‘Dít woord zegt mijn peuter iets te vaak – en dat levert soms gênante momenten op’

“Mama!” Ik weet nog goed hoe trots ik was toen mijn jongens het voor de allereerste keer zeiden. En hoe lief ze het nog steeds kunnen zeggen. Milo en Oliver zijn allebei heuse charmeurs en zeggen regelmatig dingen als “mama mooie haren” of “mama lief”. Dan smelt ik altijd gelijk. Maar inmiddels ken ik ook de “mama!” waar ik minder blij van word. Als ze heel hard “mama, mama, mama!” roepen om mijn aandacht te trekken terwijl ik aan het bellen ben bijvoorbeeld. Toch blijft mama het woord dat ik het allerliefste hoor.

Lees ook

'Met kinderspeelgoed blijf ik zoveel mogelijk weg van stereotyperingen' >

Oma

Mijn moeder en schoonmoeder waren net zo vereerd toen Milo en Ollie voor het eerst oma tegen hen zeiden. Het is ook zo’n bijzonder moment. Al is Oliver iets te scheutig met dat woord…

Iedere vrouw die er iets ouder uitziet dan ik wordt tegenwoordig op straat begroet met: “Dag oma!” Niet zo erg als het tegen een vrouw van tachtig is, maar ook vrouwen die ik begin veertig schat moeten eraan geloven. “Ollie, dat is toch geen oma”, haast ik me dan te zeggen. Oliver lacht dan vervolgens heel lief naar de vrouw in kwestie, waardoor diegene alleen maar teruglacht. Zo maakt hij van een gênant moment razendsnel iets heel schattigs. Het is een charmeur, ik zei het al.

Dit editorial staat in Kek Mama 14-2020.

Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.