Beeld: Canva
Mandy (34) is moeder van twee zoontjes, Finn (5) en Tobi (3). Samen met haar man voelde ze zich helemaal compleet als gezin. Tot haar beste vriendin haar iets vertelde waardoor Mandy alles toch opnieuw begon te overwegen.
Mandy: “Twee prachtige zoontjes: Finn en Tobi. Gezond, vrolijk, lief — alles wat ik me ooit had kunnen wensen. Na de geboorte van Tobi voelde ik het heel sterk: ons gezin was compleet. Mijn man en ik waren in balans, ons huis was gevuld met kinderlachjes en speelgoedtreintjes. De babytijd? Die was intens, mooi en heftig tegelijk, maar ik was er ook klaar mee. Dacht ik.
Een paar maanden later kreeg mijn beste vriendin Eveline haar tweede zoontje. Net als ik was ze moeder van twee jongens en net als ik zei ze vaak: ‘Twee is goed, twee is genoeg.’ We lachten samen om de chaos van jongens in huis: modderige schoenen, kapotte broekspijpen, en eindeloze energie.
Maar toen gebeurde het onverwachte. Eveline vertelde dat ze opnieuw zwanger was. Deze keer van een meisje. Ik gunde haar het geluk van harte, natuurlijk. Toch merkte ik iets geks bij mezelf. Opeens kwam de gedachte in mijn hoofd: wil ik ook nog een derde? Ik schoof het snel weg. Dat is gewoon een bevlieging, dacht ik. Dat gaat wel over. Maar ik voelde meteen ook diep van binnen: ik ben er ook nog niet klaar mee.
Toen Eveline haar dochtertje in haar armen hield en ik haar voor het eerst zag, voelde ik een brok in mijn keel. Dat kleine meisje met haar donkere haartjes, piepkleine vingertjes en rozige wangetjes riep iets in mij wakker waarvan ik dacht dat het niet meer bestond.
Ik begon mezelf vragen te stellen die ik nooit meer had verwacht. Was ik echt klaar? Of had ik mezelf dat wijsgemaakt, omdat ik Eveline zo gelukkig zag met haar dochter? Was er misschien nog ruimte in mijn hart, in ons leven, voor nóg een kindje? Niet omdat ik per se een meisje wilde — nee, het ging om dat oergevoel: er was nóg liefde om te geven.
Mijn man merkte het ook. We praatten lange avonden over hoe het zou zijn, over de dromen die we ooit hadden gehad, en over de toekomst die misschien nog niet helemaal geschreven was. Nu, anderhalf jaar later, kijk ik naar ons derde kindje — een jongetje — en weet ik: sommige dingen kies je niet met je hoofd, maar met je hart. En soms moet je durven luisteren naar wat daar, diep vanbinnen klopt.”
Dat een derde niet altijd uitpakt zoals je hoopt, blijkt uit het verhaal van Sarah. Ze biecht op: waren we maar nooit voor een derde gegaan. Je leest het hier.
Als ouder kun je nog zo je best doen om je kinderen met een gerust hart de wereld in te sturen, maar soms knijpt je moederhart toch even samen. Ook bij het koningspaar thuis is dat niet anders.
Sinterklaas is een gezellig kinderfeest, maar kan ook voor veel spanning zorgen. Bij Jikke (34) thuis zorgde de sinterklaassurprises dit jaar voor een portie kinderlijke wraak.
Louisa is verloskundige in de Randstad en moeder van Khai (3). In haar werk komt ze dagelijks de ontroerende en krachtige kanten tegen van het zwanger zijn, de bevalling en alles wat daarna komt. In haar columns deelt ze openhartige verhalen en inzichten.
Soms zit je ergens, in de wachtkamer of in de rij bij de bakker, en denk je: lief kind, wie heeft jou op de ‘luid en los’-stand gezet?
Er is zo’n opvoedwijsheid die hardnekkig blijft hangen: zoals je een kind aanspreekt, zo gaat het zich ook gedragen. Geef je vertrouwen, dan groeit het. Praat je alsof het kind iets kan, dan gaat het eerder proberen om inderdaad “dat kind” te zijn.
Goed voor de dag komen bij je kersverse nieuwe schoonouders wil je altijd, maar met kerst nóg een beetje meer. En juist toen liep het bij Kira he-le-maal verkeerd af, want zij eindigde als een soort rollade.
