Beeld: Canva
Goed, dat je als werkgever misschien niet staat te springen om zwangerschappen van werknemers, dat is tot daaraan toe. Maar dat hou je dan uit goed fatsoen natuurlijk wel voor je. De baas van Jamila pakte het net wat anders aan.
Jamila (40), samen met Dion (37), moeder van Liv (1): “Dat mijn baas niet bepaald zou staan te juichen dat ik zwanger was, dat had ik wel verwacht. Ik was mijn hele leven al een carrièretijger, mijn werk ging voor alles. Ik dacht ook heel lang dat het moederschap gewoon niet echt voor mij was weggelegd. Mijn vriend had zich er al bij neergelegd dat er geen kleintje zou gaan komen. En toen ineens plots: klapperende eierstokken.
Niemand – inclusief ikzelf – zag dit aankomen. Maar het was onmiskenbaar, ik wilde een baby, en eigenlijk wel meteen. Mijn vriendinnen hadden bijna allemaal al kinderen op de basisschool en ik zag ineens hoe een carrière en moeder worden best samen zouden kunnen gaan. Dion stond meteen te springen, dus we gingen ervoor.
Het duurde even voordat ik zwanger werd – wat op zich te verwachten is op je negenendertigste. Maar gelukkig lukte het uiteindelijk toch, ik was zwanger! Op mijn werk wilde ik het zo lang mogelijk stil houden, want ik wist dat ik mijn voorkeurspositie zou verliezen zodra ze erachter kwamen. Ik had dat al zo vaak gezien bij vrouwelijke collega’s die moeder werden.
Dat was alleen niet makkelijk, want ik was ongelofelijk misselijk de eerste weken. Ik moest zo vaak overgeven, dat het op begon te vallen. Toen nam ik toch maar een van mijn favoriete collega’s in vertrouwen. Wat leuk om het eindelijk met iemand te kunnen delen! Ze zwoer plechtig dat ze het niet door zou vertellen, maar een week later kreeg ik een telefoontje van mijn baas.
Hij was niet bepaald blij. Boos vroeg hij waarom hij in de wandelgangen had moeten horen dat ik zwanger was. Of ik dat niet even wat eerder had kunnen melden? Ik was krap tien weken zwanger, dus het was nou niet alsof ik enorm lang had gewacht met het vertellen. Kribbig dat dit geheim al zo snel geen geheim meer was, reageerde ik ook niet bepaald subtiel: ‘Zou je me niet eerst eens feliciteren?’ vroeg ik. ‘Ik ben echt teleurgesteld in jou’, kreeg ik terug.
Het mag voor zich spreken dat ik lekker lang verlof heb opgenomen en daarna bij een ander bedrijf ben begonnen. Ik ben nog steeds dol op mijn werk en vind het ook nog steeds belangrijk om te werken aan mijn carrière, maar het cliché is waar: Liv is toch echt belangrijker. Gelukkig snappen ze bij mijn huidige baan ook dat dat gewoon samen kan gaan.”
In het geval van Maike is zij de kostwinner en haar man is thuisblijfvader. Hoe dat voor hen werkt lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Aicha (32) is moeder van twee kinderen en getrouwd met Zakaria. Al negen jaar is ze hecht bevriend met Sharona, ondanks hun totaal verschillende achtergronden. Maar tijdens een kinderfeestje gebeurde er iets wat alles veranderde.
De opmerking: “Wat ben jij volwassen voor je leeftijd”, klinkt als een onschuldig compliment, bedoeld om een kind te prijzen voor zijn gedrag, verantwoordelijkheidsgevoel of empathie. Maar volgens deze therapeuten kun je die zin beter niet meer zeggen tegen je kind.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Marijke van groep 4 die ineens een bekende moeder voor haar had zitten.
Het huisdier van je kind, hun oogappel, hun grootste liefde. En dan gaat ‘ie dood. Shit happens, maar of je kind hier ooit nog overheen komt, is de vraag.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
