Janneke Jelies uit Een Huis Vol: ‘De kriebel voor nog een kindje blijft altijd’

Hoe gaat het met je? 
“Het gaat goed. Echt, ik kan niet anders zeggen. We hebben ons leven hier opgepakt en dat bevalt goed. Meer dan. De weg was niet altijd makkelijk, we hebben echt wel onze hobbeltjes gehad. Zo moest ik best wel even wennen aan de Spaanse mentaliteit; hier kiezen ze altijd voor de makkelijke weg en duurt het allemaal net wat langer dan in Nederland. Heb je een afspraak bij de garage ben je je auto zo een paar weken kwijt. De voorzieningen hier zijn anders, maar ik kan nu wel zeggen dat we echt gesetteld zijn en ons hier helemaal thuis voelen.”

Kijkers hadden nooit verwacht dat jullie uit het vertrouwde Tollebeek zouden verhuizen…
“Dat snap ik wel. De mensen die ons kennen van Een Huis Vol zagen dat we alles prima voor elkaar hadden; een groot huis, de kinderen, een eigen kamer, vrienden en familie dichtbij en altijd over de vloer. Waarom zou je dan weggaan? Maar het leven in Nederland is duur, zeker met zo’n groot gezin, altijd gehaast en Johan droomde er altijd van om naar de zon te gaan. Dus we gingen er gewoon voor! De reacties die we krijgen, niet te tellen – zoveel berichtjes, zijn vooral positief. Alleen Johan kreeg, zeker in het begin, weleens een negatief bericht.”

Mensen hadden het idee dat de emigratie zijn idee was, toch?
“Ja, maar dat is helemaal niet waar. Over zo’n grote beslissing praat je samen, als man en vrouw, die maakt Johan echt niet alleen. Ook de kinderen namen we erin mee. Kijk, Johan is wel iemand die daarin dan het voortouw neemt, maar ik vind het alleen maar fijn dat hij dat doet. Ik kan op zulke momenten namelijk wel een zetje gebruiken. Mijn Johan heeft echt een hart van goud, is heel spontaan en een open boek. Niet iedereen waardeert dat, maar ik vind dat leuk. Daarom ben ik ook op hem gevallen! Mij maakt het ook niet zoveel uit waar ik woon: zolang ik met mijn gezin ben, ben ik overal gelukkig.”

“Mijn Johan heeft een hart van goud, is heel spontaan en echt een open boek. Daarom ben ik ook op hem gevallen!”

De kijkers omarmen jouw positiviteit: wat er ook gebeurt, jij blijft lachen. Hoe doe je dat?
“Wat heb je eraan als je met de pakken neer gaat zitten? Je moet toch door, dus dan doe ik dat liever met een lach dan dat ik met de kinderen in een hoekje ga zitten kniezen. Zit iets tegen, zet ik dat meteen om in mijn hoofd. Ik probeer altijd alles positief te draaien, dat gaat tegenwoordig bijna automatisch. Dat is voor mij ook een leerproces geweest; ik kwam erachter dat ik er veel gelukkiger van word als ik de dingen zo kan omdenken. Boos zie je me eigenlijk nooit, ik heb bijna overal wel begrip voor. Waar ik alleen écht niet tegen kan, is als de kinderen liegen. Niet dat ik dan ga schreeuwen hoor. Ik word dan eerder heel stil, loop weg en hoop vooral dat ze uit zichzelf achter me aankomen om excuses aan te bieden.”

Lees ook – 7 dingen die we kunnen leren van Janneke Jelies >

Wat is je meegevallen aan het Spaanse avontuur? En valt er iets tegen? 
“Spaans is toch een lastigere taal dan gedacht. We doen ons best, maar het blijft wel een dingetje. Wat ons mee is gevallen is hoe de kinderen met de verhuizing zijn omgegaan. Ik had eerlijk gezegd meer weerstand verwacht. Natuurlijk hebben ze hun momentjes van gemis, dat hebben wij zelf ook. Dan bellen we lekker met Nederland. Wat ik nooit had verwacht is dat ik zelfs een betere band heb gekregen met bepaalde mensen in Nederland, nu ik helemaal in Spanje zit. Op Urk kende iedereen mij, ik was iedere dag wel op de koffie bij iemand. Dan praat je heel veel, maar eigenlijk altijd over koetjes en kalfjes. Als ik nu iemand aan de telefoon heb, spreken we elkaar écht één-op-één. Zo ga je veel meer de diepte in. Hang ik op na zo’n goed gesprek, voel ik me heel gelukkig.”

