‘Ik ben niet de tante die ik zou willen zijn’

‘Ik ben niet de tante die ik zou willen zijn’, schrijft ze op haar blog.

Lekkers

Vroeger stelde Katie zich voor hoe ze als tante zou zijn voor de kinderen van haar twee jongere zussen. ‘Iemand die haar neefjes en nichtjes graag wat lekkers geeft, altijd kan oppassen en altijd voor ze klaarstaat, zeker als ze ergens mee zitten en daarmee niet naar hun ouders willen gaan.’
Maar de werkelijkheid is minder rooskleurig. ‘Ik heb vijf neefjes en nichtjes, die allemaal redelijk dichtbij wonen, maar ik ben niet de tante die ik zou willen zijn.’

Lees ook:
Vrolijke opvoedtantes Els en Do over constante ruzie >

Teleurgesteld

Katie was de eerste die kinderen kreeg. ‘Ik wist niet hoe alomvattend dat zou zijn en hoeveel impact dat zou hebben op mijn ambities om een goede tante te worden’, vertelt ze. ‘Ik heb niet eens energie om mijn eigen gezin te onderhouden, laat staan dat ik iets extra’s kan doen voor m’n neefjes en nichtjes. Dat maakt me verdrietig, ik ben teleurgesteld in mezelf.’ Katie ziet haar neefjes en nichtjes voornamelijk op verjaardagen of met vakantie. ‘Maar dan gaan onze kinderen met elkaar spelen en praten wij als zussen bij, omdat we elkaar een tijd niet hebben gezien.’

Schuldgevoel

Als kind had Katie zelf wél een goede tante. ‘Ze brachten mij en m’n zussen naar de bios en gingen shoppen en met ons uit eten. Het verschil was echter dat zij geen kinderen hadden. En toen ze die wel kregen, wist ik nog steeds dat ze veel om mij gaven.’ Katie hoopt dat haar neefjes en nichtjes weten hoeveel ze van hen houdt. ‘Ik blijf m’n best doen, meer kan ik niet doen. Bovendien – als ik zelf geen kinderen had gehad, zoals mijn tante vroeger, zou ik me alsnog schuldig voelen. Want dan had ik ze geen neefjes gegeven om mee te spelen.’