Beeld: Shutterstock
Zijn vrouw deed een zomercursus, dus Clint Edwards nam de tijd vrij om bij de kinderen te blijven. En ontving nog nooit in zijn leven zó veel kritiek.
Het was al een hele verrassing voor Clint dat het fulltime ouderschap – zijn kinderen waren op dat moment beiden onder zes jaar – één grote mix bleek van wel een miljoen banen: chauffeur, manager, kok, huissloof, onderhandelaar, verzorger en zo nog wat taken. Dus toen hij zijn kinderen op klaarlichte dag meenam naar het park en verdachte blikken kreeg, was hij met de stomheid geslagen. Maar niet zo erg als toen hij uitlegde dat zijn vrouw momenteel aan het werk was, ze tijdelijk de rollen hadden omgedraaid, en mensen zeiden: ‘Wat lief dat jij de last van je vrouw op je schouders neemt!’
Het was goed bedoeld, schrijft hij in een blog. ‘Maar alsof voor kinderen zorgen alleen een vrouwentaak is’, aldus Clint. ‘Ik was niet aan het babysitten, ik ‘hoorde’ het geld voor het gezin niet binnen te brengen, ik vervulde gewoon mijn rol als vader.’
Het kwam voor Clint niet als een verrassing dat de Universiteit van Michigan een onderzoek publiceerde dat stelt dat meer dan de helft van de vaders juist veroordeeld wordt door zijn omgeving. Meestal vanwege zijn opvoedstijl, terwijl negentig procent van de ondervraagde vaders het idee had het goed te doen. En waar die kritiek dan vandaan kwam? Grotendeels van grootouders en moeders, volgens Clint.
‘Dat vaders dingen anders doen dan moeders, betekent niet dat we het verkeerd doen’, schrijft hij. ‘Mijn vrouw vindt dat ik de was verkeerd doe, maar eerlijk gezegd: dat vind ik ook van haar. Het resultaat is hetzelfde: we hebben schone kleren. Dus waar hebben we het over?’ In zijn ogen worden vaders te vaak veroordeeld. Volgens het onderzoek zou zelfs elf procent van de leraren de rol van vaders niet serieus nemen, als het gaat om in hoeverre ze op de hoogte zijn van het functioneren van hun kind. ‘Een kwart van de vaders voelt zich zelfs buitengesloten van communicatie over de activiteiten van hun kind.’
Lees ook:
‘Ik vind mijn man geen leuke vader’ >
Clint kan zich daar wel in vinden. ‘Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een tienminutengesprek heb gemist, maar ik kan me óók niet herinneren dat één leraar mij daarbij aankeek’, schrijft hij. ‘Hetzelfde bij doktersafspraken van de kinderen. Ik voel me daardoor vaak een tweederangs ouder.’
Maar: andersom worden moeders evengoed niet gelijk behandeld, erkent hij. ‘Ik herinner me dat een vriend van mij alleen ging vliegen met zijn kind, en een staande ovatie kreeg. Maar moeders die niet anders doen, krijgen nooit een complimentje.’
Er bestaat dus zoiets als mom- én dad shaming, concludeert Clint. ‘En dat stopt pas, wanneer we de clichés rond het moeder- en vaderschap loslaten, en ouders meer als gelijken gaan zien.’
Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >
Wat begon als een onschuldige stranddag, veranderde onverwachts in een moment van pure paniek voor Elise en haar gezin toen haar vriend de zee in ging.
Kinderen en een outfit kiezen: het is een combinatie die in veel gezinnen zorgt voor dagelijkse discussies, dramatische modeshows en onverwachte stijlkeuzes. Wat doe je als ouder: blijf je strijden, of laat je ze een keer zelf ervaren wat werkt en niet? Maartje koos voor dat laatste.
Als je je kindje bij iemand onderbrengt, wil je diegene echt kunnen vertrouwen. Logisch. Als dat in de praktijk niet blijkt te kunnen, is dat als een klap in je gezicht. Het overkwam Nikkie.
Een avondje uit eten met het gezin kan heerlijk zijn, even geen afwas, lekker eten en quality time. Maar voor de bediening is het soms een heel ander verhaal. Want hoewel kinderen vaak de schuld krijgen van rommel en chaos, zijn het verrassend vaak de ouders die het meeste gedoe veroorzaken.
Je weet dat beklemmende gevoel als je per ongeluk appjes leest die niet voor jouw ogen bestemd waren? Of als je partner wel héél vaak “gewoon een collega” noemt? Experts slaan alarm: emotionele affaires komen steeds vaker voor. En nee, het hoeft niet fysiek te zijn om pijnlijk te zijn.
Sommige kinderen lijken wel een onuitputtelijke batterij te hebben. Rennen, springen, spelen, praten – en dat het liefst allemaal tegelijk. Maar vergis je niet: ook jonge kinderen hebben soms gewoon rust nodig. Even niet naar school, niet presteren, niet sociaal hoeven zijn. Gewoon… pauze.
