestationeerd is. ‘Daar…’, en de puntjes hoorde je in de lucht zweven toen ze het woord ‘ daar’ uitsprak.
‘Waar is Phaedra?’, vragen twee leerkrachten die lijnrecht tegenover mij zijn gaan zitten. Het kinderstoeltje waar ik op zit voelt als een pijnbank en ik beken dat ik niet wist dat ze er bij had moeten zijn. Kut. ‘Nou dan doen we het wel zonder haar.’ Even krijg ik het gevoel dat ik op het punt sta een berg strafwerk te krijgen. En ik geef ze geen ongelijk. Shit, shit shit, ik moet toch al die berichten beter gaan lezen, terg ik mezelf als een langspeelplaat die niet meer stopt.
Lees ook – ‘Mijn dochter scrolt op TikTok en roept ineens: ‘Ik wil ook een baby” >
De wekker gaat op de telefoon van de juf gaat. Het gesprek is afgelopen, nog voordat ik überhaupt actief ben gaan luisteren. ‘Dus dat spreken we af voor de volgende keer, goed?’ zegt ze op licht strenge juffentoon. Shit maal 4, ik heb niet geluisterd en heb werkelijk geen idee waar ze het over heeft. Gelukkig zegt ze erachteraan dat ze het ook nog wel even in de app zet. Thank God! Ok, nu kan ik er echt niet meer onderuit die toch echt te gaan lezen…
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.