Beeld: Canva
Mandy (34) is moeder van twee zoontjes, Finn (5) en Tobi (3). Samen met haar man voelde ze zich helemaal compleet als gezin. Tot haar beste vriendin haar iets vertelde waardoor Mandy alles toch opnieuw begon te overwegen.
Mandy: “Twee prachtige zoontjes: Finn en Tobi. Gezond, vrolijk, lief — alles wat ik me ooit had kunnen wensen. Na de geboorte van Tobi voelde ik het heel sterk: ons gezin was compleet. Mijn man en ik waren in balans, ons huis was gevuld met kinderlachjes en speelgoedtreintjes. De babytijd? Die was intens, mooi en heftig tegelijk, maar ik was er ook klaar mee. Dacht ik.
Een paar maanden later kreeg mijn beste vriendin Eveline haar tweede zoontje. Net als ik was ze moeder van twee jongens en net als ik zei ze vaak: ‘Twee is goed, twee is genoeg.’ We lachten samen om de chaos van jongens in huis: modderige schoenen, kapotte broekspijpen, en eindeloze energie.
Maar toen gebeurde het onverwachte. Eveline vertelde dat ze opnieuw zwanger was. Deze keer van een meisje. Ik gunde haar het geluk van harte, natuurlijk. Toch merkte ik iets geks bij mezelf. Opeens kwam de gedachte in mijn hoofd: wil ik ook nog een derde? Ik schoof het snel weg. Dat is gewoon een bevlieging, dacht ik. Dat gaat wel over. Maar ik voelde meteen ook diep van binnen: ik ben er ook nog niet klaar mee.
Toen Eveline haar dochtertje in haar armen hield en ik haar voor het eerst zag, voelde ik een brok in mijn keel. Dat kleine meisje met haar donkere haartjes, piepkleine vingertjes en rozige wangetjes riep iets in mij wakker waarvan ik dacht dat het niet meer bestond.
Ik begon mezelf vragen te stellen die ik nooit meer had verwacht. Was ik echt klaar? Of had ik mezelf dat wijsgemaakt, omdat ik Eveline zo gelukkig zag met haar dochter? Was er misschien nog ruimte in mijn hart, in ons leven, voor nóg een kindje? Niet omdat ik per se een meisje wilde — nee, het ging om dat oergevoel: er was nóg liefde om te geven.
Mijn man merkte het ook. We praatten lange avonden over hoe het zou zijn, over de dromen die we ooit hadden gehad, en over de toekomst die misschien nog niet helemaal geschreven was. Nu, anderhalf jaar later, kijk ik naar ons derde kindje — een jongetje — en weet ik: sommige dingen kies je niet met je hoofd, maar met je hart. En soms moet je durven luisteren naar wat daar, diep vanbinnen klopt.”
Dat een derde niet altijd uitpakt zoals je hoopt, blijkt uit het verhaal van Sarah. Ze biecht op: waren we maar nooit voor een derde gegaan. Je leest het hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je geeft je baby met liefde de borst en kolft trouw op vaste tijden. Want: moedermelk is vloeibaar goud. Dus als iemand daar zonder overleg iets anders mee doet, raakt dat je recht in je moederhart.
Je peuter leert praten, awww, zo schattig. En al die woorden die ze nog net niet helemaal goed uitspreken, ook al zo schattig. Nou ja, in de meeste gevallen. Soms is ook behoorlijk gênant. En hilarisch. Voor anderen, dan.
We hebben allemaal onze charme. Maar sommige moeders lijken geboren om dingen uit hun handen te laten vallen, koffie over schoolpapieren te morsen of met hun jas tussen de autodeur te blijven hangen. Astrologisch gezien? Helemaal logisch. Sommige sterrenbeelden zijn gewoon onhandig. En dat is precies wat ze zo leuk maakt!
Je tiener komt thuis met een rapport dat op zijn zachtst gezegd ‘ruimte voor groei’ laat zien. De instinctieve reflex van veel ouders? Iets afpakken waar het kind wél om geeft. Dan zullen ze wel moeten, is de gedachte.
Iedere week vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Maartje van groep 1/2 die ineens bloed op de grond aantrof.
Volgens de jeugd van nu is jouw naam misschien wel passé. Tenminste, als we TikTok-verpleegkundige Kelley Cole mogen geloven. Tijdens haar werk op een afdeling met pubers kreeg ze te horen dat haar naam – Kelly – een ‘oude vrouwennaam’ is. En nog meer namen horen daarbij. Ai.
