Help, mijn peuter is een wegloper!
Waar Malu’s zoon een paar weken geleden koud z’n eerste stapjes zette, loopt hij tegenwoordig roekeloos alle kanten op. En dan weet je: nu is het opvoeden echt begonnen.
De tranen van blijdschap schoten me in de ogen toen Mack na 22 maanden plotseling doorkreeg hoe hij moest lopen – door zijn hypermobiliteit kostte het hem net wat meer moeite en dat maakte me extra trots.
Nieuw hoofdstuk
Ineens belandden we in een nieuw ouderschapshoofdstuk waar ik al maandenlang naar uitkeek. We konden wandelingen gaan maken op het strand. Naar het speelparadijs zonder ‘m met elk stapje te moeten begeleiden en de hond uitlaten terwijl hij trots alle voorbijgangers groet. Samen de miniboodschappenkar duwen, schattige schoenen passen en ontspannen de eendjes voeren.
Dat mijn peuter het liefst zo ver mogelijk van me vandaan rent als hij ook maar even de kans krijgt (en hysterisch van zich afslaat zodra ik hem optil) had ik, hoe naïef, niet ingecalculeerd…
Lees ook
‘Ineens was ik mijn peuterzoon kwijt op een drukke Franse markt’ >
Ontdekken
Natuurlijk wil ik Mack de ruimte geven om te ontdekken, maar met een woning met aan de ene kant water en aan de andere kant een drukke weg, is dat zo makkelijk nog niet: de momenten dat de buren mij met een gillende peuter in mijn armen voorbij zagen vliegen, zijn al niet meer op één hand te tellen.
Naar het park
Om ons avontuurlijke kind toch aan z’n trekken te laten komen, rijden we een paar keer in de week naar een fijn park. Zonder water en zonder auto’s, zodat hij in alle rust achter musjes aan kan rennen of – zijn nieuwe hobby – mieren kan zoeken.
En wij? Wij installeren ons op de eerste de beste bank, houden de boel vanaf een afstandje in de gaten, kijken elkaar aan en weten: dít is het hoofdstuk waar we zo naar uitkeken.
Neem nu een abonnement op Kek Mama en profiteer van een geweldige aanbieding: 8 nummers én een Studio Noos-tas voor maar € 49,95!
