‘Doe niet alsof kinderen kleine volwassenen zijn’

‘Als volwassene worstel ik ook met mijn gevoelens. Dus waarom verwacht ik mijn kinderen het beter te doen?’, schrijft ze op Scary Mommy.

 

Slechte dag

‘Er zijn dagen dat ik mijn kinderen ophaal van school of een feestje en dat ze uitgeput zijn’, vertelt Katie. ‘Soms zijn ze wat teruggetrokken, maar ze kunnen ook klagen of met elkaar gaan vechten zonder duidelijke reden. Ik merk dat ik dan heel gefrustreerd raak. En voor ik het weet hebben we allemaal een slechte dag.’ Katie weet dat er een reden is voor het nukkige gedrag: haar kinderen zijn oververmoeid, hebben teveel suiker gehad of iets vervelends meegemaakt met hun leraar of een vriendje. ‘En door zich terug te trekken of juist naar iemand uit te halen, reageren kinderen daarop. Maar dat blijf ik vergeten.’

Lees ook:

Positief opvoeden: zo doe je dat >

Worsteling

Meestal straft Katie haar kinderen voor hun gedrag, en soms vloekt ze ook. ‘Dat is fout’, erkent ze, ‘ik moet eigenlijk onthouden dat ze ook gevoelens en angsten hebben. En dat kinderen niet altijd ]weten hoe ze met bepaalde situaties moeten omgaan. Of hoe ze hun gevoelens moeten communiceren om te krijgen wat ze nodig hebben. Het zijn kinderen, geen kleine volwassenen. Zelfs voor mij is het nog steeds een worsteling en ik ben een volwassene. Dus waarom verwacht ik dat mijn kinderen het beter doen?’

‘Leer ze omgaan met hun gevoelens’

Katie realiseert zich dat volwassenen de lat vaak te hoog leggen. ‘We brengen onze kinderen naar het park terwijl ze geen zin hebben om te spelen. Of we verrassen ze met uitje naar hun favoriete restaurant, maar ondertussen raken ze in paniek omdat ze geen puf hebben om buitenshuis te zijn. Het is zo gemakkelijk om te vergeten dat onze kinderen ook slechte dagen hebben. Dat ze ook druk, verdriet en opwinding voelen en dat laten zien.’ Volgens Katie zit er maar één ding op. ‘We moeten onze kinderen helpen om op een gezonde, productieve manier met hun gevoelens om te gaan. Ze hebben tijd nodig om dat te leren, al gaat het dan ook nog vaak fout. Maar doen wij volwassenen niet precies hetzelfde?’