‘Ik geef het eerlijk toe: ik wil per se een dochter’

Amanda heeft zichzelf nooit als jongensmoeder gezien. ‘Ik fantaseerde er dus ook over om een meisje te krijgen, toen ik voor het eerst zwanger werd’, vertelt ze. ‘Maar het bleek een jongen te zijn. We richtten de babykamer in, ik kocht blauwe slofjes voor de kleine en zei tegen mezelf dat het wel goed zou komen. We hadden immers nog drie of vier kansen, want we wilden een groot gezin.’

Verdrietig

Haar tweede kind werd ook een jongen. ‘Bij de derde zwangerschap vertelde de verloskundige bij twaalf weken dat ze voor negentig procent zeker wist dat het een meisje was’, zegt Amanda. Ze was in de wolken met dat nieuws, maar de verloskundige bleek er naast te zitten. ‘Dat het toch wéér een jongen was, vond ik heel moeilijk. Ik was verdrietig en teleurgesteld.’

Lees ook:

Dit stel houdt geslacht baby al zeventien maanden geheim: ‘Ons kind mag zelf kiezen wat het wordt' >

Een vriendin van Amanda raakte op dat moment ook zwanger, van een meisje. ‘Het was moeilijk om niet jaloers te zijn. Ik zei tegen mezelf dat ik niet moest vergelijken en dankbaar moest zijn voor wat ik heb.’

Spijt

Inmiddels zijn haar zoons zes, vier en twee. Ze is dol op ze, maar het verlangen naar een dochter blijft. ‘Ik wou dat ik kon zeggen dat ik volledig tevreden ben als jongensmoeder. Maar ik wil eerlijk zijn en me niet meer verontschuldigen voor het feit dat ik een dochter wil.' 

Natuurlijk staat de gezondheid van je kind voorop – dat weet ook Amanda. ‘Ik ben er dankbaar voor dat ik gezonde kinderen heb, vooral omdat ik in mijn jeugd een ernstig gezondheidsprobleem had. En ik weet dat er veel vrouwen zijn die niet eens kinderen kunnen krijgen. Maar dat betekent niet dat ik niet teleurgesteld mag zijn over wat ik niet heb gekregen – en dat ik er alles aan wil doen om straks alsnog een meisje te krijgen, omdat ik anders de rest van mijn leven spijt zal hebben.’