Zelf hebben ze hun littekens volledig geaccepteerd, maar sinds ze kinderen hebben is het soms een issue. Want wat als vriendjes ervan schrikken?
Marjorie Holtus (38) is getrouwd met Maarten (43) en moeder van Roosmarijn (7), Sebastiaan (6) en Benjamin (3)
“Mensen reageren heel verschillend als ze me zien. Sommigen slaan hun ogen neer, anderen stoten elkaar aan en beginnen te fluisteren. Ik ben
er inmiddels wel aan gewend. Ergens snap ik het ook, het is een primaire reactie – zelf kijk ik ook weleens op als ik iemand met een handicap of in een rolstoel zie. Toch raken die reacties me als ik minder goed in mijn vel zit – als ik ’s ochtends bijvoorbeeld haast heb en ik mijn make-up snel op moet doen, of mijn haar nog nat is van het douchen als ik de deur uit ga.
Als tienjarige speelde ik met twee vriendjes in een papiercontainer. Eén vriendje had een aansteker bij zich en voor we het wisten stond de container in lichterlaaie. Mijn vriendjes konden op tijd wegrennen, maar ik werd omringd door vuur. Ik had brandwonden op mijn gezicht, buik, benen en op delen van mijn armen en handen. Uiteindelijk heb ik vier maanden in het ziekenhuis gelegen en ben ik 42 keer geopereerd.
Mijn man leerde ik kennen toen we allebei als begeleider meegingen op brandwondenkamp; binnen de kortste keren waren we hartstikke verliefd. Gek genoeg waren mijn littekens voor hem best confronterend. Hij had nog niet zolang daarvoor zelf brandwonden opgelopen aan zijn onderbenen en wilde het liefst niet elke dag iemand zien met littekens zoals die van mij. Na veel gesprekken met mij en vrienden realiseerde hij zich dat die littekens niet belangrijk zijn: hij viel echt op mijn innerlijk.
Lees ook
Rachel ‘De Huismuts’ Siwaletti over het moederschap, de liefde en vloggen >
Mijn kinderen vinden het normaal dat ik littekens heb, ze zijn er niet zo mee bezig. Al merk ik dat Sebastiaan het steeds interessanter vindt om erover te praten: als klasgenoten me vragen wat er met mijn gezicht is, springt hij ertussen om het zelf te vertellen. Dat ik sinds kort vlog over mijn leven met brandwonden, vinden mijn kinderen helemaal te gek: ze hebben maar mooi een vloggende moeder.
Ik heb mijn littekens volledig geaccepteerd, maar draag bijna nooit korte broeken. Als mensen ook nog eens naar mijn benen gaan staren, voel ik me net een attractie. Maar afgelopen zomer was zo warm dat ik zelfs naar het schoolplein een korte broek droeg. De reacties vielen mee, mensen vonden het alleen maar stoer. Bijkomend voordeel: mijn melkflessen werden eindelijk weer eens bruin.”
Een kwart van de patiënten in de drie Nederlandse brandwondencentra is jonger dan vijf jaar. In ruim 90% procent van de ongevallen bij jonge kinderen is de oorzaak hete thee of koffie. De Nederlandse Brandwonden Stichting is daarom een voorlichtingscampagne gestart, waarbij ouders preventie- en eerste hulp tips kunnen ontvangen, afgestemd op de leeftijd van hun kind in de vorm van mailalerts en een gratis boekje vol tips. Kijk op www.brandwondenstichting.nl/boekje om dit aan te vragen of voor meer informatie.
De hele portrettenserie staat in Kek Mama 13-2018.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