Mis je het ons-kent-ons op Urk niet?
“Hier in het dorp kent ook iedereen elkaar, daarin heeft het wel wat weg van Urk. Het is heel gemoedelijk, iedereen kijkt naar elkaar om. Grote gezinnen zijn hier ook wel wat normaler dan in Nederland. Hier tellen ze de kinderen net zo goed als we met z’n allen over straat lopen, maar hebben ze er geen oordeel over. Ze denken vaak dat Jennie de moeder is van de jongste, haha.”

Je deelde onlangs op Instagram dat je je leven over een andere, gezondere, boeg gooit. Hoe staat het daarmee?
“Goed! We gaan nu de derde week in en ik ben heel positief. Het sporten samen met Jennie bevalt goed, net als het gezonder eten. Ik zit in een goede flow, merk ik. Dat was wel anders hoor. Toen ik de uitzendingen voor het eerst terugzag, was ik echt wel even down. Zo wilde ik mezelf helemaal niet zien! Natuurlijk zie je jezelf in het voorbijgaan wel in de spiegel, maar dat is toch anders.

Op tv zag ik een vrouw die heel gelukkig was met haar gezin, maar ongelukkig met zichzelf. Dat was confronterend. Ik was ook wel aangekomen: ik ben een echte stresseter en de verhuizing bracht veel spanning met zich mee. Je maakt toch een stap die je anders niet maakt en dat zag je terug. Maar nu is de knop om.”

“Ik ben een echte stresseter en de verhuizing bracht veel spanning met zich mee”

Is het huis, nu met negen kinderen, echt vol?
“De kriebel voor nog een kindje is er nog steeds en blijft waarschijnlijk altijd. Mocht er nog een kindje komen, is dat altijd welkom… al zullen we er niet meer bewust voor gaan. Dat zou egoïstisch voelen tegenover de oudere kinderen. Wat ze zeggen over kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen is echt waar. Ik merk dat het verschil tussen de oudste en de jongste wel heel groot is nu en dat ik er voor de oudste kinderen moet zijn.”

Jullie oudste, Jennie, heeft meer moeite met aarden dan de rest. Hoe gaat dat?
“Voor haar is het nog steeds lastig. Zij kon niet, zoals de andere kinderen, hier naar school. Ze moest dan naar een studentenhuis in Alicante. Een beetje te veel van het goede: zit je én in een ander land én ver weg van je familie. Ik heb het gevoel dat ze terug naar Nederland wil en die vrijheid heeft ze. Ze heeft daar toch haar vriendengroep die ze erg mist en familie. Natuurlijk vind het moeilijk als ze besluit weg te gaan, maar het allerbelangrijkst is dat zij gelukkig is. Vooralsnog is het plan dat ze in de zomervakantie naar Nederland gaat: met vrienden op vakantie en geld verdienen. En dat ze daarna weer lekker terugkomt.”

Heeft de verhuizing je veranderd?
“Mijn leven is niet alleen rustiger; ik ben dat zelf ook. In Nederland had ik de klok, hier heb ik de tijd. Ik moest altijd haasten, nu maak ik me niet meer zo druk. De was was die er nu ligt, ligt er morgen ook nog wel. Ik ben veel relaxter geworden in het huishouden. Het is hier geen smerige bende hoor, maar ik kan het veel beter van me afzetten. Ik maak nu liever een mooie wandeling of ga een potje padellen met de kinderen, dan dat het huis tiptop op orde heb. Ik leef veel meer met de dag en haal ook meer uit de dag.”

“Het is hier geen smerige bende, maar ik kan het huishouden wel veel beter van me afzetten”

Dat klinkt alsof jij niet meer teruggaat naar Tollebeek.
“Haha, nee! Ik denk niet dat we hier ooit nog weggaan. Als ik om me heen kijk, zie ik hoe goed we het hebben. De kinderen hebben hier alle ruimte: zo heeft Johan een kleine casita voor ze gebouwd, ze kunnen in een caravan slapen als ze dat willen. Ze hebben alle vrijheid en zijn altijd buiten. Daar droomt ieder kind toch van?”

Een Huis Vol Emigreert is iedere vrijdag om 21:30 uur te zien op NPO1. Het programma terugkijken kan hier.

In de extra dikke special van Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.