Kelly Heruer open over moederschap en miskraam: ‘Er is zoveel schaamte’

Je laatste post op Instagram is een heel verdrietige. Je deelt je miskraam. Hoe gaat het nu met je?
“Met ups en downs. Het ene moment ben ik heel verdrietig, het andere moment kan ik er heel nuchter over praten. Dan kan ik de hele wereld aan en de miskraam relativeren. Het kindje was waarschijnlijk niet gezond, ik was pas zes weken zwanger, hele moeilijke keuzes zijn ons misschien bespaard gebleven. Aan de andere kant leefden we natuurlijk enorm toe naar die eerste echo. We willen zo graag nog een kindje, wisten zeker dat het een meisje zou worden. Die hele verdrietige momenten zijn er ook. Het gevoel van gemis, nu al. Vast ook door mijn hormonen, gaan mijn emoties echt alle kanten op. Al weet ik ook dat het wel goedkomt, wij gaan het gewoon weer proberen.”

Je schreef dat een miskraam geen taboe zou moeten zijn. Merk je dat wel?
“Er is zoveel schaamte rondom het onderwerp, terwijl een miskraam niet iets is waar je je voor zou moeten schamen. Ik twijfelde zelf ook nog even of ik het wel zou moeten delen. Mensen oordelen zo snel, zeker als je nog niet zo lang zwanger was. Het lijkt wel alsof je dan nog niet verdrietig mag zijn. Veel vrouwen zien een miskraam als persoonlijk falen, alsof het hun schuld is dat een kindje niet bleef zitten. Onzin en tegelijkertijd zo verdrietig. Zoveel vrouwen maken dit mee, maar ze gaan er alleen doorheen. Omdat ze niet de ruimte voelen erover te praten. Zwangerschapsaankondigingen delen we massaal, waarom zouden we miskramen – die er helaas ook bij horen – voor onszelf houden?”

Kelly vervolgt: “Ik had natuurlijk ook liever een zwangerschapsaankondiging gedeeld… maar dit is nu wat het is. Jethro en ik hadden eerder aangekondigd dat we voor een tweede kindje wilden gaan. Het voelde niet eerlijk om dit dan niet te delen. En ik ben blij dat ik het heb gedaan. Het is fijn dat ik andere vrouwen zo kan steunen, maar ik doe het ook voor mezelf. Ik haal onwijs veel steun uit alle lieve reacties die krijg. Het waren er zoveel. Eigenlijk altijd, als ik iets echt open en eerlijk deel. Heel bijzonder.”

Wanneer voelde je die behoefte tot delen voor het eerst?
“Kort nadat ik was bevallen van Bodie kreeg ik last van angstaanvallen en hyperventilatie. De eerste weken waren verschrikkelijk. Hij dronk niet goed, bleef afvallen. Met een pipetje moesten we melk in zijn strotje duwen. Had hij pijn? Ik wist het niet en dat heeft mentaal wel wat met me gedaan. Waarom wist ik als moeder niet waarom mijn eigen kind huilde? Bodie sliep de eerste anderhalf jaar niet, kwam zeker zes keer per nacht. Door het slaaptekort begon ik te hallucineren. Ik was nooit onzeker geweest, maar als moeder was ik het continue.”

“Met een pipetje moesten we melk in zijn strotje duwen; verschrikkelijk!”

“Natuurlijk hield ik van mijn baby, maar het was ook loodzwaar. Ik kende alleen de positieve verhalen van vriendinnen uit de kraamtijd. Voelde me best een beetje voorgelogen. Op social media zag ik ook alleen het perfecte plaatje. Gek vond ik dat. Ik kon me niet voorstellen dat ik de enige was. Toen ik deelde dat ik professionele hulp zocht bij een psycholoog, kreeg ik daar heel veel lieve reacties op. Veel meer mensen herkenden zich in mijn verhaal en ik voelde me direct minder alleen.”

Ben je met de vriendinnen van de roze wolk-verhalen het gesprek aangegaan?
“We hebben het er zeker gehad en dan kom je erachter dat zij de kraamtijd ook helemaal niet zo leuk vonden. Dat ze ook bang en onzeker waren. Het kwam uit een goed hart dat ze me die kant niet vertelden; ze wilden mijn roze wolk niet verpesten. Toch had ik het liever wel geweten. Ik vind dat we daar met z’n allen opener over mogen zijn: het moederschap is het mooiste wat er is, maar ook het zwaarste. Het is helemaal oké het even niet te weten, het zwaar te vinden en hulp te vragen. Laten we elkaar daar niet meteen op veroordelen. Het valt me op dat moeders het vaak nodig vinden elkaars ‘leed’ met elkaar te vergelijken. Jij hebt het zwaar met één kind? Ik heb er vier dus jij mag niet zeuren, dat idee. Je mag toch voelen wat je voelt? Ik heb alle respect voor iemand met meerdere kinderen, maar ik vind één kind óók zwaar. En ja, ik wil graag nog een tweede.” 

“Ik heb alle respect voor iemand met meerdere kinderen, maar ik vind één kind óók zwaar”

Waar krijg je de meeste negatieve reacties op?
“Veel mensen hebben er moeite mee dat Bodie tussen mij en Jethro in slaapt. Hij heeft twee weken op zijn eigen kamertje geslapen, omdat ik dacht dat dat zo hoorde. Ik hoorde en las dat overal. Toch voelde het niet goed. Een leeuwin legt haar welp toch ook niet in het bosje ernaast? Ik geniet er juist van dat hij bij ons in bed ligt. Iedere avond liggen we lepeltje-lepeltje, dat gekroel vind ik heel fijn. Er komt vanzelf een moment dat hij het niet meer wil, maar tot die tijd… De reacties zijn echt belachelijk. Het zou ongezond zijn, ik zou niet sporen, mijn relatie zou naar de klote gaan, ik moet mijn kind ‘maar eens leren loslaten’. Ik kan er niet bij dat een ander zich zó druk maakt over waar mijn kind slaapt.”

“De zure reacties blijven makkelijker hangen dan de positieve; terwijl ik zóveel lieve berichtjes krijg. Daar focus ik me op. Ik blijf me ook altijd uitspreken en hoop zo dat het voor andere moeders ook makkelijker wordt hetzelfde te doen. Waarom zou je alles alleen moeten uitvogelen als er zoveel andere moeders precies hetzelfde meemaken als jij?”