Op een dag zijn je kinderen tieners en is het niet meer cool om met Lego te spelen of hutten te bouwen. Wat doe je dan, als je ziet dat je jongste kind dat nog wél wil en zich eenzaam voelt? Katie Bingham-Smith schreef er een blog over.
De jongste van Katie is 11 jaar. Laatst vertelde hij haar dat zijn broer en zus niet meer met hem wilden spelen. ‘Ik had zo met hem te doen’, zegt Katie. ‘Dat zijn broer en zus nieuwe vrienden hebben en andere dingen leuk gaan vinden, is nieuw voor hem. Het samen spelen en forten bouwen met dekens en kussens, is verleden tijd.’
Soms biedt Katie aan om het speelkameraadje van haar zoon te zijn. ‘Maar dat wil hij niet. Snap ik ook, want spelen met je moeder is maar saai.’
Op eigen benen
Zelf heeft Katie er ook moeite mee om haar zoon zo verdrietig te zien. ‘Ik wil het oplossen, maar dat kan ik niet. Ik heb er zelfs over nagedacht om de oudste twee te zeggen dat ze met hem moeten spelen, maar niemand wil natuurlijk gedwongen worden om iets te doen.’/kekmama.nl/s3fs-public/wysiwyg_images/thumbnail_8xkm.jpg?itok=VDKnfwce)
Daarbij komt dat Katie zich nu des te meer realiseert dat haar kinderen ouder worden en op een dag het huis verlaten. ‘Deze situatie herinnert me eraan hoe snel mijn kinderen veranderen. En dat voelt alsof er iets weg is dat we nooit meer kunnen hebben.’
Nieuwe herinneringen
Maar Katie weet ook dat er een dag komt dat haar drie kinderen weer een hechte band zullen hebben. ‘Dan gaan ze samen andere dingen doen en nieuwe herinneringen maken. Ik zie ze zo naar het strand gaan of aan de keukentafel zitten praten over politiek – dat soort dingen.’
Hoewel haar jongste zoon daar nu weinig aan heeft, probeert Katie hem wel op te beuren. ‘Ik vertel hem dat ons gezin verandert, maar dat we er wel altijd voor elkaar zullen zijn.’
Lees ook:
‘Ik vind het moeilijk dat mijn kind steeds zelfstandiger wordt’ >
