Beeld: Canva
Mandy (34) is moeder van twee zoontjes, Finn (5) en Tobi (3). Samen met haar man voelde ze zich helemaal compleet als gezin. Tot haar beste vriendin haar iets vertelde waardoor Mandy alles toch opnieuw begon te overwegen.
Mandy: “Twee prachtige zoontjes: Finn en Tobi. Gezond, vrolijk, lief — alles wat ik me ooit had kunnen wensen. Na de geboorte van Tobi voelde ik het heel sterk: ons gezin was compleet. Mijn man en ik waren in balans, ons huis was gevuld met kinderlachjes en speelgoedtreintjes. De babytijd? Die was intens, mooi en heftig tegelijk, maar ik was er ook klaar mee. Dacht ik.
Een paar maanden later kreeg mijn beste vriendin Eveline haar tweede zoontje. Net als ik was ze moeder van twee jongens en net als ik zei ze vaak: ‘Twee is goed, twee is genoeg.’ We lachten samen om de chaos van jongens in huis: modderige schoenen, kapotte broekspijpen, en eindeloze energie.
Maar toen gebeurde het onverwachte. Eveline vertelde dat ze opnieuw zwanger was. Deze keer van een meisje. Ik gunde haar het geluk van harte, natuurlijk. Toch merkte ik iets geks bij mezelf. Opeens kwam de gedachte in mijn hoofd: wil ik ook nog een derde? Ik schoof het snel weg. Dat is gewoon een bevlieging, dacht ik. Dat gaat wel over. Maar ik voelde meteen ook diep van binnen: ik ben er ook nog niet klaar mee.
Toen Eveline haar dochtertje in haar armen hield en ik haar voor het eerst zag, voelde ik een brok in mijn keel. Dat kleine meisje met haar donkere haartjes, piepkleine vingertjes en rozige wangetjes riep iets in mij wakker waarvan ik dacht dat het niet meer bestond.
Ik begon mezelf vragen te stellen die ik nooit meer had verwacht. Was ik echt klaar? Of had ik mezelf dat wijsgemaakt, omdat ik Eveline zo gelukkig zag met haar dochter? Was er misschien nog ruimte in mijn hart, in ons leven, voor nóg een kindje? Niet omdat ik per se een meisje wilde — nee, het ging om dat oergevoel: er was nóg liefde om te geven.
Mijn man merkte het ook. We praatten lange avonden over hoe het zou zijn, over de dromen die we ooit hadden gehad, en over de toekomst die misschien nog niet helemaal geschreven was. Nu, anderhalf jaar later, kijk ik naar ons derde kindje — een jongetje — en weet ik: sommige dingen kies je niet met je hoofd, maar met je hart. En soms moet je durven luisteren naar wat daar, diep vanbinnen klopt.”
Dat een derde niet altijd uitpakt zoals je hoopt, blijkt uit het verhaal van Sarah. Ze biecht op: waren we maar nooit voor een derde gegaan. Je leest het hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Soms gebeuren er dingen die je nooit verwacht… zoals bevallen tussen de frietjes en milkshakes. Voor Alyce Rotunda uit Michigan werd dit werkelijkheid toen haar vierde kindje besloot niet te wachten tot het ziekenhuis. Haar dochtertje Matilda (inmiddels liefkozend McTilly genoemd) maakte haar entree op een parkeerplaats van McDonald’s, vertelt ze aan TODAY.
Soms voelt het moederschap een beetje alsof je een volle inbox probeert leeg te werken terwijl er continu nieuwe mails binnenploppen. Werk, partner, boodschappen, administratie, vriendinnen die je alweer veel te lang niet hebt gezien… en oh ja, die kinderen die ook nog aandacht, hulp met huiswerk en een fatsoenlijke maaltijd willen. Geen wonder dat […]
Geheimen fluisteren, eindeloos knuffelen, hun mening geven (soms nogal luid): een kind laat met verrassende signalen zien dat het zich veilig voelt bij je. Wij delen er een paar.
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Hoe vaak zeg jij ‘ja’ tegen je kind terwijl je eigenlijk ‘nee’ bedoelt? Dat moment herkennen bijna alle ouders weleens. Soms zeg je ‘ja’ omdat het makkelijk is, omdat je hoofd vol zit of omdat je even geen zin in hebt in strijd.
Iedere moeder kent ‘m: die ene vader op het schoolplein die áltijd een grap paraat heeft, met iedereen een praatje maakt en stiekem misschien bijna een beetje té charmant is. Is het toeval? Nee hoor, de sterren hebben er een handje in.
