23.12.2017 15:15

Beeld: 123RF

Oké, ze was al bijna negentien, en ze woonde al drie jaar bij vrienden vanwege een allergische zoon, maar nu poes dood is en ze met twee huilende jongetjes onder de kerstboom zit, slikt Kek Mama’s Jorinde toch even een flinke brok weg.

Want ze was zo lief. De kleinste uit het zwerfnest in de tuin van een bejaarde buurvrouw. En de laatste die nog over was. Ik was eenentwintig en had eigenlijk alleen haar broertje uitgekozen. Maar ze keek me zo lief aan. En had geen huis. Dus nam ik haar er gezellig bij. En wandelde ze de daarop volgende achttien jaar mee door mijn leven.
Ze was er toen ik ging samenwonen. En ging trouwen (met een ander). Toen er kinderen kwamen en toen ik weer ging scheiden. Toen de eerste liefde ná mijn scheiding kwam. En weer vertrok. Ze was er altijd, met haar broertje de enige constante factor in mijn leven. Want zelfs mijn kinderen bleven niet altijd, dankzij een omgangsregeling met hun vader.
En ze was zonder twijfel het stoerste beest uit de buurt. Wandelde – met lak aan haar hartkwaal - haar katerbroer van een kilo zwaarder met haar neus in de wind en een merel in haar bek zó voorbij. Om het lijkje vervolgens cadeau te doen aan de kinderen en mij, en zichzelf tegoed te doen aan de muis die ze erna nog even pakte.
Mijn kinderen en ik zijn daarna een jaar lang vegetariërs geweest.
Wat ben ik blij dat mijn jongens lekker opgroeien met huisdieren. Dat ze die liefde kennen en daardoor altijd een vriendje bij de hand hebben dat wil knuffelen. En troosten, bij een kapotte knie of boze moeder.
Maar wat breekt het mijn hart om ze zo verdrietig te zien. Pedagogisch schijnt het goed te zijn, om door het verlies van een huisdier om te leren gaan met rouw. Maar ik vind dat huisdieren gewoon nooit dood mogen.
En dat kinderen nooit zo verdrietig horen te zijn.
Dat jongste zoon zegt: “Gelukkig maar dat we niet in de hemel geloven, mam, anders zou ik me nu heel veel zorgen maken om de vogels.”
En gelukkig ook gewoon weer overgaat tot de orde van de dag, na de constatering dat ze nu ook wel in een lijstje mag, op de boekenplank naast zijn opa en mijn oma.
Dag lieve poes, wat maakte je ons leven warm. En, oké, een beetje snotterig.