Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (10) en Róman (8). Op Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
“Mam, wanneer schrijf je nou eens een boek voor kinderen?”
Het is een vraag die geregeld terugkomt. Miró en Róman hebben op verschillende boekpresentaties van me gestaan. Altijd van boeken die ik voor volwassenen schreef. Die avonden vonden ze trouwens enorm gezellig. Bij de lancering van mijn eerste roman (over een pedofiel in een Vinexwijk nota bene) pakte Róman zelfs halverwege de avond de microfoon. Hij zat toen in zijn Ciske de Rat-fase, dus niet lang daarna stond de hele uitgeverij inclusief allerlei verantwoorde intellectuele schrijvers keihard “Haaaaad ik maaaaaar iemand om van te houwe!” te blèren.
Maar die boeken, daar hadden ze niets aan. Dus rijst steeds de vraag wanneer ik iets voor de jongens schrijf. Ik zou dat dolgraag willen en heb ook best een hoop leuke ideeën, maar stom genoeg komt het er steeds niet van.
Wat niet helpt is dat Miró en Róman geen lezers zijn. Tot mijn grote verdriet moet ik zeggen. Want man, wat geniet ik al mijn hele leven van boeken. Ik herinner me hoe ik stiekem, want ver na bedtijd, met een zaklampje onder mijn dekbed Kruistocht in spijkerbroek las. Een boek dat ik, fangirl van het eerste uur, tijdens een boekenmarkt door schrijfster Thea Beckman had laten signeren. “Voor Roos, een meisje met een mooie naam”. Ik heb het boek nog altijd in de kast staan.
Miró en Róman kijken me vriendelijk aan als ik ze vertel hoe heerlijk het is te verdwijnen in een boek. En ze vinden het heel fijn als ik voorlees. Maar zelf in de letteren duiken? Neuh.
Lees ook
De leukste kinderboeken op een rij >
Hoewel… Gisterenavond wilde ik nog even werken toen ik zag dat mijn laptop openstond. Er was een nieuw bestandje aangemaakt met het begin van een kinderboek:
SUPERBOEVENJAGERS
Door Róman Perrier.
Hai ik ben roman hard ik ben een superheld cool he ik ben de zoon van henri hard. Hij is al dood en nu heb ik zijn superhelden pak aan dus heet ik kid danger super cool allemaal maar ja
Hoofstuk 1. En nu is hoofstuk 2.
Róman blijkt zelf de voorzet te hebben gegeven van het kinderboek dat hij wil lezen. Misschien moet ik het maar eens voor hem afmaken.
Deze column staat in Kek Mama 13-2019.
Meer Kek Mama? Schrijf je in voor de nieuwsbrief en krijg elke week de beste artikelen in je mailbox >
Waarom jouw ‘moeilijke’ kind weleens hoogbegaafd kan zijn? Tekenen van hoogbegaafdheid zijn namelijk niet zo herkenbaar als je in eerste instantie zou denken.
Opvang of een gastouder voor je kind, het kan nogal een struggle zijn en daarmee dus ook ontzettend stressvol. Zo ook voor Jill. Want wat als je gewoon moet werken, maar je kunt je kinderen nergens onderbrengen?
We kennen haar allemaal. Die ene moeder die haar halve inboedel inpakt alsof ze op wereldreis gaat in plaats van een weekje vakantie naar de camping in Frankrijk.
Volgens opvoeddeskundige Jenny Anderson is het belangrijk om je kind te leren dat je plezier kunt blijven houden in het leren op school.
Iedereen hoopt dat z’n kind een beetje mee kan komen in de klas, maar als het mijlenver voorloopt is dat ook weer lastig. “Ik merk dat er nog steeds een taboe rust op hoogbegaafdheid.”
Ah, kinderen. Wanneer ze een gigantische flapuit de wereld in gooien en jij met het schaamrood op je kaken de schade probeert te verminderen.
